Ⅰ

Będąc w swym normalnym stanie, ludzie nie wycofują się ani nie słabną; w swoich sercach potrafią rozmyślać o Bogu, okazywać Mu szacunek i pragnąć Bożych słów. Są także w stanie często się modlić i umieją pozostawać blisko Boga i nieść ciężar w swym własnym życiu. Mogą prowadzić zwyczajne, uporządkowane życie, a serca ich potrafią dotknąć Boga. Czasami mogą nadejść okoliczności, które zasieją niepokój w ich sercach, ale poprzez modlitwę, przez jedzenie i picie słów Boga, albo poprzez tworzenie wspólnoty z braćmi i siostrami, są w stanie szybko powrócić do swego normalnego stanu. Mimo iż miewają chwile słabości, chwile, w których bywają zniewoleni przez ciało, potrafią wieść życie wolne od pokus cielesności; nie absorbuje ona ich myśli.

Ⅱ

Kiedy coś im się przytrafia, mogą wprawdzie doświadczać słabości ciała, ale cielesność nie przejmie nad nimi władzy. Nadal będą w stanie uspokoić swe serca i modlić się przed Bogiem, poszukiwać Bożej woli, śpiewać pieśni, tańczyć i żyć życiem kościoła. Nie sprzykrzą im się te praktyki i wytrwają. Będą zdarzać się okresy, kiedy przejawiać będą negatywną postawę, kiedy ciało ich będzie słabe, ale kiedy to dostrzegą, będzie można uwolnić ich od tej słabości. Nadal będą umieli modlić się do Boga i przebywać blisko Niego pomimo całej swej niechęci. Wszystkie powyższe okoliczności stanowią normalną kondycję człowieka, jego normalny stan.

Adaptacja na podstawie: Boże omówienie