Melinda zawsze myślała, że ma dobre człowieczeństwo, bo dobrze dogadywała się z ludźmi i pomagała im z pełną miłości życzliwością. Gdy siostra, z którą współpracowała jako przywódczyni w kościele, stale dawała jej różne sugestie, Melinda poczuła się upokorzona i uprzedziła się do tej siostry, uznając, że ma ona marne człowieczeństwo. Później usiłowała przeciągnąć inne osoby na swoją stronę i krytykowała tę siostrę za jej plecami. Gdy została zastąpiona przez kogoś innego, zaczęła się zastanawiać: Co tak naprawdę decyduje o dobrym człowieczeństwie? Jak należy traktować gorzkie prawdy o sobie, które słyszymy z ust innych?