Ⅰ

To już kilka tysięcy lat,

a ludzkość nadal cieszy się

światłem i powietrzem, które dał jej Bóg.

Ludzkość wciąż wdycha oddech, który wydycha sam Bóg.

Nadal cieszy się powietrzem, które dał Bóg.

Ciągle cieszą ją kwiaty, ryby, owady i ptaki.

Ludzie cieszą się wszystkimi rzeczami,

które zostały stworzone przez Boga.

Dzień i noc przeplatają się.

Cztery pory roku zmieniają się jak zwykle.

Gęsi, co przemierzają niebo,

odlatują tej zimy, lecz na wiosnę wracają, wracają.

Ryby w wodzie

nigdy nie opuszczają swoich rzek i jezior – ich domu.

Ⅱ

Cykady ponad ziemią

śpiewają głośno, prosto z serc.

Tak na ziemi mijają im letnie dni.

A świerszcze pośród traw

nucą w rytm tańczących wiatrów. To jesienna pieśń traw.

Gęsi tworzą stada, orły żyją samotnie.

Lwy polują, aby przetrwać.

Łosie nie oddalają się od traw i kwiatów…

Każdy rodzaj istot żywych wśród wszystkich rzeczy

odchodzi i powraca, aby odejść znów, aby odejść znów.

W mgnieniu oka miejsce ma milion zmian.

Tym, co nigdy się nie zmieni,

są ich instynkty i prawa przetrwania.

Bóg troszczy o nie się, to Bóg podtrzymuje ich życie.

Nikt nie zmieni ich instynktów

i nikt nie może naruszać zasad przetrwania tych istot.

To już kilka tysięcy lat,

a ludzkość nadal cieszy się

światłem i powietrzem, które dał jej Bóg.

Ludzkość wciąż wdycha oddech, który wydycha sam Bóg.

Adaptacja na podstawie: Sam Bóg, Jedyny I, w: Słowo, t. 2, O poznaniu Boga