Każdy z was powinien ponownie przemyśleć drogę swojej wiary w Boga, aby przekonać się, czy podczas podążania za Bogiem dobrze zrozumieliście, naprawdę pojęliście i rzeczywiście poznaliście Boga, czy rzeczywiście znacie postawy Boga wobec różnych typów ludzi i czy naprawdę rozumiecie dzieło, które Bóg na was przeprowadza, i jak definiuje każde wasze działanie. Ten Bóg, który stoi przy tobie, dotrzymujący ci towarzystwa, wskazujący kierunek twoich postępów, sprawujący suwerenną władzę nad twoim losem i zaspokajający twoje potrzeby – dokładnie jak wiele rozumiesz i wiesz na temat tego Boga? Czy wiesz, jakie dzieło wykonuje na tobie dzień w dzień? Czy znasz zasady i cele każdego z Jego działań? Czy wiesz, jak cię prowadzi? Czy wiesz, jak cię zaopatruje? Czy znasz metody, za pomocą których cię prowadzi? Czy wiesz, co chce uzyskać od ciebie i co chce osiągnąć w tobie? Czy wiesz, jakie są Jego postawy wobec rozmaitych sposobów twojego zachowania? Wiesz, czy jesteś osobą, którą On kocha? Czy znasz źródła Jego radości, gniewu, smutku, zachwytu, myśli i idee temu towarzyszące oraz Jego istotę? Czy wiesz, jaki dokładnie jest ów Bóg, w którego wierzysz? Czy te i inne tego rodzaju pytania są czymś, czego nigdy nie rozumiałeś ani nad czym nigdy się nie zastanawiałeś? Czy przez cały okres swojej wiary w Boga zdołałeś, poprzez prawdziwe zrozumienie i przeżycie słów Bożych, rozwiać dotyczące Go nieporozumienia? Czy po zdyscyplinowaniu przez Boga i chłoście od Niego, zrodziłeś w sobie stan prawdziwego podporządkowania się Bogu i liczenia się z Nim? Czy w trakcie karcenia i sądzenia przez Boga poznałeś buntowniczość i szatańską naturę człowieka, zyskując tym samym choć odrobinę zrozumienia świętości Boga? Czy pod przewodnictwem i oświeceniem Bożych słów wypracowałeś nowy pogląd na życie? Czy podczas prób, jakim poddawał cię Bóg, odczułeś Jego nietolerancję dla wykroczeń człowieka oraz Jego wymagania wobec ciebie i to, jak On cię zbawia? Jeżeli nie wiesz, co to znaczy źle rozumieć Boga albo jak wyjaśnić to nieporozumienie, to można powiedzieć, iż nigdy nie wkroczyłeś w prawdziwą komunię z Bogiem i nigdy Go nie zrozumiałeś, a przynajmniej można stwierdzić, że nigdy nie chciałeś Go zrozumieć. Jeżeli nie wiesz, czym jest dyscyplina i chłosta Boża, to z pewnością nie wiesz, czym jest podporządkowanie się Bogu i liczenie się z Nim, a przynajmniej nigdy nie byłeś prawdziwie podporządkowany Bogu ani się z Nim nie liczyłeś. Jeżeli nigdy nie doświadczyłeś karcenia i sądu Bożego, to z pewnością nie będziesz wiedzieć, czym jest Jego świętość, a jeszcze mniejsze pojęcie będziesz mieć o buntowniczości człowieka. Jeżeli nigdy nie miałeś prawdziwego, właściwego poglądu na życie albo prawidłowego celu w życiu i nadal jesteś skonsternowany i niepewny swojej przyszłej drogi życiowej, a nawet wahasz się, czy iść naprzód, to pewnym jest, że nigdy nie otrzymałeś Bożego oświecenia i przewodnictwa; można też stwierdzić, że nigdy nie zostałeś zaopatrzony w słowa Boże ani nie zostałeś nimi napełniony. Jeśli jeszcze nie przeszedłeś Bożych prób, to oczywistym jest, że nie będziesz wiedzieć, czym jest nietolerancja Boga wobec wykroczeń człowieka, ani też nie pojmiesz, czego dokładnie Bóg od ciebie wymaga, a tym bardziej, na czym dokładnie polega Jego dzieło zarządzania człowiekiem i zbawiania go. Nieważne, ile lat ludzie wierzą w Boga – jeżeli nigdy nie doświadczyli lub nie pojęli niczego w słowach Boga, to z pewnością nie weszli na ścieżkę wiodącą do zbawienia, ich wiara w Boga jest doprawdy pozbawiona rzeczywistej treści, ich znajomość Boga na pewno również jest zerowa i nie trzeba nawet dodawać, że nie mają oni żadnego pojęcia, co to znaczy bać się Boga.

To, co Bóg posiada, i Jego bycie, istota i usposobienie – wszystko to zostało objawione ludzkości w Jego słowach. Kiedy człowiek doświadcza słów Boga, w procesie wcielania ich w życie zaczyna rozumieć cel słów wypowiadanych przez Boga, źródło i pochodzenie słów Boga, a także zaczyna rozumieć i doceniać zamierzony skutek słów Boga. Dla ludzkości człowiek musi doświadczyć wszystkich tych rzeczy, uchwycić je i zdobyć, aby zyskać dostęp do prawdy i życia, uchwycić intencje Boga, doznać przeobrażenia swojego usposobienia oraz zdołać podporządkować się władzy i planom Boga. W czasie doświadczania, chwytania i uzyskiwania tych rzeczy stopniowo zyska pojmowanie Boga, jak również różne stopnie wiedzy o Nim. Tego rodzaju pojmowanie i wiedza nie pochodzą z czegoś, co człowiek sobie wyobraził lub co stworzył, lecz raczej z tego, co pojmuje, doświadcza, czuje i potwierdza w sobie. Dopiero po pojęciu, doświadczeniu, odczuciu i potwierdzeniu tych rzeczy wiedza człowieka o Bogu nabiera treści; tylko wiedza, którą człowiek uzyskuje owym czasie, jest rzeczywista, realna i precyzyjna, a ten proces – uzyskiwania prawdziwego rozumienia Boga i wiedzy o Nim poprzez pojmowanie, doświadczanie, odczuwanie i potwierdzanie Jego słów – jest niczym innym, jak prawdziwą komunią między człowiekiem a Bogiem. W trakcie tego rodzaju komunii człowiek zaczyna rzeczywiście rozumieć i pojmować intencje Boga, zaczyna naprawdę rozumieć i poznawać to, co Bóg posiada, i bycie Boga, zaczyna prawdziwie rozumieć i poznawać istotę Boga, stopniowo rozumiejąc i poznając usposobienie Boga, dochodząc do prawdziwej pewności i prawidłowej definicji co do faktu panowania Boga nad wszelkimi stworzeniami, oraz zyskując zasadniczą orientację i wiedzę w zakresie tożsamości i postawy Boga. W trakcie tego rodzaju komunii człowiek zmienia, krok po kroku, swoje poglądy o Bogu, już nie poprzez wyobrażanie Go sobie ni stąd ni zowąd, czy puszczając wodze swoich własnych podejrzeń co do Niego, czy źle Go rozumiejąc, czy potępiając Go albo wydając o Nim sądy bądź wątpiąc w Niego. W ten sposób człowiek będzie rzadziej kłócił się z Bogiem, miał z Nim mniej konfliktów i mniej okazji do buntowania się przeciw Niemu. Z kolei dbałość człowieka o Boga i podporządkowanie Mu rosną, a jego strach wobec Boga staje się realniejszy i głębszy. W trakcie takiej komunii człowiek nie tylko zyskuje prawdę i przechodzi chrzest życia, ale w tym samym czasie także zyskuje prawdziwe poznanie Boga. W trakcie takiej komunii nie tylko dochodzi do przeobrażenia usposobienia człowieka i otrzymania przez niego zbawienia, ale także do wykształcenia się szczerego strachu i uwielbienia w stosunku do Boga. Po tego rodzaju komunii wiara człowieka w Boga nie będzie już tylko pustą kartką albo pustą obietnicą, albo ślepą pogonią i ubóstwianiem. Tylko dzięki tego rodzaju komunii życie człowieka może wzrastać dzień po dniu ku dojrzałości i tylko wtedy dochodzi do stopniowego przeobrażania jego usposobienia, a jego wiara w Boga przejdzie krok po kroku od mglistego i niepewnego przekonania do prawdziwego podporządkowania i dbałości, do prawdziwego strachu, a podczas podążania za Bogiem człowiek stopniowo przejdzie od postawy pasywnej do aktywnej, od negatywnej do pozytywnej. Tylko dzięki takiej komunii człowiek może dojść do prawdziwego zrozumienia i pojmowania Boga, do prawdziwej znajomości Boga. Ponieważ zdecydowana większość ludzi nigdy nie weszła w prawdziwą komunię z Bogiem, ich znajomość Boga kończy się na teorii, na poziomie słów i doktryn. Czyli zdecydowana większość ludzi, bez względu na to, od ilu lat wierzą w Boga, jeśli chodzi o poznanie Boga jest w tym samym miejscu, w którym zaczęli, przykuta do fundamentu tradycyjnych form oddawania czci z towarzyszącymi im feudalnymi i romantycznymi zabarwieniami. Zatrzymanie się poznania Boga przez człowieka w punkcie początkowym oznacza, że praktycznie ono nie istnieje. Poza afirmacją przez człowieka pozycji i tożsamości Boga wiara człowieka w Boga jest nadal w stanie mglistej niepewności. Ile w tej sytuacji człowiek może mieć prawdziwej strachu przed Bogiem?

Choćbyś nie wiadomo jak niezachwianie wierzył w istnienie Boga, nie może to zastąpić poznania Boga ani strachu przed Nim. Choćbyś nie wiadomo jak bardzo obdarzony był Jego błogosławieństwami i Jego łaską, nie może to zastąpić twojego poznania Boga. Choćbyś nie wiadomo jak chętny był do poświęcenia i ofiarowania całego siebie dla Niego, nie może to zastąpić twojego poznania Boga. Być może już tak dobrze zaznajomiłeś się ze słowami, które Bóg wypowiedział, że nawet znasz je na pamięć i potrafisz je wyrecytować, ale nie może to zastąpić twojego poznania Boga. Choćby nie wiadomo jak człowiek był zdeterminowany, by podążać za Bogiem, jeśli nie wszedł w prawdziwą komunię z Nim lub prawdziwie nie doświadczył słów Boga, to jego znajomość Boga nie jest niczym więcej niż pustym obszarem albo nieskończoną mrzonką. Nawet jeśli już natknąłeś się na Boga po drodze albo wręcz spotkałeś się z Nim twarzą w twarz, twoja znajomość Boga nadal będzie zerowa, a twoje lękanie się Boga nie będzie niczym innym jak pustym frazesem albo wyidealizowanym pojęciem.

Wielu ludzi codziennie sięga po słowo Boże, nawet uważnie uczy się na pamięć wszystkich najważniejszych cytatów z niego i traktuje je jako swój największy skarb, a nawet wszędzie głosi słowo Boże, zaopatrując w nie innych i z pomocą tych słów pomagając innym. Myślą, że takie postępowanie jest byciem świadkiem Boga, świadkiem Jego słów, że jest to kroczenie drogą Bożą. Myślą, że takie postępowanie jest życiem zgodnym ze słowami Boga, rzeczywistym wprowadzaniem Jego słów w swoje życie, że takie postępowanie pozwoli im uzyskać pochwałę od Boga i zbawienie i doskonałość. Nawet jednak kiedy głoszą słowa Boga, nigdy nie wdrażają ich w życie ani nie próbują dorównać temu, co jest objawione w słowach Boga. Zamiast tego wykorzystują słowa Boga do podstępnego zyskiwania podziwu i zaufania innych, do zyskiwania kontroli dla siebie, do sprzeniewierzania i kradzieży chwały Boga. Nadaremnie mają nadzieję na wykorzystanie tej okazji do głoszenia słowa Bożego po to, by zyskać Jego dzieło i pochwałę. Ileż to już lat upłynęło, a ludzie ci nie tylko nie zdołali zasłużyć sobie na pochwałę Bożą podczas głoszenia Jego słów, nie tylko nie zdołali odkryć drogi, którą powinni podążać w procesie świadczenia o słowach Boga, nie tylko sami nie pomogli sobie ani nie zaopatrzyli się w procesie pomagania innym i zaopatrywania ich w słowa Boga, nie tylko nie zdołali poznać Boga ani obudzić w sobie strachu przed Nim w trakcie robienia tego wszystkiego. Wręcz przeciwnie, ich niezrozumienie Boga tylko się pogłębiło, nieufność do Niego tylko wzrosła, a ich wyobrażenia o Nim stały się tylko jeszcze bardziej hiperboliczne. Zaopatrzeni w swoje teorie na temat słów Boga i wiedzeni nimi, wydają się całkowicie w swoim żywiole, jakby wykorzystując swoje umiejętności bez najmniejszego wysiłku, jak gdyby znaleźli swój cel w życiu, swoją misję, jak gdyby wygrali nowe życie i zostali zbawieni, jak gdyby – kiedy słowa Boga celnie spływają z ich ust – zyskali prawdę, uchwycili intencje Boga i odkryli ścieżkę do poznania Go, jak gdyby w trakcie głoszenia słów Boga często spotykali się z Nim twarzą w twarz. Bywają nieraz „poruszeni” aż do łez i wiedzeni przez „Boga” w słowie Bożym, wydają się bezustannie chwytać Jego szczere życzenia i życzliwe intencje, jednocześnie chwytać Boże zbawienie człowieka i Jego zarządzanie, znać Jego istotę i rozumieć Jego prawe usposobienie. Opierając się na tym fundamencie, wydają się jeszcze bardziej niezachwianie wierzyć w istnienie Boga, być bardziej świadomymi Jego wywyższonego stanu oraz głębiej odczuwać Jego majestatyczność i transcendencję. Zanurzona w powierzchownej znajomości słów Boga, ich wiara wydaje się rosnąć, ich determinacja, by przetrwać cierpienia, umacnia się, a ich znajomość Boga pogłębia się. Nie wiedzą jednak, że dopóki rzeczywiście nie doświadczą słów Boga, cała ich znajomość Boga i ich wyobrażenia o Nim są wytworem ich życzeniowych wyobrażeń i domysłów. Ich wiara nie wytrzymałaby żadnej próby Bożej, ich tak zwana duchowość i postawa po prostu nie wytrzymałyby Bożej próby czy inspekcji, ich determinacja jest tylko zamkiem na piasku, a ich tak zwana znajomość Boga jest niczym więcej jak wytworem wyobraźni. Tak naprawdę ci ludzie, którzy jak by nie było włożyli sporo wysiłku w słowa Boga, nigdy przenigdy nie zdali sobie sprawy, czym jest prawdziwa wiara, czym jest prawdziwe podporządkowanie, czym jest prawdziwa dbałość albo czym jest prawdziwe poznanie Boga. Wykorzystują teorię, wyobrażenia, wiedzę, zdolności, tradycje, zabobony, a nawet moralne wartości ludzkości, aby uczynić z nich „kapitał” i „uzbrojenie” na rzecz wiary w Boga i podążania za Nim, nawet czyniąc z nich fundament swojej wiary i podążania za Bogiem. Jednocześnie zamieniają ów kapitał i uzbrojenie w magiczne talizmany, za pomocą których poznają Boga, które pozwalają na stanięcie twarzą w twarz i wytrzymanie Bożych inspekcji, prób, karcenia i sądu Ostatecznie to, co gromadzą, nadal składa się li tylko z wniosków o Bogu, zanurzonych w religijnych konotacjach, feudalnych zabobonach oraz we wszystkim, co romantyczne, groteskowe i enigmatyczne. Ich sposób poznawania i definiowania Boga jest ukształtowany w tej samej formie co w przypadku ludzi wierzących tylko w Niebiosa lub Staruszka w Niebie, podczas gdy realność Boga, Jego istota, Jego usposobienie, to, co On posiada, i Jego bycie, i tak dalej – wszystko to, odnosi się do prawdziwego Boga samego – pozostaje poza zasięgiem ich wiedzy, jest od ich wiedzy całkowicie oderwane, a nawet tak od niej odległe, jak biegun północny od południowego. W ten sposób, chociaż ludzie ci żyją i żywią się słowami Boga, mimo wszystko nie są w stanie kroczyć ścieżką bojaźni Bożej i unikania zła. Prawdziwym powodem tego jest to, że nigdy nie zapoznali się z Bogiem, nigdy nie mieli z Nim prawdziwego kontaktu czy komunii, więc nie są w stanie dojść do wspólnego porozumienia z Bogiem ani obudzić w sobie prawdziwej wiary, podążania za Bogiem czy uwielbienia Go. Żeby w ten sposób podchodzić do słów Boga, żeby w ten sposób podchodzić do Boga – taka perspektywa i takie podejście skazują ich na powrót z pustymi rękami ze swoich wypraw, skazują ich na to, że przez całą wieczność nie będą mogli wkroczyć na ścieżkę bojaźni Bożej i unikania zła. Cel, do którego dążą, i kierunek, w jakim zmierzają, oznacza, że są po wsze czasy nieprzyjaciółmi Boga i po wsze czasy nie zdołają uzyskać zbawienia.

Jeżeli, w przypadku osób, które od wielu lat podążają za bogiem i od wielu lat korzystają z zaopatrzenia Jego słów, ich definicja Boga pozostaje zasadniczo taka sama jak w przypadku człowieka padającego na twarz przed jakimś bożkiem, to oznaczałoby to, iż owi ludzie nie osiągnęli rzeczywistości Bożych słów. Dzieje się tak, ponieważ po prostu nie wkroczyli w rzeczywistość Bożych słów i dlatego rzeczywistość, prawda, intencje, żądania wobec ludzkości, które wszystkie tkwią w słowach Boga, nie mają z nimi nic wspólnego. To oznacza, że choćby nie wiadomo jak ciężko takie osoby pracowałyby nad powierzchownym znaczeniem słów Boga, na nic się to nie zda. Ponieważ podążają tylko za słowami, uzyskają – rzecz jasna – tylko słowa. Czy słowa wypowiadane przez Boga są z pozoru proste, czy głębokie, wszystkie są prawdami niezbędnymi dla wkroczenia w życie przez człowieka; są krynicą żywych wód, która pozwala człowiekowi przetrwać zarówno w duchu, jak i w ciele. Zapewniają to, czego człowiek potrzebuje do przeżycia; zasady i kredo jego postępowania w codziennym życiu; ścieżkę, którą musi obrać, aby uzyskać zbawienie, jak również cele i kierunek potrzebne, by go dostąpić; każdą prawdę, którą człowiek powinien posiadać jako stworzona istota przed obliczem Boga; każdą prawdę o tym, jak człowiek podporządkowuje się Bogu i jak Go wielbi. Są gwarancją przetrwania człowieka, są chlebem powszednim człowieka i są solidnym podparciem, dzięki któremu człowiek może być silny i może powstać. Są obfite w prawdorzeczywistość, za pomocą której stworzona ludzkość urzeczywistnia zwykłe człowieczeństwo, obfite w prawdę, która wyzwala ludzkość od zepsucia i wydostaje ją z sideł szatana, obfite w szczere i cierpliwe nauczanie, napominanie, zachęcanie oraz pocieszenie, które Stwórca daje stworzonej ludzkości. Są latarnią prowadzącą i oświecającą człowieka, aby zrozumiał wszystko, co pozytywne, gwarancją tego, że człowiek urzeczywistni wszystko, co sprawiedliwe, piękne i dobre, i wejdzie w posiadanie tych rzeczy, kryterium, według którego oceniani są wszyscy ludzie, wszystkie wydarzenia i wszystkie sprawy, a także znacznikiem nawigacyjnym prowadzącym ludzi ku zbawieniu i ścieżce światła. Tylko poprzez praktyczne doświadczenie słów Boga człowiek może zostać zaopatrzony w prawdę i życie; tylko tak może zrozumieć, czym jest zwykłe człowieczeństwo, czym jest sensowne życie, czym jest prawdziwa stworzona istota, czym jest prawdziwe podporządkowanie się Bogu; tylko tak może człowiek zrozumieć, jak powinien się troszczyć o Boga, jak wypełniać obowiązki stworzonej istoty i jak upodobnić się do prawdziwego człowieka. Tylko tak może zrozumieć, co znaczy prawdziwa wiara i prawdziwe wielbienie; tylko tak może zrozumieć, kim jest Najwyższy Władca niebios i ziemi i wszelkiego stworzenia; tylko tak może zrozumieć środki, za pomocą których Ten, który jest Najwyższym Władcą wszelkiego stworzenia, rządzi stworzeniem, prowadzi je i zaopatruje; tylko tak może zrozumieć i uchwycić sposoby, na jakie Ten, który jest Najwyższym Władcą wszelkiego stworzenia, istnieje, ukazuje się, i działa. Człowiek oddzielony od prawdziwego doświadczenia słów Boga nie ma żadnej realnej znajomości tych słów i prawdy ani wglądu w nie. Taki człowiek to po prostu żyjący trup, zupełna skorupa, a wszelka wiedza związana ze Stwórcą nie ma z nim nic wspólnego. W oczach Boga taki człowiek nigdy w Niego nie wierzył ani nie podążał za Nim, więc Bóg nie uznaje go za swego wyznawcę ani naśladowcę, a tym bardziej za prawdziwą istotę stworzoną.

Prawdziwa stworzona istota musi wiedzieć, kim jest Stwórca, po co został stworzony człowiek, jak dopełniać obowiązków stworzonej istoty i jak wielbić Pana wszelkiego stworzenia; musi zrozumieć, uchwycić, pojąć i okazać troskę o intencje, życzenia i żądania Stwórcy; oraz musi podążać drogą Stwórcy, bać się Boga i unikać zła.

Czym jest bojaźń Boża? Jak można unikać zła?

„Bojaźń Boża” nie polega na niewytłumaczalnym strachu i lęku ani na unikaniu czy trzymaniu się z dala, ani też na ubóstwianiu czy zabobonach. Oznacza raczej podziw, szacunek, zaufanie, zrozumienie, branie pod uwagę, podporządkowanie, oddanie, miłość oraz bezwarunkowe wielbienie bez uskarżania się, a także odwdzięczanie się i poddanie. Bez prawdziwego poznania Boga ludzie nie będą prawdziwie podziwiać, ufać ani rozumieć, nie będą prawdziwie brać Boga pod uwagę ani Mu się podporządkowywać, będą jedynie się lękać i czuć nieswojo, będą tylko wątpić, błędnie pojmować, unikać i trzymać się na dystans. Bez prawdziwego poznania Boga ludzie nie będą prawdziwie oddani ani zdolni do odwdzięczania się. Bez prawdziwego poznania Boga ludzie nie będą prawdziwie wielbić ani okazywać poddania, będą jedynie ślepo ubóstwiać i wierzyć w zabobony. Bez prawdziwego poznania Boga ludzie kompletnie nie będą w stanie podążać drogą Bożą ani bać się Boga czy też unikać zła. Wręcz przeciwnie, każde działanie i zachowanie człowieka będzie przepełnione buntem i oporem wobec Boga, a do tego dojdzie szkalowanie i osądzanie Go oraz złe uczynki będące wbrew prawdzie i prawdziwemu znaczeniu słów Boga.

Gdy ludzie naprawdę zaufają Bogu, zaczną autentycznie za Nim podążać i na Nim polegać, a dopiero gdy prawdziwie polegają na Bogu, są w stanie naprawdę Go poznać oraz okazać Mu zrozumienie, natomiast wraz z prawdziwym zrozumieniem Boga pojawia się rzeczywiste branie Go pod uwagę. Z kolei gdy ludzie naprawdę biorą Boga pod uwagę, mogą prawdziwie się Mu podporządkować, a tylko prawdziwe podporządkowanie się Bogu może sprawić, że ludzie będą Mu naprawdę oddani. Co więcej jedynie prawdziwe oddanie pozwala im się odwdzięczać bezwarunkowo i bez słowa skargi. Tylko autentyczne poleganie na Bogu, zrozumienie Go i branie Go pod uwagę, autentyczne podporządkowanie i oddanie oraz autentyczna zdolność do odwdzięczania się mogą zapewnić ludziom prawdziwe poznanie usposobienia i istoty Boga oraz tożsamości Stwórcy. Dopiero gdy naprawdę poznają Stwórcę, zrodzi się w nich prawdziwe uwielbienie i poddanie, a jedynie prawdziwe uwielbienie i poddanie się Stwórcy zdołają sprawić, że ludzie rzeczywiście będą w stanie zerwać ze złymi uczynkami, czyli unikać zła.

To składa się na cały proces „bojaźni Bożej i unikania zła” i jest to także cała treść bojaźni Bożej i unikania zła. Jest to ścieżka, którą trzeba przejść, by osiągnąć stan bojaźni Bożej i unikania zła.

„Bojaźń Boża i unikanie zła” oraz poznanie Boga są ze sobą nierozerwalnie powiązane niezliczonymi nićmi i powiązanie to jest oczywiste samo przez się. Jeżeli chcesz być zdolny do unikania zła, musisz w pierwszej kolejności mieć w sobie prawdziwą bojaźń Bożą. Jeżeli chcesz czuć prawdziwą bojaźń Bożą, musisz najpierw naprawdę poznać Boga. Jeżeli chcesz poznać Boga, musisz najpierw doświadczyć Jego słów, wkroczyć w ich rzeczywistość, doświadczyć Jego chłosty i dyscypliny, Jego karcenia i sądu. Jeżeli chcesz doświadczyć słów Boga, musisz najpierw stanąć z nimi twarzą w twarz, a także stanąć twarzą w twarz z Bogiem i poprosić Go, by przygotował ludzi, zdarzenia i sprawy oraz rozmaite okoliczności, tak abyś miał okazje doświadczać słów Bożych. Jeżeli chcesz stanąć twarzą w twarz z Bogiem i Jego słowami, musisz najpierw mieć proste i szczere serce, gotowość do przyjęcia prawdy, determinację, by znosić cierpienie, oraz stanowczość i odwagę wystarczające, by unikać zła, a także aspirację, by stać się prawdziwą istotą stworzoną… W ten sposób, krok po kroku posuwając się naprzód, zbliżysz się do Boga, twoje serce będzie stawać się coraz czystsze, a twoje życie, wraz z wartością bycia żywym, w miarę stopniowego poznawania przez ciebie Boga, stawać się będzie coraz sensowniejsze i coraz bardziej rozświetlone. W końcu, pewnego dnia, poczujesz, że Stwórca nie jest już zagadką, że Stwórca nigdy nie był przed tobą ukryty, że Stwórca nigdy nie krył przed tobą swojej twarzy, że Stwórca nie jest daleko od ciebie, że Stwórca nie jest już Tym, za którym możesz tylko dniem i nocą tęsknić, lecz którego nie możesz postrzegać zmysłami, że On naprawdę stoi u twojego boku, wypełnia twoje życie i steruje twoim przeznaczeniem. Poczujesz, że nie jest On jakimś odległym horyzontem, ani też kimś ukrytym wysoko w chmurach, że jest tuż przy tobie, sprawując suwerenną władzę nad całym tobą, że jest dla ciebie wszystkim, jest Twoim jedynym Bogiem. Taki Bóg pozwala ci miłować Go i czcić całym sercem, czuć przywiązanie do Niego, być blisko Niego, podziwiać Go, obawiać się utracenia Go, być już niezdolnym do odrzucenia Go, do buntowania się przeciwko Niemu albo do unikania Go bądź trzymania się od Niego z dala. Chcesz tylko mieć na Niego wzgląd, pragniesz jedynie być Mu podporządkowanym, odpłacać Mu za wszystko, co ci daje, i poddać się Jego panowaniu. Już nie wzbraniasz się przed tym, by On cię prowadził, zaopatrywał, pilnował i chronił, już nie opierasz się Jego suwerennej władzy oraz dotyczącym cię zarządzeniom. Pragniesz jedynie podążać za Nim i Mu towarzyszyć; pragniesz jedynie przyjąć Go jako swoje jedyne życie, przyjąć Go jako swojego jedynego Pana, swojego jedynego Boga.

18 sierpnia 2014 r.