Ⅰ

Boże usposobienie to Jego własna przyrodzona istota, która w żadnym stopniu się nie zmienia z upływem czasu ani w zależności od zmian położenia geograficznego. Jego przyrodzone usposobienie stanowi Jego nieodłączną istotę. Niezależnie od tego, na kim prowadzi On swoje dzieło, Jego istota się nie zmienia, podobnie jak Jego sprawiedliwe usposobienie. Kiedy ktoś wywoła gniew Boga, Bóg emanuje swoim przyrodzonym usposobieniem; zasada stojąca za Jego gniewem nie zmienia się w takiej chwili, podobnie jak Jego wyjątkowa tożsamość i status. Nie unosi się On gniewem z powodu zmiany Jego istoty lub dlatego, że z Jego usposobienia wypływają różne pierwiastki, ale dlatego, że ludzki opór przeciw Niemu stanowi obrazę Jego usposobienia.

II

Rażące prowokowanie Boga przez człowieka to poważne wyzwanie rzucone tożsamości i statusowi Boga. Z punktu widzenia Boga, kiedy człowiek rzuca Mu wyzwanie, tym samym rywalizuje z Nim i kusi Go do gniewu. Kiedy człowiek sprzeciwia się Bogu, kiedy z Nim rywalizuje, kiedy nieustannie kusi Go do gniewu – czyli właśnie wtedy, gdy szaleje grzech – w takich momentach gniew Boga oczywiście ujawni się i przejawi. Dlatego przejawienie się gniewu Boga jest symbolem tego, że wszystkie niegodziwe siły przestaną istnieć; symbolem tego, że wszystkie wrogie moce zostaną zniszczone. Na tym polega wyjątkowość sprawiedliwego usposobienia Boga oraz Jego gniewu.

Sam Bóg, Jedyny II, w: Słowo, t. 2, O poznaniu Boga