Ⅰ

Bóg tym razem się stał ciałem,

by ukończyć swoje dzieło,

osądzić i zakończyć ten wiek,

zbawić grzeszników od świata bólu

i zupełnie ich przemienić.

Bóg niestrudzenie czyni dzieło dla ludzkości.

Z wyżyn zstąpił do głębin,

do żywego piekła, by spędzić czas z ludźmi.

Nie skarżył się na nędzę świata,

nie ganił ludzkiego nieposłuszeństwa,

lecz znosi hańbę i sam czyni dzieło.

Ⅱ

Jak to możliwe, by Bóg mógł być w piekle?

Jednak po to, by człowiek znalazł odpoczynek,

Bóg znosi hańbę i niesprawiedliwość,

schodząc na ziemię, do tego piekła,

by zbawić ludzi.

Jak może człowiek sprzeciwiać się Bogu?

Jak może na Niego narzekać?

Jak śmie podnosić na Niego wzrok?

Z nieba Bóg przyszedł do podłej krainy,

a nigdy nie narzekał na człowieka.

Ⅲ

Bóg w ciszy znosi obelgi ludzi,

nie sprzeciwił się żądaniom człowieka,

nie stawiał mu nadmiernych żądań;

wykonuje dzieło potrzebne człowiekowi.

Który z kroków nie był dla człowieka?

Bóg oświeca, upomina, oczyszcza słowami;

przypomina, pociesza, sądzi i objawia.

Choć usunął los człowieka,

które kroki nie są dla przetrwania ludzi,

by uwolnić ich od bólu i ciemności?

Któż pojmie żarliwe serce Boga,

jak serce kochającej matki?

Adaptacja na podstawie: Dzieło i wejście, w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło