1

Choć uczęszczałem na spotkania i czytałem Boże słowa, nie zwracałem uwagi na praktykowanie prawdy. Kiedy udawało mi się wypełnić jakieś obowiązki, myślałem, że posiadłem już rzeczywistość prawdy. Modliłem się do Boga, lecz nie miałem z Nim żadnej duchowej bliskości. Osiągnąwszy jakieś wyniki w wykonywaniu obowiązków, uznałem, że zdobyłem już pewne zasługi. Zadowolony z siebie, uznałem, że Bóg z pewnością da mi jakąś nagrodę. Doświadczywszy osądu i karcenia Bożych słów, nagle się przebudziłem. Wierzyłem w Boga od lat, wcale Go nie znając, i ciągle się z Nim targowałem. Dopiero teraz widzę, że wiara w Boga bez dążenia do prawdy to największa porażka.

2

Bóg wyraża całą prawdę w celu oczyszczenia i zbawienia człowieka, lecz ja wcale nie rozumiałem Jego dobrych intencji. Wykorzystywałem obowiązki jako okazję do uzyskania własnej pozycji i reputacji. Często w pracy i kazaniach bezpodstawnie się chełpiłem i popisywałem. Uważałem też swoją zdolność do głoszenia duchowej teorii za posiadanie rzeczywistości prawdy. Polegałem tylko na swoim zapale do wykonywania pracy, lecz nie praktykowałem prawdy, robiąc rzeczy po swojemu. Byłem obłudny jak faryzeusze, a myślałem, że jestem uduchowiony. Nie wiem, jak nisko bym upadł bez Bożego sądu.

3

Po wielokrotnych Bożych sądach i próbach, teraz już rozumiem, że żarliwe wykonywanie pracy bez dążenia do prawdy to harowanie na próżno. Analizując własne czyny i zachowanie, zdaję sobie sprawę, że brak mi prawdziwego posłuszeństwa Bogu. W mowie i w czynach jestem przewrotny i fałszywy, więc nie jestem osobą uczciwą. Bez względu na to, jak dużo wykonuję dobrych uczynków, nie oznacza to zmiany usposobienia. Boże Królestwo jest święte – jakże mogłoby pozwolić skażonym ludziom wejść do środka. Obłuda nie może przykryć prawdy o sprzeciwianiu się Bogu. Bez rzeczywistości prawdy, nigdy nie można zaskarbić sobie Bożej pochwały. Tylko ci, którzy pośród wielkiego prześladowania trwają przy świadectwie, odniosą sukces w swojej wierze w Boga.