Główny bohater filmu traktuje funkcję przywódcy kościoła jak funkcję dyrektora, który jest na wyższym szczeblu niż inni i jest kimś, kto potrafi poradzić sobie z wszelkimi problemami i nie ma żadnych braków czy słabości. Kierując się tym błędnym rozumieniem, ciągle się popisuje i głosi wzniosłą, lecz pustą doktrynę, mówiąc o tym, jak wiele wycierpiał w swoim obowiązku. Ukrywa też swoje wady. W efekcie wszyscy bracia i siostry patrzą na niego z podziwem. Później ogląda film ze świadectwem, czyta pewne słowa Boga, które pomagają mu zrozumieć jego błędne pojęcia, i uświadamia sobie, że kroczy ścieżką antychrysta. Od tej pory dąży do bycia uczciwą osobą i nie przedstawia się innym w fałszywym świetle, dzięki czemu jest w stanie rozwijać normalne relacje z braćmi i siostrami. Jego aroganckie usposobienie stopniowo się zmienia.