EWANGELIA O ZSTĄPIENIU KRÓLESTWA

Jako dziecko mieszkałam w górach. Nie znałam świata i, szczerze mówiąc, nie miałam większych aspiracji. Wyszłam za mąż i urodziłam dzieci. Moi dwaj synowie wyrośli na rozsądnych i posłusznych chłopców, a mój mąż nie bał się ciężkiej pracy. Chociaż nigdy nie mieliśmy dużo pieniędzy, w naszej rodzinie panowała harmonia, a ja czułam się bardzo szczęśliwa i zadowolona. W 1996 roku nagle zachorowałam na poważną chorobę, która poprowadziła mnie do wiary w Pana Jezusa. Od tamtego czasu często czytałam Biblię i aktywnie uczestniczyłam w zgromadzeniach kościelnych. Ku mojemu zdziwieniu, mój stan stopniowo zaczął się poprawiać, dlatego moja wiara w Pana Jezusa jeszcze się umocniła.

Urodziłam się w biednej, wiejskiej rodzinie, a ponieważ nie mieliśmy władzy ani statusu, inni od najmłodszych lat patrzyli na mnie z góry i często się nade mną znęcano. Za każdym razem, gdy tak się działo, czułam się niezmiernie upokorzona i nieszczęśliwa, i tęskniłam za dniem, w którym przybędzie wybawca, by odmienić mój los. Po ślubie, ponieważ moje życie było niełatwe, a mój syn często chorował, sąsiedzi opowiedzieli mi o wierze w Jezusa. Kiedy dowiedziałam się, że Pan Jezus może zbawić udręczonych od ich cierpień i kłopotów, bardzo mnie to poruszyło. Czułam, że w końcu znalazłam swojego Zbawiciela, zaczęłam więc wierzyć w Jezusa i gorliwie uczestniczyłam w spotkaniach, słuchając kazań, gdzie tylko mogłam. Potem jednak zdałam sobie sprawę, że kościoły coraz bardziej pustoszeją, a zazdrość, spory i intrygi pośród wierzących stają się coraz poważniejsze. Nie różniło się to od sytuacji w szerszym społeczeństwie. Siłą rzeczy byłam bardzo rozczarowana, wiara stopniowo we mnie słabła i z czasem przestałam chodzić na spotkania.

Wszyscy mówią, że lata młodości to najwspanialszy i najbardziej beztroski czas w życiu człowieka. Może dla wielu te lata rzeczywiście pełne są pięknych wspomnień, lecz ja nigdy nie spodziewałam się, że swoją młodość spędzę w więzieniu. Może wam się to wydawać dziwne, ale tego nie żałuję. Mimo że czas spędzony za kratkami był pełen gorzkich przeżyć i łez, był to najcenniejszy dar mego życia i wiele dzięki niemu zyskałam.

Jestem z natury miłą osobą. W tym ciemnym i złym społeczeństwie, zawsze byłem zastraszany przez innych ludzi, więc zakosztowałem chłodu ludzkiego świata i czułem, że moje życie jest puste i bez sensu. Kiedy zacząłem wierzyć w Boga Wszechmogącego, czytając słowa Boże i uczestnicząc w życiu kościoła, doświadczyłem gorliwości i radości w sercu, której nigdy wcześniej nie czułem. Widząc, że bracia i siostry z Kościoła Boga Wszechmogącego kochają się nawzajem jak rodzina, uświadomiłem sobie, że tylko Bóg jest sprawiedliwy i że tylko w Kościele Boga Wszechmogącego jest światło. W ciągu kilku lat osobistego doświadczania dzieła Boga Wszechmogącego doszedłem do prawdziwego uznania, że słowa Boga Wszechmogącego mogą rzeczywiście zmienić ludzi i zbawić ich. Wszechmogący Bóg jest miłością i zbawieniem. Aby więcej ludzi mogło cieszyć się Bożą miłością i otrzymać zbawienie, razem z moimi braćmi i siostrami staramy się robić wszystko, co w naszej mocy, aby szerzyć ewangelię, ale nigdy byśmy nie przypuszczali, że zostaniemy pojmani i będziemy prześladowani przez rząd Komunistycznej Partii Chin.