Ⅰ

Jedyny prawdziwy Bóg, który jest wieczny,

wypowiedział słowa i stworzył życie.

On przemówił i  stało się, On rozkazał i powstało.

Z prochu powstali ludzie.

Dbał o swoje stworzenie,

i życie wypełniło niebo i ziemię.

Wydał prawa, dokonywał cudów.

Prowadził ludzi i dbał nich.

Lecz człowiek zwrócił się ku złu,

brudny i zepsuty, niegodny by nań patrzeć.

Uniżony w ciele, Bóg wybaczył człowiekowi,

porzucił godność i wziął na siebie niesprawiedliwość.

Po trzydziestu latach ciężkiego życia,

cierpiał na krzyżu i odszedł w ciszy.

Przelał za człowieka swoją cenną krew,

odkupił go i pokazał, czym jest prawdziwa miłość.

Ⅱ

Błyskawica pojawiła się na Wschodzie,

biała chmura zstąpiła w Chinach.    

Pełen sprawiedliwości, Bóg powrócił na ziemię.

Jest wcielonym Bogiem Wszechmogącym.

Zaczyna nowy wiek, przynosi nowe dzieło,

wyraża prawdę, by zbawić ludzkość, dokonując sądu.

Wciąż myśli o buncie człowieka,

smutek i żal przepełniają Jego serce.

Roniąc krwawe łzy, okazuje wielką cierpliwość.

Kto mógłby pocieszyć Jego zbolałe serce?

Rozgniewany, ale miłosierny, zawsze się o nas troszczy.

Działa, czeka i oddaje nam swoje prawdziwe serce.

Ⅲ

Jak wiele razy kwiaty zakwitły i zwiędły?

Po raz kolejny gęsi odlatują na południe i wracają.

Jego niewinne ciało zostało umęczone,

Jego serce cierpiało niemal do granic wytrzymałości.

Cierpi samotnie i nie ma gdzie spocząć,

pracując dniem i nocą, nie myśląc o pożywieniu i o śnie.

Jego matczyne serce płacze, roni łzy, broczy krwią,

ale Jego prawdziwe słowa są przedmiotem drwin.

Ukrywa się z pokorą, kontynuuje swoje dzieło.

W końcu zbiera grupę ludzi,

którzy mają serce takie jak On, którzy myślą tak jak On.

Ukrywa się z pokorą, kontynuuje swoje dzieło.

W końcu zbiera grupę ludzi,

którzy mają serce takie jak On, którzy myślą tak jak On.

Sprawiedliwość i wszechmoc odziana w ciało,

On jest Bogiem Wszechmogącym!