Ⅰ

Gwiazda poranna wznosi się na wschodzie.

To nowa gwiazda, co oświetla niebo,

w sercach ludzi budzi dawne światło.

Nie są już samotni i nie tkwią w mroku.

Tylko ty nadal śpisz w środku nocy,

nic nie słyszysz, nie widzisz światła,

nie zauważasz, że coś się rozpoczyna,

nowy wiek, nowe niebo, nowa ziemia.

Twój ojciec mówi, że jest wcześnie i zimno,

jeśli wyjdziesz miecz przebije oczy ci.

Wierzysz w to, co twój ojciec mówi ci,

bo jest starszy i cię miłuje.

Ⅱ

To sprawia, że przestajesz wierzyć w światło.

Nie obchodzi cię, czy w świecie jest prawda.

Nie czekasz, by Wszechmogący cię zbawił,

by ujrzeć światło, wystarczy ci to, co masz.

W twoich oczach piękno nie istnieje;

przyszłością człowieka jest unicestwienie.

Trzymasz się ojca, chętnie cierpisz z nim,

bojąc się straty towarzysza i kierunku.

Mętny świat stworzył wielu takich jak ty,

niezłomnych w odgrywaniu różnych ról,

wojowników patrzących śmierci w twarz,

wielu, co nie wiedzą, po co stworzono ich,

stworzono ich.

Ⅲ

Bóg spogląda na udręczoną ludzkość.

Słyszy zawodzenie tych, co cierpią;

dostrzega ich bezwstyd, czuje ich bezradność,

wielki lęk, że utracili zbawienie.

Nie chcą Jego troski, idą swoją drogą.

Wolą smakować gorzkie morze z wrogiem.

Ludzkość już nie słyszy westchnienia Boga.

Bóg odzyskuje ją i traci raz po raz.

Bóg męczy się, przerywa dzieło.

Przestaje już wędrować pośród ludzi.

Nie widzą, jak On odchodzi i powraca,

i nie słyszą, jak Bóg wzdycha,

Bóg wzdycha, Bóg wzdycha.

Adaptacja na podstawie: Westchnienie Wszechmogącego, w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło