Odpowiednie gospodarowanie

Z dobrami materialnymi należącymi do domu Bożego wiąże się jeszcze jedno ważne zadanie, które wykracza poza ich ochronę: a mianowicie, ich rozsądne rozdysponowanie. Wszystkie te przedmioty są przeznaczone do użytku ludzi – wszystkie są przydatne – więc głównym celem ich ochrony jest to, aby można było z nich roztropnie korzystać. Przed wprowadzeniem tych przedmiotów do należytego użytku, zadaniem przywódców i pracowników jest ich rozsądna dystrybucja. Czym jest rozsądna dystrybucja? Dom Boży ma zasady i reguły dotyczące tego, komu te przedmioty powinny być przekazywane do użytku. Głównym celem posiadania tych przedmiotów, niezależnie od tego, czy są one ofiarowywane przez braci i siostry, czy kupowane przez dom Boży, nie jest gromadzenie ich w celu niesienia pomocy lub przekazywania jałmużny na pracę społeczną; mają one raczej służyć wszystkim braciom i siostrom, którzy wykonują swoje obowiązki w pełnym wymiarze godzin. Zatem właściwe przydzielanie tych dóbr – i ustanowienie zasad owego przydzielania – jest kolejnym obowiązkiem, który przywódcy i pracownicy powinni wypełniać, zarządzając różnymi materialnymi zasobami domu Bożego. Wspomnieliśmy tutaj, że rozdysponowanie tych rzeczy powinno być rozsądne; w tym przypadku „rozsądne” działanie jest zasadą obowiązującą w domu Bożym.

I. Odpowiednie rozporządzanie księgami zawierającymi słowa Boże

Zaczniemy od ksiąg zawierających słowa Boga. Za każdym razem, gdy wydawane są nowe książki, dom Boży stawia wymagania i ustanawia zasady dotyczące tego, kto powinien je otrzymać. W kościele są ludzie, którzy czytają słowa Boga i tacy, którzy ich nie czytają, są ludzie, którzy kochają prawdę i tacy, którzy jej nie miłują, są też ludzie, którzy wykonują obowiązki i tacy, którzy tego nie robią – należy dokonać rozróżnienia między tymi typami ludzi. W kategorii podręczników znajdują się również pewne specjalistyczne książki, takie jak podręczniki do gramatyki, słowniki i inne tego rodzaju materiały. Wszystkie one powinny być rozprowadzane ściśle według zasad. Muszą być przekazywane tym, którzy ich potrzebują, a nie tym, którym nie są potrzebne. Są też pewne specjalistyczne książki drukowane w stosunkowo niewielkim nakładzie – jeśli mają być przekazane konkretnej osobie, to jakie stawia się jej wymagania? Możesz je czytać, ale nie niszcz ich; nie zostawiaj ich gdzie popadnie i nie wyrywaj z nich bezmyślnie kartek. Po zakończeniu czytania powinieneś je odłożyć na miejsce. Jeśli chodzi o książki dotyczące wiary w Boga, przywódcy i pracownicy powinni rozprowadzać je ściśle według ustaleń dotyczących pracy w domu Bożym, a także wyjaśniać te zasady wybrańcom Boga i postępować zgodnie z nimi.

II. Odpowiednie rozporządzanie różnego rodzaju wyposażeniem

W dalszej części omówimy sposób przydzielania różnego rodzaju sprzętu. Jest to stosunkowo ważne zadanie. Pewne rodzaje sprzętu podlegają nieco bardziej rygorystycznym zasadom przydziału. Taki sprzęt obejmuje elektronikę, a także narzędzia niezbędne w różnych zawodach. Przywódców i pracowników rozdzielających te rzeczy również powinny obowiązywać pewne zasady. Osoby, którym są one wydawane, muszą być w stanie obsługiwać taki sprzęt i używać go w prawidłowy i rozsądny sposób. Jeśli ktoś jest nowicjuszem lub po prostu nie wie, jak korzystać z danej rzeczy, nie może jej otrzymać. Dotyczy to zwłaszcza dobrej elektroniki wysokiej klasy, na przykład zaawansowanych aparatów fotograficznych i droższych komputerów, a także sprzętu nagrywającego, fotograficznego lub potrzebnego do postprodukcji wideo – tych urządzeń tym bardziej nie wolno wydawać takiej osobie, aby zapobiec uszkodzeniom. Przywódcy i pracownicy muszą upewnić się, że osoby korzystające z takiego sprzętu po pierwsze, są w stanie docenić jego wartość, a po drugie, są w stanie prawidłowo go używać i konserwować. Na przykład niektóre urządzenia potrzebują ostygnąć po dwóch godzinach pracy i zgodnie z instrukcją wymagają dziesięciominutowego odpoczynku. Jeśli urządzenie nie ostygnie, spowoduje to jego uszkodzenie i skróci jego żywotność. Ludzie, którzy szanują sprzęt, będą go używać ściśle przestrzegając zasad konserwacji; będą stosować się do tych zasad z własnej inicjatywy i nie będziesz musiał im o tym przypominać, a jeśli ich ponaglisz, zrobią to w jeszcze bardziej rygorystyczny i dokładny sposób. Tacy ludzie nadają się do obsługi urządzeń; nadają się do korzystania ze sprzętu wysokiej klasy, ponieważ wiedzą, jak go szanować i poważnie podchodzą do jego konserwacji i napraw. Tacy ludzie, którzy potrafią cenić sprzęt i normalnie z niego korzystać, są najlepszymi kandydatami do tego, by im przydzielić urządzenia z najwyższej półki. Przywódcy i pracownicy powinni przeprowadzać odpowiednie weryfikacje w tym zakresie. Jeśli wysokiej klasy komputer jest wydawany do użytku każdemu, kto zgłosi taką potrzebę, czy jest to zgodne z zasadami? (Nie). Co jest w tym niewłaściwego? Przywódcy i pracownicy podczas dystrybucji i przydzielania takich rzeczy częściowo powinni opierać się na kompetencjach zawodowych osoby, której powierzono zadanie, a częściowo muszą opierać się na tym, do jakiego stopnia dana osoba ceni sprzęt, czy ma człowieczeństwo oraz czy szanuje urządzenia podczas pracy. Jeśli dana osoba nie wie, jak o nie dbać i nie posiada umiejętności związanych z tym zawodem, a po prostu chce pobawić się sprzętem z ciekawości, to należy jej tego zabronić. Nie jest to odpowiednia osoba, której można powierzyć korzystanie ze sprzętu z najwyższej półki i opiekę nad nim. Osobom wykonującym zwykłe obowiązki wystarczy dać zwyczajne urządzenia. Ci, którzy znają się na swojej pracy, mają dobre człowieczeństwo i wiedzą, jak używać, konserwować i szanować sprzęt, mogą używać przedmiotów wyższej jakości, ponieważ są biegli w zawodzie i potrafią korzystać z wysokiej jakości urządzeń. Jeśli dasz rzecz wysokiej klasy do użytku osobie nierozgarniętej lub niedelikatnej, zniszczy ją w ciągu zaledwie kilku dni. Inni nie będą mogli z niej korzystać, a naprawa nie będzie łatwa. To nie tylko opóźni pracę kościoła, ale także spowoduje straty w materialnym wyposażeniu domu Bożego. Jakie płyną z tego wnioski? Że tacy ludzie nie nadają się do używania porządnych urządzeń. Porządne urządzenia muszą być powierzane ludziom z człowieczeństwem, którzy znają się na swoim fachu. Osobom, które nie są ekspertami w danej profesji i których człowieczeństwo jest marne, wystarczy korzystanie z mniej zaawansowanych rzeczy. Czy przydzielanie sprzętu w ten sposób jest rozsądne? (Tak).

Ludzie różnią się tym, w jaki sposób traktują wszelkie rzeczy materialne. Niektórzy kupują komputer z najwyższej półki, który po dwóch latach użytkowania wciąż wygląda jak nowy; na ekranie nigdy nie widać odcisków palców, a klawiatura jest zawsze czysta, bez śladu kurzu. Pulpit jest również ładny i schludny, a dane przechowywane na komputerze są uporządkowane i przejrzyste. Jeśli ktoś powie im, że długotrwałe korzystanie z komputera szkodzi ekranowi, od razu zapytają, jak najlepiej go chronić – którykolwiek sposób jest najlepszy, tak właśnie zrobią. Jeśli ktoś powie im, że komputer musi być w stanie spoczynku po długim użytkowaniu, że będzie działał gorzej, jeśli się przegrzeje, co wpłynie na żywotność sprzętu, to gdy zdadzą sobie sprawę, że używali komputera przez ponad dwie godziny, natychmiast go wyłączą i pozwolą mu ostygnąć. Jeśli ochładza się powoli, ponieważ jest zbyt gorąco, ustawią wentylator, aby na niego dmuchał. Traktują urządzenie z taką troską, jakby to było ich dziecko. Są szczególnie uważni i ostrożni podczas chowania go do torby, a kiedy kładą je na stole, muszą przetrzeć blat i odpowiednio je ustawić. Czy to nie jest ich mocna strona? (Owszem). Tacy ludzie nie tylko sami cenią sprzęt, ale kiedy widzą, jak inni go niszczą i psują, trudno im to znieść. Oni nadają się do używania dobrych sprzętów. Niektórzy bogaci ludzie kupują wysokiej klasy komputery, o które wcale nie dbają, gdy już przyniosą je do domu. Nie czyszczą ich, niezależnie od tego, ile kurzu na nich osiada i doprowadzają je do sporego zabrudzenia. Inni będą używać komputera przez dwa lata, a on wciąż będzie wyglądał jak nowy; natomiast ci ludzie używają go przez dwa miesiące, a wygląda, jakby był w użyciu od dziesięciu lat. Powiedz im, że sprzęt wymaga konserwacji, a odpowiedzą: „Jaki jest sens utrzymywania go w dobrym stanie? Urządzenia służą ludziom, pracują dla ludzi. Jeśli coś się zepsuje, po prostu kup nowe!”. W rezultacie urządzenie psuje się przed upływem pół roku z powodu niewłaściwego użytkowania. Co sądzicie o takich ludziach? Czy można im powierzać wysokiej klasy sprzęty? (Nie). Bez względu na to, jak ładne komputery kupują, nie myślą o tym, by o nie zadbać, ale rzucają nimi i niedbale je odkładają. Niektóre z ich komputerów są całe porysowane, inne są uszkodzone przez wodę, a jeszcze inne spadają na ziemię i ulegają zniszczeniu. Używają ich bardzo nieostrożnie. Człowieczeństwu ludzi tego pokroju czegoś brakuje. Czy jesteście gotowi przeznaczyć dobry sprzęt na użytek takich ludzi? (Nie). Niektórzy noszą okulary, a ich szkła są zawsze wytarte do czysta, podczas gdy szkła innych są oblepione brudem, noszą ślady palców i innych zanieczyszczeń. Jak mogą ich w ogóle używać w takim stanie? Ci, którzy dbają o swoje okulary, zwracają szczególną uwagę na to, jak je odkładają; absolutnie nie dopuszczają do tego, by szkła dotykały blatu stołu lub jakiegokolwiek innego przedmiotu, nie dopuszczają też do tego, by się zarysowały lub odniosły jakiekolwiek uszkodzenia. Okulary są bardzo ważne zwłaszcza dla osób krótkowzrocznych – jak będziesz z nich korzystać, jeśli porysujesz soczewki? Niektórzy ludzie obchodzą się brutalnie ze swoimi okularami, wkładają je zaledwie na chwilę, a już szkła są zamazane. Nosząc je, nie widzą niczego wyraźnie – lepiej byłoby im bez nich. Mimo to uważają, że nie ma nic złego w noszeniu okularów w takim stanie, tak jakby nie zauważali żadnej różnicy. Zastanawia mnie to: Czy nie noszą okularów po to, by widzieć wyraźniej? Co są w stanie dostrzec, gdy ich szkła są porysowane? Czy ci ludzie nie są nieokrzesani? Naprawdę są nieokrzesani! Człowieczeństwu nadmiernie nieokrzesanych ludzi czegoś brakuje – nie wiedzą, jak dbać o rzeczy, a tym bardziej nie myślą o tym, by je pielęgnować.

Jeśli chodzi o ważny sprzęt i narzędzia należące do domu Bożego, jaka jest odpowiedzialność przywódców i pracowników? Rozdzielając takie wyposażenie, powinni powierzać je odpowiednim ludziom. Ci, którzy używają tak ważnych urządzeń dobrej jakości, bezwzględnie muszą wiedzieć, jak o nie dbać. Będą je pielęgnować, konserwować i dbać o nie; kiedy są w ich posiadaniu, możesz być pewien, że nigdy ich nie zniszczą ani nie uszkodzą celowo czy z własnej winy, chyba że nastąpi to w wyniku chwili nieuwagi lub braku jakiegoś elementu powszechnej wiedzy. Takie osoby mogą korzystać z tych urządzeń; dobry sprzęt wysokiej klasy może im zostać przydzielony. Ludziom, którzy z natury obchodzą się nieostrożnie z przedmiotami, wystarczy dać zwykłe wyposażenie. Ponadto opiekunowie takiego sprzętu i narzędzi są odpowiedzialni za prowadzenie rejestrów ich użytkowania: kto co wziął i jak długo z tego korzystał, lub które urządzenie jest do czyjegoś wyłącznego użytku, a jeśli coś zostanie uszkodzone, kto powinien pokryć tego koszty. Obie strony muszą się pod tym podpisać, aby było to rozsądne i sprawiedliwe dla wszystkich. O sprzęt i urządzenia należy dobrze dbać, niezależnie od tego, czy ich użytkowanie jest krótko-czy długoterminowe; użytkownik musi nauczyć się z nich prawidłowo korzystać, a jeśli ulegną awarii, należy je niezwłocznie naprawić. Im skrupulatniej ta praca zostanie wykonana, tym lepiej. Jeśli dojdzie do sytuacji, w której reżim szatana aresztuje ludzi, wówczas najważniejszym zadaniem przywódców i pracowników jest rozdzielenie ważnego sprzętu i narzędzi pomiędzy niezawodnych, godnych zaufania ludzi. Kiedy już je przekażą, powinni udzielić danej osobie kilku rad, mówiąc jej: „To są rzeczy z domu Bożego, których masz używać do wykonywania swoich obowiązków. Nie należy się nimi bawić. Powinieneś używać ich rozsądnie i dobrze się nimi opiekować. Nie zniszcz ich. Ponieważ te elementy wyposażenia i narzędzia są niezbędne do wykonywania obowiązków, w przypadku ich uszkodzenia należy uiścić odszkodowanie adekwatne do ich wartości. Jeśli praca opóźniła się z powodu uszkodzonego sprzętu, jest to kwestia poważniejszej natury, co oznacza, że doszło do pewnych zakłóceń i zniszczeń. Musisz więc umieć prawidłowo posługiwać się wszelkiego rodzaju sprzętem i narzędziami podczas wykonywania obowiązków – absolutnie nie wolno ci psuć mienia domu Bożego. Musisz pamiętać o następujących zasadach: rozsądne użytkowanie oraz regularne przeglądy, naprawy i konserwacja – jeśli coś działa nieprawidłowo, powinieneś to niezwłocznie zgłosić i wystąpić o naprawę”. Aby dobrze wykonać tę pracę, przywódcy i pracownicy muszą po pierwsze znać zasady dystrybucji i użytkowania; po drugie powinni poinformować użytkowników, jak przeprowadzać konserwację i pielęgnować sprzęt, a jeśli wystąpi awaria, jak dokonać naprawy i tak dalej. Taką standardową wiedzę powinni posiadać ludzie na temat używania wszelkich sprzętów i narzędzi oraz dbania o nie; to powinni rozumieć.

Przywódcy i pracownicy powinni rozsądnie przydzielać różne sprzęty należące do domu Bożego. Jeśli, na przykład, ktoś z kadry pracowniczej potrzebuje komputera o stosunkowo wszechstronnych funkcjach, należy mu go przydzielić. Jeśli twierdzi, że jeden komputer to za mało, musisz zapytać, dlaczego, a także popytać i sprawdzić, czy to, co mówi, jest zgodne z prawdą. Nie kieruj się tylko wnioskiem takiej osoby i nie dawaj jej tyle komputerów, o ile poprosi. Nie dawaj dwóch, jeśli powie, że jeden jej nie wystarczy, lub trzech, gdy powie, że dwa to za mało. Czy przydzielając komputery w ten sposób nie traktowałbyś ich jakby były zabawkami? Czy nie byłoby to lekkomyślne? Powinieneś najpierw zbadać sytuację i podjąć decyzję w oparciu o zasady domu Bożego. Absolutnie nie wolno ci samowolnie zatwierdzać wszelkiego rodzaju wniosków, gdyż niektórzy ludzie mogliby składać masowe prośby pod pozorem wykonywania obowiązków. Poza tym, niektóre osoby wykonujące ważną pracę mogą potrzebować komputerów z wyższej półki, a ich komputery osobiste mają konfigurację niższej klasy. Przywódcy i pracownicy muszą niezwłocznie przyjrzeć się tej kwestii i rozsądnie przydzielić sprzęt. Decyzja o udostępnieniu komputerów powinna być podejmowana w oparciu o charakter pracy danej osoby i wymagania dotyczące klasy komputera. Jeśli ktoś jest zwykłym przywódcą lub pracownikiem i nie zajmuje się technologią komputerową lub produkcją wideo, a używa komputera tylko do takich rzeczy, jak przeglądanie Internetu, wyszukiwanie zasobów i wykonywanie połączeń, i nie ma większych potrzeb w zakresie specyfikacji komputera, to wystarczy mu przeciętny model. Niektórzy starsi ludzie potrafią wykonywać tylko proste czynności, takie jak pisanie na klawiaturze, korzystanie z Internetu i wykonywanie połączeń, ale gdy zostają przywódcami lub pracownikami, otrzymują komputery bardzo wysokiej klasy. Czy to rozsądne? Czy nie zabiegają o specjalne przywileje? Czy nie czerpią korzyści ze statusu? (Czerpią). Do czego ma służyć ten sprzęt najwyższej jakości i najwyższej klasy? Powinien być przekazywany odpowiednim pracownikom i profesjonalistom. To nie musi korespondować ze statusem danej osoby. Niektórzy przywódcy i pracownicy błędnie sądzą, że należą im się przywileje w kwestii korzystania z różnych sprzętów należących do domu Bożego. Czy jest to regułą w domu Bożym? Nie. Gdy niektórzy ludzie zostają przywódcami i pracownikami, szybko otrzymują wysokiej klasy komputery, telefony komórkowe i słuchawki, a także wyposaża się ich w rozmaity sprzęt dobrej jakości. Jakie są tego konsekwencje? Czy to naprawdę ma na celu osiągnięcie dobrych wyników w pracy? Czy ci ludzie nie pragną cielesnych przyjemności? Do czego w ogóle używasz wysokiej klasy komputerów? Czy nie organizujesz tylko zgromadzeń online i nie głosisz słów i doktryn? Czy wiesz, jak przesyłać filmy lub czy potrafisz je produkować? Czy wiesz, jak dbać o bezpieczeństwo sieci lub potrafisz tworzyć strony internetowe? Czy znasz się na tych zawodach? Jeśli nie, to do czego potrzebny ci komputer wysokiej klasy? Czy takie postępowanie nie jest obrzydliwe? (Owszem). Jeśli masz własne pieniądze, nikogo nie obchodzi, ile komputerów za nie kupisz i nikt nie będzie się wtrącał, bez względu na to, jak wysokiej klasy one będą. Mówimy teraz o tym, w jaki sposób należy rozsądnie rozdzielać dobra materialne należące do domu Bożego. Co to znaczy „rozsądnie”? Czy używanie sprzętu wysokiej klasy należącego do domu Bożego przez przywódców i pracowników można uznać za „rozsądne”? (Nie). Nie znają oni tajników zawodu, nie potrafią też niczego robić. Czy posiadanie wysokiej klasy komputera czyni z nich specjalistów? Po co się popisują? Dom Boży nie ma żadnej zasady, która dawałaby przywódcom i pracownikom uprzywilejowane prawa do przydziału dóbr materialnych i korzystania z nich; nie mają oni takich szczególnych przywilejów i nie jest to rozsądna zasada przydzielania dóbr przez dom Boży – w najmniejszym stopniu nie jest to rozsądne. Ktoś może kupić te rzeczy sam, jeśli ma takie możliwości; jeśli ich nie ma i musi je otrzymać z domu Bożego, wystarczy, że będzie używał prostych urządzeń. Jest to sprawiedliwe i rozsądne. Osoby, które naprawdę wiedzą, jak korzystać z takiego sprzętu wysokiej klasy, to personel wykonujący tę pracę i posiadający kwalifikacje zawodowe, więc to im dom Boży powinien przydzielić ten sprzęt. Oto kilka zasad dotyczących przydzielania dóbr materialnych domu Bożego, które przywódcy i pracownicy powinni zrozumieć i opanować. W oparciu o te zasady należy ponownie sprawdzić, czy te rzeczy nie zostały komuś nierozważnie przydzielone. Jeśli tak się stało, należy to szybko naprawić. Gdy pewni ludzie zostają przywódcami lub pracownikami, zauważają, że nikt w domu Bożym im się nie podlizuje, nikt nie wydaje im wysokiej jakości sprzętu, że wciąż noszą swoje własne, stare ubrania, wciąż używają swojego własnego, zwyczajnego, małego komputera i że dom Boży nie wyposażył ich w lepszy model. Udają się więc do działu finansowego i składają wniosek o zakup komputera. Czy to jest rozsądne? (Nie). Mówią: „Jeśli mi go nie przydzielicie, nie będę wykonywał swojego obowiązku – znajdę okazję, by dom boży kupił mi komputer wyższej klasy, nowszy i szybszy model!”. Są bardzo odważni – nie ma rzeczy, której by się nie odważyli zrobić. Tacy ludzie po objęciu przywództwa traktują dom Boży jak swój własny, myśląc sobie: „Pieniądze domu bożego należą również do mnie – będę je wydawać tak, jak mi się podoba!”. Jest to coś, do czego zdolni są antychryści.

III. Odpowiednie rozporządzanie różnego rodzaju codziennym zaopatrzeniem i żywnością

Zakończyliśmy już dyskusję na temat rozsądnej dystrybucji różnych dóbr materialnych i sprzętu. Następnie porozmawiamy o rzeczach potrzebnych w codziennym życiu, na przykład o zbożu, warzywach i suszonej żywności, a także o składnikach niezbędnych do gotowania, różnych pokarmach uzupełniających i tak dalej. Te artykuły należy nie tylko rozsądnie zabezpieczyć, ale także rozsądnie rozdysponować. Jak zatem należy rozsądnie rozdzielać te produkty? Dom Boży ma standardy dotyczące żywności, a ci, którzy nią zarządzają, powinni rozsądnie ją rozdzielać, rygorystycznie przestrzegając tych standardów. Nie powinni dawać więcej dobrego jedzenia tym, którzy są im bliscy. Na przykład, jeśli zostanie zakupiony smaczny ryż dobrej jakości albo owoce lub mięso, które są kupowane tylko okazjonalnie, a ty wydasz więcej tych rzeczy osobie, z którą jesteś w dobrych stosunkach lub przekażesz jej wszystkie dobre rzeczy, wysyłając gorsze produkty innym – czy można to uznać za rozsądną dystrybucję? (Nie). Jak zatem ocenić, czy jest to „rozsądne”? Jaki sposób przydzielania rzeczy można uznać za rozsądny? Równy podział, zgodny z zasadami i wymaganymi standardami, które dom Boży przewidział dla żywności, a także wydawanie takiej ilości artykułów, jaka się należy. Jeśli czujesz, że jesteś z kimś blisko, możesz dać mu swoją porcję. Nie okazuj hojności, dysponując rzeczami innych ludzi, ani dobrami materialnymi należącymi do domu Bożego; jeśli chcesz być hojny, wykorzystuj do tego własne rzeczy. Hojność nie jest zasadą obowiązującą w domu Bożym – zasadą domu Bożego jest rozsądna dystrybucja. Rozdzielanie artykułów codziennego użytku i różnych środków spożywczych nie powinno być przypadkowe, lecz zgodne ze standardami ustalonymi przez dom Boży. Oczywiście przywódcy i pracownicy mogą nadzorować i sprawdzać, czy ludzie odpowiedzialni za dystrybucję takich rzeczy mają właściwe intencje, czy przydzielają produkty rozsądnie i zgodnie z zasadami domu Bożego, jak większość ludzi to ocenia, czy ktoś zgłasza jakieś skargi i czy wszyscy zostali otoczeni opieką. Co należy zrobić, jeśli czasami czegoś brakuje? Czy przywódcy i pracownicy mogą zatrzymać produkty dla siebie, by samemu je zjeść? Niektórzy mogą powiedzieć: „Przywódcy i pracownicy mają najwyższy status i prestiż, i zazwyczaj to oni najwięcej do nas mówią, przez co zasycha im w ustach. Jeśli jest coś dobrego, zostawmy to im do zjedzenia”. Czy właściwe jest rozdzielanie rzeczy w ten sposób? (Nie; rzeczy należy pozostawić dla tych, którzy naprawdę ich potrzebują). Jeśli są niewielkie ilości stosunkowo drogich produktów opieki zdrowotnej, jak należy je rozdysponować? Powinny one zostać przydzielone tym, którzy przez wiele lat ponosili koszty na rzecz Boga i wnieśli swój wkład. Ludzie ci są wątłego zdrowia ze względu na swój wiek, ale nadal sumiennie wykonują obowiązki, a bracia i siostry odnoszą z tego tytułu znaczne korzyści. Takie osoby muszą trochę zadbać o swoje ciała i jest rzeczą słuszną, aby pozwolono im jeść i korzystać z tych produktów opieki zdrowotnej. Nikt nie powinien walczyć o ograniczone zasoby. W ten sposób przywódcy i pracownicy muszą rozdzielać te rzeczy. Czy to jest rozsądne? (Tak). Czy zatem większość ludzi miałaby zastrzeżenia co do takiego podziału? Czy ktokolwiek powie: „Może nie jestem taki stary, ale mam mnóstwo pracy – pracuję ponad osiem godzin dziennie. Moja praca może nie jest aż tak wydajna i może nie wykonuję jej od tak wielu lat, ale moje zdrowie też czasami podupada. Dlaczego nikt się o mnie nie troszczy? Kiedy do podziału są dobre rzeczy, to nigdy nie przypada moja kolej, ale kiedy jest jakaś praca do wykonania, to zawsze ja jestem poszukiwany?”. Czy komuś takiemu należy się jakaś część? Skoro mieli czelność o to poprosić, zostawmy im trochę – czy to rozsądne? Czy zgodzilibyście się to zrobić? (Nie). Gdyby chodziło o mnie, zgodziłbym się. Dlaczego tak się przejmujecie takimi rzeczami? Ludzie nie żyją dla przyjemności; nie żyją po to, by jeść, pić i się weselić. Po co się kłócić o takie sprawy? Jeśli ktoś naprawdę chce się o nie wykłócać, a jego okoliczności w pewnym stopniu to uzasadniają, to pozwólmy mu się trochę tym nacieszyć. Okażesz mu szczególną przychylność, ale nie stracisz na tym; nie ma potrzeby się tym aż tak przejmować. Załóżmy więc, że ktoś powie: „Może dasz mi trochę? Moje zdrowie też nie jest najlepsze; gdybym naprawdę mógł zjeść coś dobrego, stan mojego zdrowia poprawiłby się, dzięki czemu mógłbym wykonywać więcej pracy i bardziej dbać o dom Boży, a moja praca byłaby bardziej wydajna”. Skoro zwrócił się z taką prośbą, nie zawstydzaj go i nie odrzucaj jej, ale daj mu trochę produktów. Inni ludzie nie powinni się tym tak przejmować – bądź nieco hojniejszy. Czy twoje życie nie potoczy się tak samo bez tych rzeczy? Dobra, które Bóg daje ludziom, nie są skąpe; są obfite i wystarczające – nie ma potrzeby o nie walczyć. Jeśli jest jakiś szczególny produkt i nie ma na niego zapotrzebowania, to decyzją większości należy dać go do zjedzenia takiej osobie, dla której będzie on najbardziej odpowiedni. Kładziemy nacisk na człowieczeństwo i na rozsądne dysponowanie dobrami. Ci, którzy je otrzymują, powinni przyjąć je od Boga i podziękować Mu za Jego łaskę. Inni nie powinni się o nie wykłócać. Jeśli to robisz, jesteś nierozsądny, celowo sprawiasz kłopoty i zachowujesz się niestosownie. W ten sposób należy postępować w szczególnych okolicznościach. Istnieją zarówno zasady dotyczące szczególnych okoliczności, jak i typowych sytuacji; nie należy podchodzić do nich bezkrytycznie, a tym bardziej nie należy podejmować decyzji w oparciu o relacje międzyludzkie. Gdy te środki zostaną rozsądnie rozdysponowane, można uznać, że przywódcy i pracownicy wypełnili swoje obowiązki.

Przywódcy i pracownicy powinni przydzielać dzienne porcje jedzenia, biorąc pod uwagę rzeczywiste sytuacje, rzeczywistą ilość osób i ich rzeczywiste zapotrzebowanie – tak, by podział był naprawdę rozsądny, żywność się nie zmarnowała oraz aby nie było strat. Jest to odpowiedzialność spoczywająca na przywódcach i pracownikach. Czasami, nie rozumiejąc konkretnych okoliczności, mogą oni przydzielić pewne rzeczy zgodnie z podstawową zasadą, a potem dzięki opiniom wszystkich pozostałych oraz dalszym kontrolom dowiedzieć się, że przydział nie był rozsądny; był nieco ograniczony przez regulamin. W takiej sytuacji następnym razem powinni dokonać poprawek, aby uniknąć ponownego wystąpienia tego problemu oraz ograniczyć straty i niegospodarność. W ten sposób wywiążą się ze swojej odpowiedzialności. Oczywiście, aby uniknąć szkód i marnotrawstwa, muszą przeprowadzać więcej konsultacji podczas przydzielania różnych produktów; muszą także ściśle przestrzegać zasad. Jest to konieczne. Nie należy wydawać rzeczy bezkrytycznie, pomijając tych, którzy naprawdę ich potrzebują, tych, którzy szczerze wykonują swoje obowiązki i posiadają prawdorzeczywistość, dając je natomiast pochlebcom, którym brak duchowego zrozumienia. Czy takie postępowanie jest zgodne z zasadami? (Nie). Czyż nie jest to niczym nieusprawiedliwiona lekkomyślność? Postępowanie niezgodne z zasadami jest równoznaczne z zaniedbaniem swojej odpowiedzialności. Do czego odnosi się wywiązywanie się ze swoich zobowiązań? Nie jest odbębnianiem pracy i przestrzeganiem przepisów, nie jest też podejmowaniem szeregu ustalonych kroków. Wywiązanie się z odpowiedzialności to autentyczne, ścisłe trzymanie się zasad, których wymaga dom Boży i jednoczesna dbałość o to, by nic, co należy do domu Bożego nie zostało zniszczone ani się nie zmarnowało. Na tym polega prawdziwe spełnianie swojej odpowiedzialności. Na przykład, wydając jajka pięciu osobom, powinieneś dawać każdej z nich po jednym dziennie i robić to raz na dziesięć dni, czyli jednorazowo wydałbyś ich dokładnie pięćdziesiąt. Powinieneś rozporządzać nimi w ten sposób, częściowo dlatego, że jest to niewielka liczba i łatwo to ogarnąć; poza tym, jest to dokładnie odpowiednia ilość do zjedzenia. Taka praktyka zgodna ze standardami i wytycznymi ustalanymi przez dom Boży jest właściwa – to działanie zgodnie z zasadami. Gdyby przywódca lub pracownik, chcąc uniknąć zachodu, wydał jednorazowo zapas jajek na sto dni – pięćset sztuk – czy byłoby to właściwe? Powiedzcie Mi, czy łatwiej jest przetransportować i dopilnować pięćdziesięciu jaj, czy pięciuset? (Pięćdziesięciu). Łatwiej jest przetransportować i dopilnować mniejszą ilość. Niektórzy ludzie wysyłają zapas jajek na sto dni, w wyniku czego niektóre z nich tłuką się w drodze, a inne ulegają zgnieceniu podczas transportu. Jajka tłuką się jedno po drugim, i część z nich się niszczy. Dodajmy do tego, że gdy ludzie widzą, że wydano im dużo jajek, beztrosko je marnują, przez co zapas kończy im się przed dniem następnej dostawy. Kiedy więc jajka się stłuką i ulegną uszkodzeniu, to czy tego przyczyną nie jest zaniedbanie ze strony przywódców i pracowników? (Tak). Jeśli poproszą o więcej, czy można na to przystać? Zgodnie z zasadami nie można dać im więcej przed wyznaczoną datą, ale czują się pokrzywdzeni, gdy nie mają nic do jedzenia. Co należy zrobić w tym przypadku? (Jajka powinny być rozdawane na czas i w odpowiedniej ilości). Rozdawanie ich na czas i w odpowiedniej ilości jest działaniem zgodnym z zasadami – jest to rozsądny przydział. Rozdysponowując te produkty, przywódcy i pracownicy muszą bezwzględnie przestrzegać zasady rozsądnego przydziału i standardów wymaganych przez dom Boży – mają wydawać te dobra na czas i regularnie. Poza tym muszą szybko orientować się, czy zdarzały się przypadki niegospodarności i czy z tego powodu składano ponowne prośby o artykuły deficytowe, oraz czy zdarzały się przypadki marnotrawstwa wydanych produktów, których ludzie nie lubią. Na przykład wydaje się zarówno mięso jak i warzywa, ale ludzie na ogół wolą mięso, więc mogą je zjeść w ciągu trzech lub pięciu dni, zostawiając warzywa. Ponieważ jednak warzywa nie przechowują się dobrze i niektóre po pewnym czasie się psują i gniją, ich zapas się wyczerpuje, zanim nadejdzie czas wydania kolejnej partii. Ktoś może wtedy ponownie złożyć wniosek i poprosić o więcej. Czy w takim przypadku należy wydać więcej warzyw? Czy rozsądne jest dawanie takim ludziom większej ilości produktów? (Nie). Inni ludzie podstępnie zjadają mięso i jajka oraz wszystkie warzywa, które im smakują, jednocześnie wymyślając różne powody i wymówki, by nie jeść tych, za którymi nie przepadają. Kiedy warzywa żółkną i psują się, mówią, że są niejadalne i w końcu karmią nimi świnie i kury, albo po prostu je wyrzucają, a potem proszą o więcej. Kiedy przywódcy i pracownicy spotykają się z tego rodzaju przypadkami, jak powinni sobie z nimi radzić? Jeśli przywódca powie: „Następnym razem wydam wam więcej, skoro to dla was za mało – zapewnię wam więcej produktów, bo dużo jecie”, to czy jest to właściwy sposób załatwienia sprawy? Czyż nie jest to ślepota? (Tak). Jak to jest, że ci przywódcy są ślepi? (Nie rozumieją, co się naprawdę dzieje. Głównym powodem, dla którego ilość wydanej przez nich żywności nie była wystarczająca, jest to, że została zmarnowana). Wyciągają pochopne wnioski, nie rozumiejąc, co się naprawdę dzieje. W większości miejsc wystarcza jedzenia wydawanego zgodnie z zaleceniami domu Bożego. Dlaczego w tym jednym miejscu zawsze go brakuje? Czy nie wymaga to szczegółowego dochodzenia? Przywódcy muszą udać się na miejsce i dokładnie, szczegółowo wypytać o sytuację, aby ustalić, co się dzieje. Ostatecznie, prowadząc dochodzenie, odkrywają, że kucharz na tej placówce jest złą i niemoralną osobą, która karmi kurczaki jedzeniem przeznaczonym dla ludzi, celowo marnując żywność domu Bożego. Jego gusta kulinarne są dość wyszukane i lubi jeść tylko wyśmienite potrawy. Nie je warzyw, gdy nie ma mięsa, a gdy jest, nie zje nawet tofu. Kiedy dostaje jajka, zjada je do każdego posiłku. Wybiera wyłącznie smaczne jedzenie i nie je zwykłych warzyw, nie dba też o to, czy się zepsują. Dochodzenie pokazuje, że kucharz jest złą osobą – czy w takim razie powinien otrzymać zwiększony przydział następnym razem, gdy będzie wydawane jedzenie? (Nie). Czy chodzi tylko o to, by nie dawać im więcej? Jak poradzić sobie z tym problemem, gdy się go odkryje? Natychmiast wymienić takiego człowieka, zastąpić go kimś z odrobiną człowieczeństwa, kto podejmie się tego obowiązku. Niezwłocznie odkryj i rozwiąż ten problem i wyeliminuj takich złych ludzi – takie zakały. Niektórzy mogą zapytać: „Skoro już nie gotują, to czy można im pozwolić karmić kury?”. (Nie). Jeśli będą karmić kury, to kury nie będą znosić jaj; jeśli będą karmić świnie, to świnie będą chude. Nie będzie dobrze, jeśli będą karmić cokolwiek. Takich ludzi należy odesłać – nie nadają się do wykonywania obowiązków w domu Bożym. Jeśli podczas rozdzielania dóbr materialnych domu Bożego pojawią się jakiekolwiek inne problemy, również należy je niezwłocznie rozwiązać. Jaki jest cel rozwiązywania tych problemów? Zmniejszenie marnotrawstwa i niszczenia mienia domu Bożego. Ktoś może zapytać: „Aby rozwiązać te problemy, trzeba zbadać kuchnię. Czy nie powiedziałeś, że przywódcy i pracownicy nie mają wstępu do kuchni? Dlaczego teraz wolno im tam wchodzić?” To są dwie odrębne kwestie. Nie powiedziałem, że nie wolno im tam wchodzić – to była analiza zachowania przywódców i pracowników, którzy nie potrafią pracować, włóczą się bezczynnie i kręcą bez celu, pławiąc się w korzyściach wynikających ze statusu, zawsze wchodzą do kuchni, aby znaleźć coś dobrego do zjedzenia. W tym przypadku idą do kuchni, żeby rozwiązywać problemy, a nie znaleźć smaczne kąski. Idź wtedy, kiedy powinieneś a nie wtedy, kiedy nie ma takiej potrzeby. Przywódcy i pracownicy mają wiele do zrobienia, a to jest jedno z ich zadań. Są w stanie zaznajomić się z konkretnymi problemami dotyczącymi tego zadania tylko wchodząc w głąb kuchni i poznając szczegóły. Jeśli okaże się, że kucharz się nie nadaje do swojej pracy, należy go natychmiast zwolnić i zastąpić kimś odpowiednim. Dzięki temu ma się pewność, że produkty wydawane przez dom Boży nie marnują się i nie psują. Niezależnie od tego, jak to ujmuję, od przywódców i pracowników wymaga się, aby wypełniali swoje zadania. Jeśli troska o to i wykonywanie tego jest twoim zadaniem, zdecydowanie musisz temu sprostać. Musisz wytężać wzrok i słuch, nasłuchiwać uważnie, co każdy ma do powiedzenia; oczywiście musisz także nauczyć się pielęgnować w głębi serca opinie, myśli oraz wnikliwość co do wszelkich spraw. Kolejną ważną kwestią jest wzięcie sobie do serca zasad, których przestrzegania wymaga dom Boży i nieodstępowanie od nich nigdy ani na krok. Bez względu na to, jaką pracę wykonujesz, musisz najpierw zrozumieć, jakimi zasadami i regułami kieruje się dom Boży. Zanim zabierzesz się do pracy, musisz jeszcze kilka razy zadać sobie takie pytania, jak: Czy mam jasność co do zasad ustalonych przez dom Boży? Jak należy to wykonać, jeśli ma to być zrobione zgodnie z zasadami domu Bożego? Jak należy postępować zgodnie z zasadami w szczególnych okolicznościach? Jak sobie z tym poradzić w zwykłych sytuacjach? Bezwzględnie musisz zadawać sobie więcej tych i innych pytań, zanim przystąpisz do pracy, i więcej modlić się przed Bożym obliczem. Jednym z aspektów jest tu badanie samego siebie, a drugim przyjęcie Bożej kontroli. Takie postępowanie pomaga przywódcom i pracownikom popełniać mniej błędów i mniej błądzić w swojej pracy, co ogranicza marnotrawstwo dobytku domu Bożego i zmniejsza ponoszone przez niego straty. Co ważniejsze, takie postępowanie wspiera przywódców i pracowników w realizowaniu zakresu ich odpowiedzialności. To właśnie powinni naprawdę robić przywódcy i pracownicy. Tego się od nich wymaga. Zabezpieczanie i przydzielanie różnych materialnych dóbr domu Bożego nie jest skomplikowanym zadaniem. Z jednej strony jest to kwestia tego, że przywódcy i pracownicy sami mają być zaznajomieni z zasadami; z drugiej strony muszą oni częściej omawiać te zasady z ludźmi odpowiedzialnymi za zarządzanie różnymi dobrami materialnymi, intensywniej śledzić sprawy i starać się je zrozumieć, a także głębiej badać stan zarządzania. Jednocześnie powinni więcej rozmawiać z osobami odpowiedzialnymi za przydzielanie różnych dóbr materialnych domu Bożego, aby pomóc im bardziej zgłębić te zasady. Oczywiście przywódcy i pracownicy muszą również nieustannie dociekać i pytać, w jaki sposób ci ludzie przydzielają i wydają artykuły oraz czy istnieją jakieś szczególne okoliczności – na przykład, czy przełożeni przydzielają artykuły zgodnie z zasadami domu Bożego dla danej pory roku, danego czasu i sytuacji, w której różni ludzie mają różne potrzeby. Celem takiego postępowania jest dopilnowanie, by różne przedmioty należące do domu Bożego skutecznie wykonywały swoje funkcje i były rozsądnie używane w jak największym stopniu, a także by były zabezpieczone i otoczone jak najlepszą opieką i poddawane jak najlepszej konserwacji. Jest to odpowiedzialność przywódców i pracowników.