Ⅰ

Tak często chciałem krzyczeć, lecz żadne miejsce nie wydawało się nigdy właściwe.

Tak często chciałem głośno śpiewać, ale nie mogłem znaleźć melodii.

Tak często pragnąłem wyrazić milość stworzonej istoty.

Szukałem wszędzie, szukałem wszędzie,

lecz wszystkie słowa zdawały się mnie zawodzić.

Boże Wszechmogący, Ty jesteś miłością w moim sercu.

Serce bije mi mocniej, moje dłonie tańczą,

by wychwalać Twoje przyjście na ten świat.

Ⅱ

Człowiek powstał z prochu, bez krztyny życia, bez krztyny życia.

Bóg stworzył człowieka i obdarzył go tchnieniem życia,

aby mógł przetrwać na ziemi.

Jakże to smutne, że szatan zdeprawował człowieka

i człowiek utracił rozum i sumienie.

Pokolenie za pokoleniem ludzie upadali aż do dziś.

Boże Wszechmogący, Ty jesteś miłością w moim sercu.

Jestem prochem, ale widzę Twoje oblicze pełne chwały.

Jakże miałbym się nie pokłonić i nie oddawać Ci czci?

Ⅲ

Bóg stworzył człowieka i kocha go,

więc ponownie stał się ciałem, by go zbawić.

Znosił upokorzenia i cierpienia wszelkiego rodzaju,

zakosztował całej słodyczy i całej goryczy życia,

aby człowiek mógł zostać przyprowadzony do pięknego przeznaczenia.

Jakże mielibyśmy nie dziękować Mu bez końca za to,

że takie zbawienie stało się naszym udziałem?

Boże Wszechmogący, Ty jesteś miłością w moim sercu.

Byłem głęboko skażony, lecz Ty mnie dziś zbawiłeś.

Jakże miałbym się nie pokłonić i nie oddawać Ci czci?

Ⅳ

Dzisiaj jestem zbawiony i wkraczam na właściwą ścieżkę

tylko dzięki Bożej łasce i Bożemu błogosławieństwu.

Cieszę się słowami Bożymi i doświadczam sądu Bożego,

poznaję sprawiedliwość Boga i Jego świętość.

Znosząc wszelkiego rodzaju prześladowania, ból i przeciwności,

uświadamiam sobie, że tylko Bóg jest najcudowniejszy.

Doświadczając dzieła Bożego, zostaję oczyszczony i w końcu żyję w świetle.

Boże Wszechmogący, Ty jesteś miłością w moim sercu.

Podporządkowując się Twoim zarządzeniom i spełniając Twoje intencje,

już niczego sam dla siebie nie wybieram.

Podążaj za Barankiem i śpiewaj nowe pieśni