I

Z tęsknym wzrokiem, pilnie nas wzywasz.

Stając przed okrutną ludzkością, wypowiadasz słowa płynące z serca.

Dla swego jedynego pragnienia znosisz skrajną niesprawiedliwość,

okazując tak wiele żmudnej troski i wyrażając tyle oczekiwań.

Nigdy nie stawiasz nadmiernych żądań, chętnie dajesz wszystko.

Od rana do wieczora towarzyszą Ci trudy,

znosisz srogie prześladowania wśród ludzi.

Któż może równać się z Tobą w pięknie, najbardziej czczony i najświętszy umiłowany?

Twoje wspaniałe pionierskie przedsięwzięcie będzie wychwalane przez wieki.

II

Popadłem w grzech, lecz powstaję w świetle.

Jakże jestem wdzięczny, że zostałem przez Ciebie wyniesiony tak wysoko.

Skoro cierpi sam Bóg wcielony,

o ileż bardziej powinienem cierpieć ja, zepsuty człowiek!

Gdybym uległ wpływom ciemności, jak miałbym zobaczyć Boga?

Ilekroć wspominam Twoje słowa, przepełnia mnie tęsknota za Tobą.

Ilekroć widzę Twoje oblicze, przepełnia mnie szacunek i poczucie winy.

Jakże mógłbym znieść porzucenie Ciebie w poszukiwaniu tak zwanej wolności?

Wolałbym wytrzymać wszelkie cierpienia, aby odwdzięczyć się Twojemu zranionemu sercu.

Gdy znów zakwitną kwiaty, będę słuchał Twojej dobrej nowiny.

Podążaj za Barankiem i śpiewaj nowe pieśni