Ⅰ

Po latach ucisku, skarcony i oczyszczony,

zmęczony życiem jest człowiek,

zmęczony życiem jest człowiek,

a jego chwała i romantyczność utracone.

Zrozumiał prawdę bycia człowiekiem i oddania się Bogu.

Zaczął doceniać poświęcenie Boga na rzecz zbawienia ludzkości,

zaczął doceniać poświęcenie Boga na rzecz zbawienia ludzkości.

Ⅱ

Powoli zaczyna brzydzić się swym barbarzyństwem.

Zaczyna nienawidzić swojej zwierzęcości, swojego niezrozumienia wobec Boga

i swoich niedorzecznych żądań wobec Niego.

Nie zawróci czasu, nie zmieni żali.

Lecz Boże słowo i miłość dziś dają mu nowe życie.

Nie zawróci czasu, nie zmieni żali.

Lecz Boże słowo i miłość dziś dają mu nowe życie.

Dzień po dniu rany goją się, powraca siła.

Wstaje, patrzy w twarz Wszechmogącego,

tylko by zrozumieć, że Bóg zawsze tu był,

uśmiecha się, a Jego miłość wciąż tak piękna.

Jego serce nosi ludzkie troski; Jego dłonie ciepłe i mocne,

jakimi od początku zawsze były.

To tak, jakby człowiek powrócił do rajskiego ogrodu.

Jednak ignorując tym razem kuszenie węża

i nie odwracając się od Jahwe.

Człowiek klęka przed Bogiem,

i tak składa najcenniejszą ofiarę swojemu Bogu, który uśmiecha się doń.

O! Mój Panie! Mój Boże!

Człowiek klęka przed Bogiem,

i tak składa najcenniejszą ofiarę swojemu Bogu, który uśmiecha się doń.

O! Mój Panie! Mój Boże!

Człowiek klęka przed Bogiem,

i tak składa najcenniejszą ofiarę swojemu Bogu, który uśmiecha się doń.

O! Mój Panie! Mój Boże!

O! Mój Panie! Mój Boże!

ze śpiewnika „Podążaj za Barankiem i śpiewaj nowe pieśni”