Ⅰ

Izraelowi dał Bóg chwałę swą, lecz potem oddalił ją,

niosąc Izrael, niosąc wszelki lud na Wschód.

Wszystkich ich Bóg ku światłu wiódł,

by ze światłem znów zjednali, połączyli się,

by światła szukać, szukać nie musieli już.

Bóg pozwoli szukającym światło ujrzeć znów

i chwałę, jaką w Izraelu miał,

ujrzeć Boga, co na białej chmurze przychodzi pomiędzy lud,

ujrzeć chmury bieli, ujrzeć owoców kiść,

ujrzeć Jahwe Boga Izraela, Boga Izraela,

ujrzeć Mistrza Żydów, ujrzeć oczekiwanego Mesjasza,

i pełny wygląd Jego od wieków

przez królów prześladowanego.

Ⅱ

Bóg dokona dzieła wszechświata, wielkie dzieła uczyni,

pokaże ludziom w dniach ostatnich swą chwałę i czyny swe.

Bóg pokaże swe pełne oblicze chwały

oczekujących Go przez wiele lat,

tym, którzy pragnęli Jego przyjścia na białej chmurze,

Izraelowi oczekującemu na Jego przyjście znów,

wszystkim ludziom, prześladującym Boga.

Tak wszyscy się dowiedzą, że Bóg dawno wziął chwałę swą

i przeniósł ją na Wschód.

Nie ma jej w Judei, bo nadeszły ostatnie dni!

Adaptacja na podstawie: Obwieszczenie siedmiu gromów – proroctwo, że ewangelia królestwa rozpowszechni się po całym wszechświecie, w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło