Ⅰ

Bóg od dawna na tym świecie jest, ale któż Go zna?

Nic dziwnego, że Bóg karci ludzi.

Wydaje się, że stają się obiektem władzy Jego.

Jawią się jako pociski w Jego broni,

na wystrzał jej wszyscy uciekną jeden po drugim.

Lecz to nie prawda, a tylko ich wyobrażenia.

Bóg kocha ludzi jak swój skarb,

gdyż są „kapitałem” Jego zarządu.

Nie wyeliminuje ich.

Nie zmieni wobec nich woli swej.

Nie wyeliminuje ich.

Nie zmieni wobec nich woli swej.

Ⅱ

Bóg szanował zawsze ludzi.

Nigdy ich nie sprzedał.

Nie wykorzystał ich jak niewolników.

Bóg nie rozstanie z nimi się.

Tworzy się więź na śmierć i życie.

Bóg troszczy się i zawsze kocha ludzi.

Choć to nie wzajemne,

Bóg wciąż wysila się dla nich,

ponieważ oni wciąż Go wielbią, oni wciąż Go wielbią.

Bóg kocha ludzi jak swój skarb,

gdyż są „kapitałem” Jego zarządu.

Nie wyeliminuje ich.

Nie zmieni wobec nich woli swej.

Nie wyeliminuje ich.

Nie zmieni wobec nich woli swej.

Ⅲ

Czy ufają Bożej przysiędze?

Jak mogą zadowolić Go?

To zadanie wszystkich ludzi,

„praca domowa” dla wszystkich.

Bóg ma nadzieję, że będą

wszyscy pilnie pracować, by skończyć ją.

Bóg kocha ludzi jak swój skarb,

gdyż są „kapitałem” Jego zarządu.

Nie wyeliminuje ich.

Nie zmieni wobec nich woli swej.

Nie wyeliminuje ich.

Nie zmieni wobec nich woli swej.

Adaptacja na podstawie: Słowa Boże dla całego wszechświata, rozdz. 35, w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło