Kilka razy bohaterce zmieniają się obowiązki przez wzgląd na bieżące potrzeby związane z pracą i w końcu zaczyna ją to niepokoić. Boi się, że skoro wciąż jest przenoszona, to bracia i siostry będą widzieć w niej kogoś, kto nie odgrywa żadnej istotnej roli w zespole. Bohaterka czuje się nieustannie spychana na boczny tor niezależnie od tego, jakie akurat wykonuje obowiązki. Robi, co może, żeby się wykazać, mając nadzieję, że dzięki temu nie zostanie ponownie przeniesiona. Ale z zaskoczeniem zauważa, że jej pomysły nie spotykają się wcale z aprobatą, a wręcz przeciwnie. Czuje się upokorzona i zniechęcona. Jakie zepsute usposobienie i jaka błędna perspektywa kryją się za jej negatywnym nastawieniem? Jak będzie szukać prawdy, aby się od nich wyzwolić?