Ⅰ

Gdy Jego gniew wstrząśnie górami i rzekami,

Bóg już nie pomoże tchórzliwym ludziom.

W swojej furii nie da im szansy na skruchę

i wymierzy im karę, na jaką zasługują.

Zadudni grom jak wzburzone gniewem fale,

niczym upadek tysięcy gór.

Za swój bunt człowiek pada pod ciosem śmierci.

Piorun i grom niszczą wszelkie stworzenie.

Cała ludzkość odchodzi od Boga z powodu Jego gniewu.

Bo człowiek zgrzeszył przeciw istocie Jego Ducha,

bunt człowieka obraził Boga.

Ⅱ

Nagle cały wszechświat pogrąża się w chaosie,

stworzeniu brak jest pierwotnego tchnienia życia.

Człowiek nie może uciec przed gromem;

wśród błyskawic hordy ludzi wpadają

do strumieni, są porywane z prądem,

spadają ze szczytów górskich.

Wypełnia się przeznaczenie ludzkości,

jest nim świat trupów dryfujących po morzu.

Cała ludzkość odchodzi od Boga z powodu Jego gniewu.

Bo człowiek zgrzeszył przeciw istocie Jego Ducha,

bunt człowieka obraził Boga.

Cała ludzkość odchodzi od Boga z powodu Jego gniewu.

Bo człowiek zgrzeszył przeciw istocie Jego Ducha,

bunt człowieka obraził Boga.

Lecz na lądzie inni ludzie śpiewają

i śmieją się głośno,

bo Bóg dotrzymał swoich obietnic,

Bóg uczynił to dla nich.

Adaptacja na podstawie: Słowa Boże dla całego wszechświata, rozdz. 17, w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło