W ramach wykonywania pracy na rzecz kościoła główna bohaterka zauważa, że jej współpracownica jest zdolniejsza od niej i zyskuje uznanie braci i sióstr. Ulegając zazdrości, zaczyna knuć małostkowe intrygi i goni za sławą oraz korzyścią. Choć takie życie nieuchronnie przynosi cierpienie, nie może ona się z niego wyzwolić, przez co ogarnia ją niepokój. Jednak dzięki sądowi i karceniu, jakich doświadcza poprzez słowa Boga Wszechmogącego, zaczyna pojmować swoją arogancką, samolubną i podłą naturę wyhodowaną przez szatańskie zepsucie. Słowa Boga wskazują jej, jak wyzbyć się zazdrości i zepsutych skłonności. Gdy odrzuca cielesność i wciela prawdę w życie, jak wymaga tego Bóg, zyskuje wewnętrzny spokój i może w swoim życiu urzeczywistniać podobieństwo do istoty ludzkiej.