I

O, Boże! Stałeś się ciałem, aby wyrazić prawdę.

Wszystkie Twoje słowa są prawdą i budzą ludzkie serca.

Przez lata wietrzne i deszczowe, dzień po dniu, noc za nocą,

tak wiele serca włożyłeś w to, aby zbawić ludzkość.

Zniosłeś tyle naszej buntowniczości i naszych błędnych mniemań,

jesteś smutny i zaniepokojony naszą niedojrzałą postawą.

My jednak jesteśmy odrętwiali, tępi i nie rozumiemy Twojego serca.

Odczuwamy ogromne wyrzuty sumienia

z powodu zaspokajania swoich ciał i niewypełniania swoich obowiązków.

Choć cierpiałeś wszelkiego rodzaju ból, wciąż się o nas troszczysz.

Sąd i obnażenie zawarte w Twoich słowach ujawniły Twoją miłość.

Obdarzasz nas prawdą, aby stała się naszym życiem,

nie prosząc o nic w zamian.

Przez tak wiele lat czuwałeś i czekałeś,

mając nadzieję jedynie na to, że człowiek zyska prawdę i dostąpi zbawienia.

II

O, Boże! Twoje żmudne intencje i szczera miłość

przywróciły do życia moje zdrętwiałe i zimne serce.

Sąd zawarty w Twoich słowach upokarza mnie i zawstydza.

Podporządkowuję się Twojemu dziełu i odrzucam zepsucie,

stając się nową osobą.

Nie ma znaczenia, jakim poddasz mnie próbom –

służy to mojemu oczyszczeniu i zbawieniu.

Twój sąd pełen jest sprawiedliwości, to zaś wzbudza we mnie miłość do Ciebie.

Jakże mogłabym znów się zbuntować

lub kiedykolwiek się zniechęcić lub wycofać?

Twoje dni nadziei i oczekiwania trwają już wystarczająco długo.

Nie chcę, byś dłużej czekał czy rozpaczał.

Na ostatnim etapie tej ścieżki lojalnie wypełnię swój obowiązek.

Jestem gotowa zrobić wszystko, co w mojej mocy, dla mego dążenia,

aby móc zyskać prawdę i życie.

Nie ma znaczenia, jak poważne czy jak ogromne są prześladowania i udręki –

jestem w pełni zdeterminowana, aby za Tobą podążać.

Pragnieniem mojego serca jest miłować Cię i składać o Tobie dobre świadectwo.