„Urzeczywistnienie odrobiny podobieństwa do istoty ludzkiej jest z pewnością wspaniałe” to świadectwo pewnej chrześcijanki, która doświadczyła sądu i karcenia poprzez słowa Boga. Główna bohaterka podejmuje się roli reżyserki filmowej w swoim kościele. Widząc, że jej praca przynosi owoce, zaczyna uważać, że ze względu na swój talent jest niezastąpiona. Jej usposobienie staje się coraz bardziej aroganckie, co przejawia się w tym, że chce mieć zawsze ostatnie słowo, nie licząc się z sugestiami braci i sióstr. Ponadto odnosi się do innych w sposób protekcjonalny, ogranicza braci i siostry, a także zakłóca pracę kościoła. Po odsunięciu od obowiązków zagłębia się w lekturze słów Bożych i zastanawia nad sobą, dzięki czemu zaczyna w pewnym stopniu pojmować swą szatańską naturę pełną arogancji i zarozumiałości. Nie jest już tak bezczelna jak wcześniej. Gdy napotyka problemy, świadomie poszukuje prawdy i słucha opinii innych, urzeczywistniając w sobie nieco podobieństwa do istoty ludzkiej. Na własnej skórze doświadcza tego, że Boży sąd i karcenie są wyrazem prawdziwej miłości Bożej i przynoszą ludzkości zbawienie.