Ⅰ

Wspiąłem się na góry i zszedłem w doliny, poznając szczyty i niziny świata. Wędrowałem wśród ludzi, między ludźmi żyję od wielu lat, a jednak wydaje się, że usposobienie ludzi zmieniło się w nieznacznym tylko stopniu. Jakby wypuściła w nich pędy i korzenie stara natura człowieka. Nie potrafią oni nigdy zmienić owej starej natury, odrobinę tylko ulepszając pierwotne fundamenty. Jak mawiają ludzie, istota się nie zmieniła, forma zaś zmieniła się w znacznym stopniu. Mogłoby się wydawać, że każdy próbuje Mnie nabrać i zaślepić, by móc Mnie zmylić i zyskać Moje uznanie.

Ⅱ

Ponieważ ludzie nie mają do siebie szacunku i ponieważ są bezwartościowymi nędznikami, którzy nie troszczą się o siebie, po cóż więc mam im wciąż okazywać miłosierdzie i miłość? Ludzie, bez wyjątku, nie znają samych siebie, nie wiedzą, jak bardzo są ważni. Powinni umieścić się na szali, aby ich zważono. Czyż ten opis nie stosuje się do ciebie, Mój ludu? Kto, czyniąc przede Mną postanowienia, później ich nie łamał? Kto podejmował przede Mną dalekosiężne postanowienia, zamiast podejmować częste decyzje w takiej czy innej sprawie? Ludzie zawsze je przede Mną podejmują, gdy mają się dobrze, po czym wszystkie je odwołują, napotkawszy przeciwności losu. Później wracają do swych postanowień, które przynoszą przed Mój majestat.

Ⅲ

Czyż do tego stopnia nie zasługuję na szacunek, by akceptować rupiecie, które człowiek wydobył spod sterty śmieci? Nieliczni ludzie konsekwentnie obstają przy swoich postanowieniach, nieliczni są cnotliwi i tylko nieliczni ofiarują Mi to, co mają najcenniejszego. Czyż nie tak samo rzecz ma się z wami wszystkimi? Skoro – jako jeden z Moich ludów w Mym królestwie, jesteście niezdolni wytrwać w swoich obowiązkach, ściągniecie na siebie Moją nienawiść i zostaniecie odrzuceni!

Adaptacja na podstawie: Słowa Boże dla całego wszechświata, rozdz. 14, w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło