Ⅰ

Ci, którzy osiągają zmianę swego usposobienia, prawdziwie urzeczywistniają człowieczeństwo i mają prawdę. Zawsze są w stanie mówić i postrzegać sprawy w zgodzie z prawdą, we wszystkim zaś, co czynią, kierują się zasadami; nie podlegają wpływom żadnej osoby, kwestii czy rzeczy i wszyscy mają własne poglądy i potrafią bronić zasad prawdy. Ich usposobienie jest bardziej są stabilnie, nie zmieniają co chwila swoich zachowań, a bez względu na to, w jakiej są sytuacji, wiedzą, jak właściwie wypełniać swoje obowiązki i jak postępować, by zadowolić Boga. Ci, których usposobienie się zmieniło, nie skupiają się na tym, co robić, aby powierzchownie wyglądać na dobrych – mają wewnętrzną jasność odnośnie do tego, co robić, by zadowolić Boga. W związku z tym z zewnątrz może się wydawać, że nie są tak entuzjastyczni, bądź że nie zrobili nic wielkiego, ale wszystko, co robią, jest istotne, wartościowe i przynosi praktyczne efekty.

Ⅱ

Ci, których usposobienie się zmieniło, na pewno posiadają wiele prawdy – można to stwierdzić na podstawie ich zapatrywań na różne sprawy i zasad, jakie przyświecają im w działaniu. Ci, którzy nie posiadają prawdy, nie osiągnęli absolutnie żadnej zmiany w usposobieniu. Oczywiście zmiany w usposobieniu obejmują takie stany, ale najważniejsze jest to, że zmieniło się ich życie wewnętrzne. Prawda wyrażona przez Boga staje się sednem ich życia; szatańskie trucizny w ich wnętrzu zostały wyeliminowane; zmieniły się całkowicie ich zapatrywania i żadne z nich nie jest zgodne z zapatrywaniami tego świata. Oni dostrzegają wyraźnie intrygi i trucizny wielkiego, czerwonego smoka. Pojęli prawdziwą istotę życia. Zmieniły się zatem ich życiowe wartości – to jest najbardziej zasadnicza zmiana i sedno zmiany w usposobieniu.

Ⅲ

Jednakże ci, u których nastąpiła zmiana w usposobieniu, są inni. Czują oni, że ludzie powinni żyć, aby zadowolić Boga, dobrze wykonywać swoje obowiązki i prowadzić życie pełne znaczenia, tak żeby nawet w chwili śmierci byli zadowoleni i niczego nie żałowali – ich życie nie poszło na marne. To, że ludzie są w stanie czcić Boga, być Mu posłuszni i zadowalać Go, jest fundamentem bycia człowiekiem i jest ich świętym obowiązkiem, zgodnym z niezmiennymi zasadami Nieba i ziemi. W przeciwnym razie nie byliby godni tego, by nazywać ich ludźmi; ich życie byłoby puste i pozbawione znaczenia. Główną przyczyną zmiany czyjegoś usposobienia życiowego jest zatem posiadanie prawdy w sobie i posiadanie wiedzy o Bogu; czyjeś spojrzenie na życie się zmieniło i wartości są inne niż wcześniej. Zmiana zaczyna się od wnętrza i od czyjegoś życia; z pewnością nie jest to tylko zmiana zewnętrzna.

Na podstawie rozdziału „Różnica pomiędzy zewnętrznymi zmianami a zmianami w usposobieniu” w księdze „Zapisy przemówień Chrystusa”