Kiedy ludzie wierzą w Boga, kochają Go i zadowalają, dotykają sercem Bożego Ducha, zyskując przez to zadowolenie Boga, ich serca wchodzą w kontakt z Bożymi słowami i tym samym zostają poruszeni przez Jego Ducha. Jeśli pragniesz prowadzić normalne życie duchowe i nawiązać normalną relację z Bogiem, musisz najpierw oddać Mu swoje serce. Dopiero gdy wyciszysz je przed obliczem Boga i całkowicie Mu je oddasz, będziesz w stanie stopniowo rozwijać w sobie normalne życie duchowe. Jeśli, wierząc w Boga, ludzie nie oddają Mu swych serc, jeśli ich serca nie są przy Bogu i jeśli nie traktują Jego brzemienia jako własnego, wówczas wszystko, co robią, jest oszukiwaniem Boga, działaniem typowym dla ludzi religijnych i Bóg tego nie pochwali. Bóg nie może też nic zyskać od takiej osoby, która jest w stanie jedynie służyć jako narzędzie kontrastu dla Jego dzieła. Tacy ludzie są niczym ozdoby w domu Bożym – zajmują tylko miejsce, lecz są śmieciami i Bóg się nimi nie posługuje. Nie ma żadnej szansy, by Duch Święty działał w takiej osobie; co więcej, udoskonalanie jej nie miałoby żadnej wartości. Taka osoba jest w istocie żywym trupem. Duch Święty nie może się nią posłużyć w żaden sposób – szatan zawłaszczył ją w całości i zdeprawował do cna. Takich ludzi Bóg wyeliminuje. Posługując się dzisiaj ludźmi, Duch Święty nie tylko wykorzystuje to, co w nich dobre, by osiągnąć swoje cele, lecz także udoskonala i oczyszcza to, co w nich niepożądane. Jeżeli potrafisz poświęcić Bogu serce i wyciszyć je przed Nim, wówczas będziesz mieć możliwość i predyspozycje, by Duch Święty się tobą posłużył, byś mógł otrzymać od Niego oświecenie i iluminację. Ponadto zyskasz szansę na to, by Duch Święty zaradził twoim brakom. Kiedy oddasz Bogu serce, to w pozytywnym aspekcie uzyskasz zdolność do głębszego wejścia w życie i wzniesienia się na wyższy poziom zrozumienia. Jeśli zaś chodzi o aspekt negatywny, to będziesz miał większą świadomość własnych braków i niedociągnięć, będziesz bardziej pragnął i poszukiwał spełnienia Bożych intencji. Co więcej, nie będziesz zniechęcony, lecz będziesz mógł aktywnie wkroczyć w życie. To pokaże, że jesteś odpowiednią osobą. Zakładając, że twoje serce potrafi wyciszyć się przed obliczem Boga, otrzymanie pochwały od Ducha Świętego i zadowolenie Boga zależy przede wszystkim od tego, czy potrafisz aktywnie wkroczyć. Kiedy Duch Święty oświeca ludzi i posługuje się nimi, nigdy nie przynosi im zniechęcenia, lecz sprawia, że aktywnie się rozwijają. Gdy tak się dzieje, ludzie wciąż mają słabości, ale nie kierują się nimi w życiu. Te słabości nie hamują ich rozwoju w życiu i ludzie nie odstępują od dążenia do spełnienia Bożych intencji. To jest kryterium, a jego spełnienie jest wystarczającym dowodem na to, że uzyskałeś obecność Ducha Świętego. Jeśli ktoś jest stale zniechęcony i, nawet zyskawszy oświecenie i poznawszy samego siebie, wciąż pozostaje negatywnie nastawiony i bierny, niezdolny powstać i działać wspólnie z Bogiem, taki człowiek otrzymał jedynie Bożą łaskę, ale Duch Święty nie jest w nim obecny. Zniechęcenie oznacza, że jego serce nie zwróciło się ku Bogu, a Duch Boży nie poruszył jego ducha. Wszyscy powinni to zrozumieć.

Doświadczenie pokazuje, że wyciszenie serca przed Bogiem jest niezwykle ważne. Dotyczy to kwestii związanych z duchowym życiem ludzi i ich postępami w życiu. Twoje dążenie do prawdy i do przemiany usposobienia przyniesie owoce tylko wtedy, gdy wyciszysz serce przed Bogiem, a to dlatego, że zawsze stawałeś przed Jego obliczem, uginając się pod brzemieniem, wciąż uważasz, że masz wiele różnych braków, że jest wiele prawd, które musisz jeszcze poznać, wielka część rzeczywistości, której powinieneś doświadczyć i że jesteś zobowiązany zważać na Boże intencje. Wciąż myślisz o tych sprawach, masz wrażenie, że przytłaczają cię tak bardzo, iż nie możesz oddychać i dlatego tak ci ciężko na sercu (choć nie znajdujesz się w stanie zniechęcenia). Tylko taka osoba zasługuje na przyjęcie oświecenia Bożych słów i na to, by poruszył ją Duch Boży. Iluminacja i oświecenie są im dane właśnie ze względu na ich brzemię, na ciężar w ich sercu, i można powiedzieć, że także ze względu na cenę, jaką zapłacili oraz na udrękę, jaką znoszą przed obliczem Boga. Bóg nikogo nie faworyzuje, zawsze traktuje ludzi sprawiedliwie, zarazem jednak nie daje im niczego przypadkowo i bezwarunkowo. Jest to jeden z przejawów Jego sprawiedliwego usposobienia. W prawdziwym życiu większość ludzi jeszcze nie osiągnęła tego stanu, a w każdym razie ich serca nie zwróciły się jeszcze całkowicie ku Bogu, toteż wciąż nie nastąpiła żadna wielka przemiana ich życiowego usposobienia. Jest tak dlatego, że na razie żyją tylko w Bożej łasce i nie zyskali jeszcze dzieła Ducha Świętego. Kryteria, jakie ludzie muszą spełnić, by Bóg mógł się nimi posłużyć, są następujące: ich serca muszą się zwrócić ku Bogu, a oni sami muszą nieść brzemię słów Boga i przepełnieni tęsknotą, muszą mieć mocne postanowienie dążenia do prawdy. Tylko tacy ludzie mogą zyskać dzieło Ducha Świętego i często dostępować Jego oświecenia i iluminacji. Ludzie, którymi posługuje się Bóg, na pozór wydają się pozbawieni rozumu i normalnych relacji z innymi, ale ich słowa są ostrożne i właściwe i zawsze potrafią wyciszyć serce przed Bogiem. Właśnie taka osoba warta jest, by posługiwał się nią Duch Święty. Tacy „pozbawieni rozumu” ludzie, o których mówi Bóg, na pozór nie mają normalnych relacji z innymi, nie przywiązują wagi do zewnętrznych przejawów miłości czy praktyk. Jednak gdy mówią o sprawach duchowych, potrafią otworzyć serce i bezinteresownie przekazać innym iluminację i oświecenie zdobyte na drodze rzeczywistych doświadczeń przed obliczem Boga. Tak właśnie wyrażają miłość do Niego i spełniają Jego intencje. Gdy inni ich szkalują i naśmiewają się z nich, oni nie ulegają wpływom ludzi, wydarzeń czy spraw zewnętrznych i trwają w wyciszeniu przed obliczem Boga. Wydają się mieć własne, wyjątkowe pojmowanie spraw. Bez względu na to, co robią inni, ich serca nigdy nie odchodzą od Boga. Gdy inni ucinają sobie pogodne i żartobliwe pogawędki, serca tych osób wciąż trwają przed obliczem Boga, kontemplując Jego słowo lub modląc się doń w duchu i szukając Bożych pragnień. Ci ludzie nie przywiązują wagi do utrzymywania normalnych relacji z innymi i wydaje się, że nie wyznają żadnej filozofii życiowej. Na pozór są ożywieni, sympatyczni i niewinni, ale też mają w sobie pewien spokój. Oto obraz człowieka, jakim posługuje się Bóg. Sprawy takie jak filozofie życiowe czy „zdrowy rozsądek” w ogóle nie mają dostępu do takiej osoby. Są to ludzie, którzy oddali całe serce Bożemu słowu i w sercach zdają się mieć tylko Boga. To ludzie, o których Bóg mówi, że „nie mają rozumu” i właśnie takimi ludźmi się posługuje. Oto cecha wyróżniająca człowieka, którym posługuje się Bóg: jego serce zawsze i wszędzie trwa przed obliczem Boga i bez względu na to, jak rozpustni są inni, jak bardzo folgują swym żądzom i pobłażają ciału, jego serce nigdy nie odchodzi od Boga i nie podąża on za tłumem. Tylko taki człowiek nadaje się do tego, by Bóg się nim posługiwał i tylko takie osoby doskonali Duch Święty. Jeśli nie jesteś w stanie osiągnąć tego poziomu, nie nadajesz się do tego, by Bóg cię pozyskał ani by cię udoskonalił Duch Święty.

Jeśli chcesz ustanowić normalną relację z Bogiem, twoje serce musi być do zwrócone do Niego. Bazując na tym fundamencie, stworzysz też normalne relacje z innymi ludźmi. Jeśli nie masz normalnej relacji z Bogiem, to bez względu na to, co robisz, aby utrzymywać relacje z innymi, jak bardzo nad tym pracujesz i jak wiele energii w to wkładasz, wszystko to będzie stanowić część ludzkiej filozofii życiowej. Będziesz chronił swą pozycję wśród ludzi i dążył do tego, by cię chwalili, działając w ludzkich kategoriach i przez pryzmat ludzkich filozofii, zamiast ustanowić normalne relacje z innymi według Bożego słowa. Jeśli nie będziesz się skupiać na stosunkach z ludźmi, lecz utrzymasz normalną relację z Bogiem, jeśli będziesz skłonny oddać Mu swoje serce i nauczyć się Mu podporządkowywać, to twoje relacje z ludźmi w naturalny sposób staną się normalne. Nie będą wówczas oparte na sferze cielesności, lecz na fundamencie Bożej miłości. Nie będziesz miał niemal żadnych cielesnych kontaktów z innymi ludźmi, ale na poziomie duchowym zaistnieje między wami poczucie wspólnoty, wzajemna miłość i pociecha oraz zaopatrywanie siebie nawzajem. Wszystko to opiera się na fundamencie pragnienia, by zadowolić Boga – takie relacje nie są utrzymywane na podstawie ludzkich filozofii życiowych, lecz kształtują się naturalnie, gdy niesie się brzemię dla Boga. Nie wymagają one od ciebie sztucznego, ludzkiego wysiłku; wystarczy, że będziesz praktykować zgodnie z zasadami Bożego słowa. Czy jesteś skłonny troszczyć się o Boże intencje? Czy pragniesz być przed obliczem Boga osobą „pozbawioną rozumu”? Czy jesteś gotów całkowicie oddać Mu swoje serce i nie zważać na swoją pozycję między ludźmi? Z kim spośród wszystkich osób, z którymi utrzymujesz kontakt, masz najlepszą relację? Z kim twoje stosunki układają się najgorzej? Czy twoje relacje z ludźmi są normalne? Czy wszystkich traktujesz jednakowo? Czy twoje relacje z innymi opierają się na twojej filozofii życiowej, czy są zbudowane na fundamencie Bożej miłości? Kiedy ludzie nie oddają serc Bogu, ich duch staje się otępiały, odrętwiały i nieświadomy. Tacy ludzie nigdy nie zrozumieją słów Boga i nie będą mieć z Nim normalnej relacji, nigdy też nie osiągną przemiany usposobienia. Przemiana usposobienia jest procesem oddania całego serca Bogu i otrzymania oświecenia oraz iluminacji za sprawą Jego słów. Dzieło Boga pozwala ludziom na aktywne wejście i umożliwia im odrzucenie negatywnych części własnej osobowości, gdy już zdobędą o nich wiedzę. Kiedy oddasz serce Bogu, będziesz potrafił poczuć każde najsubtelniejsze poruszenie swojego ducha i rozpoznasz każdą część oświecenia i iluminacji otrzymanej od Boga. Jeśli przy tym wytrwasz, stopniowo wkroczysz na ścieżkę doskonalenia przez Ducha Świętego. Im bardziej będziesz potrafił wyciszyć swoje serce przed obliczem Boga, tym wrażliwszy i delikatniejszy stanie się twój duch i tym lepiej będzie potrafił wyczuwać poruszenia przez Ducha Świętego. Wtedy twoja relacja z Bogiem będzie się stawać coraz bardziej normalna. Normalne stosunki między ludźmi budowane są na fundamencie zwrócenia serca w stronę Boga, a nie poprzez ludzki wysiłek. Bez Boga w sercu relacje międzyludzkie pozostają czysto cielesne. Nie są to normalne relacje, lecz folgowanie żądzom – Bóg ich nienawidzi i brzydzi się nimi. Jeżeli twierdzisz, że twój duch został poruszony, ale wciąż chcesz rozmawiać tylko z ludźmi, których lubisz i szanujesz, a jesteś uprzedzony i nie chcesz rozmawiać z ludźmi, których nie lubisz, a którzy w swoich poszukiwaniach przychodzą do ciebie, stanowi to kolejny dowód na to, że kierujesz się uczuciami i wcale nie masz normalnej relacji z Bogiem. Pokazuje to, że próbujesz Go oszukać i ukrywać własną brzydotę. Nawet jeśli potrafisz dzielić się częścią swojej wiedzy, ale kierują tobą złe intencje, to wszystko, co robisz, jest dobre tylko według ludzkich standardów i Bóg cię nie pochwali. Kierujesz się w działaniu ciałem, a nie brzemieniem Bożym. Tylko gdy potrafisz wyciszyć serce przed Bogiem i pozostawać w normalnych relacjach ze wszystkimi, którzy Go kochają, nadajesz się do tego, by Bóg mógł się tobą posłużyć. Jeśli potrafisz to zrobić, to bez względu na to, jak będą wyglądały twoje relacje z innymi, nie będziesz w nich urzeczywistniał filozofii życiowej, lecz będziesz zważał na brzemię Boga i żył przed Jego obliczem. Jak wielu takich ludzi znajdzie się wśród was? Czy twoje stosunki z innymi rzeczywiście są normalne? Na jakim fundamencie zostały zbudowane? Jak wiele filozofii życiowych wciąż w tobie istnieje? Czy je odrzuciłeś? Jeśli twoje serce nie potrafi całkowicie zwrócić się ku Bogu, to nie jesteś z Boga – pochodzisz od szatana i na koniec do niego wrócisz. Nie jesteś godzien, by stać się jednym z Bożych wybrańców. Musisz uważnie to wszystko zbadać.