I

Jesteś przy mnie przez wiosnę i jesień,

kroczysz ze mną przez zimę i lato.

Patrząc na Twe samotne oblicze,

me serce przepełnia melancholia.

Nigdy nie współczułam Ci Twej samotności,

ani nie pocieszałam Cię w bólu.

Uparcie nieskruszona, raz po raz staję w obliczu

Twych serdecznych napomnień.

Zawsze sprawiam Ci ból i Cię zawodzę.

Tylko dzięki Twej chłoście zyskuję pewną świadomość.

Choć trzymam się blisko Twego boku,

nie jestem w stanie unieść Twego brzemienia.

Jak ktoś niemający zrozumienia może coś wiedzieć o Twym cierpieniu?

II

Sycąc moje żądze i cielesność

zapomniałam o prawdzie, moralności i sprawiedliwości.

Gdy ogarnia mnie żal, znaczy to, że złamałam Twoje serce.

Jesteś zasmucony, jednak nikt tego nie rozumie.

Jęcząc z bólu pośród zepsucia, zachłannie stawiam Ci żądania.

Kto ma sumienie i rozum, by dzielić niektóre z Twych trosk?

Twa miłość jest cenna, Twe uczucia prawdziwe,

a Twe serce najłaskawsze.

Któż mógłby być piękniejszy od Ciebie,

któż mógłby być bardziej czcigodny?

Zawsze będę przy Tobie i nigdy Cię nie opuszczę.

Niech radość zagości na Twej twarzy. Bądź zawsze w sercu mym.

Podążaj za Barankiem i śpiewaj nowe pieśni