Ⅰ

Zbawiając ludzkość, Bóg czyni to z miłości i miłosierdzia oraz dla dobra Jego zarządzania; przyjmując Boże zbawienie, rasa ludzka czyni to, ponieważ upadła do położenia, w którym Bóg może tylko przemawiać osobiście. Kiedy człowiek otrzymuje zbawienie Boże, jest to największa łaska, a także szczególna przysługa, to znaczy, że gdyby Bóg nie wypowiedział się osobiście, ludzkość byłaby skazana na wymarcie. Chociaż w tym samym czasie żywi On obrzydzenie do rodzaju ludzkiego, Bóg jest nadal gotowy i skłonny zapłacić jakąkolwiek cenę za zbawienie człowieka. Tymczasem, gdy człowiek wciąż mówi o swej miłości do Boga i o tym, jak poświęca wszystko Bogu, buntuje się przeciwko Bogu i wymusza wszelką łaskę od Boga, nawet jednocześnie raniąc Boga i zadając niewypowiedziany ból Jego sercu. Taki jest ostry kontrast bezinteresowności i egoizmu między Bogiem a człowiekiem!

Ⅱ

Ludzkości łatwo jest przyjąć Boga za jedną z rodzaju stworzonych istot ludzkich; największym bólem i upokorzeniem, jakie ludzkość zadaje Bogu, jest właśnie to, że kiedy On jawnie się ukazuje lub działa, człowiek nadal Go odrzuca, a nawet zapomina o Nim. Bóg znosi największe upokorzenie, aby zbawić rasę ludzką; dając wszystko, ma On na celu zbawienie ludzkości, aby zyskać uznanie ludzkości. Cena, jaką Bóg zapłacił za to wszystko, jest czymś, co każdy człowiek posiadający sumienie powinien być w stanie docenić. Rodzaj ludzki otrzymał słowa i dzieło Boga i zyskał Boże zbawienie. Jednocześnie nikomu nie przyszło do głowy, aby zapytać o to: co Bóg zyskał od rodzaju ludzkiego? Z każdej wypowiedzi Bożej ludzkość zyskała prawdę, odniosła sukces w dokonywaniu zmian, znalazła kierunek w życiu, ale to, co Bóg zyskał, to nie więcej niż słowa, których ludzkość używa do wyrażenia swojego długu wobec Boga, i kilka słabych szeptów pochwały. Z pewnością nie jest to rekompensata, której Bóg wymaga od człowieka?

Adaptacja na podstawie: Wypowiedzi Chrystusa na początku, Wstęp, w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło