Ⅰ

Słowa, które dziś wypowiada Bóg,

mają sądzić grzechy i nieprawość ludzi,

przeklinać ich buntowniczość

i karcić za fałszywość i niegodziwość.

Gdy to, co ludzie mówią i czynią,

jest wbrew woli Boga, On osądzi ich.

On potępi ich opór jako grzech.

W tym dziele objawia swą świętość.

Bóg przemawia zgodnie z zasadami sądu.

Przeklinając bunt ludzi,

obnażając ich szkaradność

i osądzając ich niegodziwość,

ujawnia swe sprawiedliwe usposobienie.

On jest święty, czyli sprawiedliwy.

Bóg przemawia, sądzi

i podbija wskutek waszego zepsucia.

Tylko dzieło, które jest praktyczne,

objawia w pełni świętość Boga.

Dzięki temu sądowi zdołaliście ujrzeć,

że Bóg jest sprawiedliwy i święty.

Święty i sprawiedliwy,

dlatego was osądził i zesłał na was swój gniew.

II

Bóg może objawić swą sprawiedliwość,

widząc nieposłuszeństwo człowieka

i może objawić swoją świętość,

widząc plugawość ludzkości.

To wystarczy, by ukazać,

że jest świętym Bogiem, nieskażonym,

samym Bogiem, który mimo świętości,

żyje w kraju plugastwa.

Gdyby był zwykłym człowiekiem,

splamionym jak wszyscy inni,

gdyby nie był sprawiedliwy

ani nie miał w sobie świętości,

nie miałby prawa osądzać niegodziwości człowieka

nie miałby prawa być sędzią całej ludzkości.

Jakże ktoś plugawy mógłby

osądzać innych ludzi równie plugawych jak on?

Dzięki temu sądowi zdołaliście ujrzeć,

że Bóg jest sprawiedliwy i święty.

Święty i sprawiedliwy,

dlatego was osądził i zesłał na was swój gniew.

Tylko On jeden ma prawo

osądzić człowieka, Święty Bóg.

ze śpiewnika „Podążaj za Barankiem i śpiewaj nowe pieśni”