Ⅰ

Widząc, jak powoli zbliża się dzień chwały Bożej,

nic nie mogę poradzić na smutek i niepokój, które narastają w moim sercu.

Myślę o tym, jak buntowałem się przeciwko Bogu, jak sprzeciwiałem się Mu.

W moim sercu wzbierają wyrzuty sumienia i zaniepokojenie,

czuję się taki zobowiązany.

Bóg mnie wybrał, więc powróciłem do Niego i zasiadłem do uczty królestwa.

On żarliwie mnie uczy, jaką ścieżką mam podążać i jak mam postępować.

Bóg upomina mnie wciąż i wciąż, lecz nie biorę sobie tego do serca.

Jeszcze nie posiadłem prawdy,

nie jestem godzien stanąć przed obliczem Boga.

Ⅱ

Wierząc latami, postrzegałem doktrynę jako rzeczywistość,

sądziłem, że ciężka praca oznacza praktykowanie prawdy.

Brakowało mi poświęcenia podczas wypełniania mego obowiązku,

byłem niestaranny i nieuczciwy.

Gdy rozprawiano się ze mną i przycinano mnie,

szukałem wymówek i usprawiedliwiałem się.

Stawiając na mej drodze pewnych ludzi, Bóg zaplanował wszystko tak,

by mnie doskonalić i pomóc mi posiąść prawdę,

ale nie podporządkowałem się ani tym bardziej nie szukałem prawdy.

Uparcie kroczyłem ścieżką faryzeuszy i nie przyszło mi do głowy zawrócić.

Znienawidzony przez Boga,

trwałem w mroku, wiodąc życie gorsze od śmierci.

Ⅲ

Każde słowo Bożego sądu wstrząsa mym sercem,

które dopiero teraz budzi się z otępienia, w jakim trwało od dawna.

Nienawidzę siebie za to,

że byłem taki zatwardziały i nie dążyłem do prawdy.

Aż do dziś jedyne, co urzeczywistniam, to szatańskie usposobienie.

Dzieło Boga dobiega końca, a On wkrótce powróci na Syjon.

Wyznaję wiarę, lecz nie potrafię zadowolić Boga – to iście haniebne.

Naprawdę nie jestem godny rozkoszować się słowami Boga,

jestem ogromnie zobowiązany wobec Niego.

Dano mi ostatnie godziny, by oddać się Bogu – to naprawdę rzadki dar.

Postanowiłem dążyć do prawdy

i poświęcić życie na odpłacanie Bogu za Jego łaskę.