Na zepsute skłonności człowieka składają się wyłącznie absurdalne i złe rzeczy. Najpoważniejszą z nich jest aroganckie usposobienie i przejawy, które z niego wypływają, szczególnie pyszałkowatość i przekonanie o własnej ważności, przekonanie, że jest się silniejszym od innych, niechęć wobec podporządkowania się komukolwiek, stałe naleganie, by mieć ostatnie słowo, popisywanie się we wszystkich dziedzinach, szukanie pochlebstw i pochwał w swoich działaniach, stałe pragnienie bycia w centrum uwagi i skupienie na sobie, posiadanie ambicji i pragnień, ciągłe pragnienie koron i nagród, oraz dążenie, by rządzić niczym król – te wszystkie problemy można uznać za przejawy poważnie zepsutego usposobienia. Pozostałe, to zwykłe problemy. Na przykład błędne poglądy, absurdalne myślenie, nieuczciwość, kłamliwość, zazdrość, egoizm, kłótliwość, postępowanie bez poszanowania zasad i tak dalej, to najbardziej powszechne przejawy zepsutego usposobienia. Szatańskie usposobienie zawiera w sobie wiele rodzajów zepsutych skłonności, ale najbardziej spośród nich oczywiste i rzucające się w oczy jest usposobienie aroganckie. Arogancja leży u korzeni zepsutego ludzkiego usposobienia. Im bardziej aroganccy są ludzie, tym bardziej są nierozumni, a im bardziej są nierozumni, tym bardziej skłonni sprzeciwiać się Bogu. Jak poważny jest to problem? Ludzie o aroganckim usposobieniu nie tylko uważają wszystkich wokół za gorszych od siebie, lecz także – co w tym najgorsze – traktują z góry nawet samego Boga i nie mają serc bojących się Boga. Choć może się wydawać, że niektórzy ludzie wierzą w Boga i za Nim podążają, to wcale nie traktują Go oni jak Boga. Przez cały czas są przekonani, że posiedli prawdę, i mają o sobie bardzo wysokie mniemanie. W tym właśnie tkwi istota i źródło aroganckiego usposobienia, a pochodzi ono od szatana. Dlatego też problem arogancji musi zostać rozwiązany. To, że ktoś czuje się lepszy od innych, jest jeszcze sprawą trywialną. Kluczową kwestią jest to, że aroganckie usposobienie człowieka nie pozwala mu podporządkować się Bogu, Jego suwerennej władzy i zarządzeniom. Osoba taka ciągle ma ochotę rywalizować z Bogiem o władzę i kontrolę nad innymi. Tego rodzaju osoba w ogóle nie ma serca bojącego się Boga, nie mówiąc już o tym, by miała Go kochać lub podporządkować się Mu. Ludzie, którzy są aroganccy i zarozumiali, a zwłaszcza ci, którzy są tak wyniośli i butni, że zupełnie postradali rozum, nie są w stanie podporządkować się Bogu w swej wierze w Niego, a nawet wywyższają się i niosą świadectwo o sobie samych. Tacy ludzie najbardziej sprzeciwiają się Bogu i zupełnie nie mają serc bojących się Boga. Jeśli ludzie pragną osiągnąć stan, w którym mają serca bojące się Boga, muszą najpierw rozwiązać problem swego aroganckiego usposobienia. Im bardziej gruntownie go rozwiążesz, tym będziesz posiadał serce bardziej bojące się Boga, i dopiero wtedy będziesz potrafił Mu się podporządkować, zyskać prawdę i poznać Boga. Tylko ci, którzy pozyskują prawdę, mają prawdziwe człowieczeństwo.