Ⅰ

Choć człowiek pozwala Bogu wejrzeć w serce swe,

nie znaczy to, że jest posłuszny Bożemu planowi,

ani że powierzył swój los i wszystko oddał

pod kontrolę Bogu.

Nieważne, jakie przysięgi Bogu składasz

i co Mu deklarujesz,

w oczach Boga twe serce jest zamknięte przed Nim,

bo nie pozwalasz Mu go kontrolować.

Choć ludzie wierzą w Boga,

w ich sercu Boga nie ma.

Nie wiedzą, jak kochać Go,

kochać Go też nie chcą,

gdyż serce ludzi nigdy nie skłania się ku Bogu;

wciąż próbują unikać Go.

Ich serca są daleko od Boga.

Ⅱ

Nie oddałeś swego serca Bogu,

mile brzmiącymi słowami łudzisz tylko Go.

Kryjesz przed Bogiem różne przewrotne zamiary,

a także intrygi i plany,

kurczowo trzymasz się perspektyw,

boisz się, że Bóg ci je odbierze.

Więc Bóg nigdy nie dostrzega

szczerości człowieka.

Choć ludzie wierzą w Boga,

w ich sercu Boga nie ma.

Nie wiedzą, jak kochać Go,

kochać Go też nie chcą,

gdyż serce ludzi nigdy nie skłania się ku Bogu;

wciąż próbują unikać Go.

Ich serca są daleko od Boga.

Ⅲ

Chociaż Bóg zagląda w głąb serca człowieka,

widzi ludzkie pragnienia i myśli,

widzi też, co człowiek w sercu swym skrywa,

ludzkie serce jest zamknięte.

Bóg ma tylko prawo patrzeć,

lecz nie ma prawa sprawować kontroli.

W subiektywnej swej świadomości

człowiek nie chce zdać się na łaskę Boga.

Ⅳ

Nie tylko zamknął się człowiek na Boga,

niektórzy ludzie starają się wręcz

ukryć swe serca, a schlebianiem i gładkimi słowy

stworzyć pozory, by zdobyć zaufanie Boga,

chowając przed Bogiem swą prawdziwą twarz.

To jest serce, które widzi Bóg.

Choć ludzie wierzą w Boga,

w ich sercu Boga nie ma.

Nie wiedzą, jak kochać Go,

kochać Go też nie chcą,

gdyż serce ludzi nigdy nie skłania się ku Bogu;

(wciąż) próbują unikać Go.

Ich serca są daleko od Boga.

Adaptacja na podstawie: Boże dzieło, Boże usposobienie i Sam Bóg (II), w: Słowo, t. 2, O poznaniu Boga