Ⅰ

Bóg stał się ciałem, stał się zwykłą osobą,

kimś, kto niósł Boże dzieło, Boże posłannictwo.

To znaczy, że podjął się dzieła, podjął się cierpienia,

których zwykli ludzie nie mogliby znieść.

Jego cierpienie ukazuje oddanie Boga dla człowieka,

oznacza, że zapłacił cenę hańby po to, aby zbawić ludzi,

by odkupić grzechy człowieka i zakończyć ten etap.

Oznacza, że na krzyżu Bóg odkupił ludzi.

To cena zapłacona krwią i zapłacona życiem,

cena, na jaką nie stać Jego stworzeń.

Skoro On ma, co Bóg ma i czym jest, istotę Bożą,

może znieść takie dzieło i takie cierpienie.

Żadne stworzenie nie zdziała tego, co On.

To dzieło Boga

podczas Wieku Łaski,

to objawienie Jego usposobienia.

Ⅱ

Bóg znów stał się ciałem w Wieku Królestwa,

tak jak zrobił to za pierwszym razem.

On wciąż wyraża swe słowa, to, co ma i czym jest,

bez zastrzeżeń czyni dzieło, jakie powinien.

A także znosi i toleruje

ludzkie nieposłuszeństwo i ignorancję,

zawsze objawia swoje usposobienie i zarazem ukazuje ludziom swą wolę.

Zatem od stworzenia człowieka aż po dzień dzisiejszy

Boże usposobienie i wola, to, co ma i czym jest

były zawsze jawne dla wszystkich,

nigdy nie skrywane celowo.

Tak naprawdę człowiek nie dba

o dzieło Boże ani o Jego wolę.

To właśnie dlatego

człowiek niezbyt wiele wie o Bogu.

Adaptacja na podstawie: Boże dzieło, Boże usposobienie i Sam Bóg I, w: Słowo, t. 2, O poznaniu Boga