Jak poznać naturę człowieka? Jakie rzeczy składają się na naturę człowieka? Wiesz tylko o brakach, wadach, zamiarach i pojęciach ludzi, o ich negatywizmie, nieposłuszeństwie, lecz nie jesteś w stanie odkryć rzeczy tkwiących w naturze człowieka. Znasz tylko warstwę zewnętrzną, nie będąc w stanie odkryć jej pochodzenia, a to nie stanowi wiedzy o naturze ludzkiej. Niektórzy przyznają się do swoich braków i tego, co w nich negatywne, mówiąc: „Rozumiem przecież swoją natur. Widzisz, zdaję sobie sprawę z mojej arogancji. Czy nie oznacza to, że znam swoją naturę?”. Arogancja jest elementem ludzkiej natury, to prawda. Jednak nie wystarczy przyznać tego w sensie doktrynalnym. Co to znaczy znać własną naturę? Jak można ją poznać? Na podstawie jakich aspektów można ją poznać? Jak konkretnie należy postrzegać czyjąś naturę poprzez to, co ujawni ta osoba? Przede wszystkim, możesz rozpoznać naturę danej osoby poprzez jej zainteresowania. Na przykład niektórzy ludzie wręcz uwielbiają osoby sławne i znamienite, inni szczególnie podziwiają piosenkarzy lub gwiazdy filmowe, a jeszcze inni wyjątkowo lubią grać w gry. Na podstawie tych zainteresowań możemy stwierdzić, jaka jest natura tych ludzi. Oto prosty przykład: niektórzy ludzie mogą naprawdę ubóstwiać pewnego piosenkarza. Do jakiego stopnia go ubóstwiają? Nawet do tego stopnia, że mają obsesję na punkcie każdego jego ruchu, uśmiechu i słowa. Są tak zafiksowani na jego punkcie, że nawet fotografują to, w co się ubiera, a potem naśladują jego styl. Co ten poziom uwielbienia dla jakiejś osoby mówi na temat czyjejś natury? Pokazuje, że ten ktoś ma w sercu tylko te sprawy ludzi niewierzących, a nie ma prawdy, nie ma rzeczy pozytywnych i przede wszystkim nie ma Boga. Wszystko, co ta osoba myśli, kocha i czego szuka, pochodzi od szatana. Właśnie rzeczy zaprzątają jej serce i to tym rzeczom ona je oddaje. Czy możecie powiedzieć, jaka jest jej naturoistota? Jeśli coś jest ubóstwiane w najwyższym stopniu, to może stać się czyimś życiem i zająć serce człowieka, w pełni udowadniając, że osoba ta jest czcicielem bożka, nie pragnie Boga, a raczej kocha diabła. Można zatem dojść do wniosku, że natura takiej osoby kocha i czci diabła, nie kocha prawdy i nie chce Boga. Czy to nie jest całkowicie poprawny sposób patrzenia na czyjąś naturę? Tak, jest on całkowicie poprawny. W ten sposób powinno się analizować naturę człowieka. Na przykład niektórzy ludzie szczególnie ubóstwiają Pawła. Lubią wychodzić z domu, wygłaszać przemowy i pracować, lubią uczestniczyć w zgromadzeniach i prawić kazania i lubią, gdy ludzie ich słuchają, czczą i kręcą się wokół nich. Lubią zajmować miejsce w sercach innych i są wdzięczni, kiedy inni cenią wizerunek, który oni prezentują. Przeanalizujmy ich naturę na podstawie tych zachowań. Czym ona jest? Jeśli rzeczywiście zachowują się w ten sposób, to wystarczy to do wykazania, że są aroganccy i zarozumiali. W ogóle nie czczą Boga; dążą do uzyskania wyższego statusu i chcą mieć władzę nad innymi, zajmować ich i zajmować miejsce w ich sercach. Jest to klasyczny wizerunek szatana. Na pierwszy plan w ich naturze wybija się arogancja i zarozumiałość, brak chęci, by czcić Boga i pragnienie podziwu ze strony innych. Takie zachowania dają wam dokładny wgląd w ich naturę. Przykładowo, niektórzy ludzie naprawdę uwielbiają czerpać z różnych rzeczy niesprawiedliwe korzyści kosztem innych i we wszystkich sprawach dążą do zaspokojenia własnych interesów. Cokolwiek robią, musi przynosić im korzyść, inaczej nie będą tego robić. Nie zawracają sobie głowy niczym, co nie daje im korzyści, a za ich działaniami zawsze stoją ukryte motywy. Mówią dobrze o każdym, kto przysparza im korzyści, i promują każdego, kto im schlebia. Nawet jeśli ich ulubieńcy mają problemy, to ludzie ci i tak powiedzą, że mają oni rację, i dołożą wszelkich starań, aby ich kryć i bronić. Jaką naturę mają tacy ludzie? Te zachowania całkowicie ukazują ich naturę. Poprzez swoje działania dążą oni do osiągnięcia niesprawiedliwych korzyści, w każdej sytuacji zachowując się interesownie, a ich natura z całą pewnością polega na pożądaniu zysku. We wszystkim, co robią, dbają o siebie. Nie wstaną wcześnie, jeśli nie przyniesie im to korzyści. Są najbardziej samolubnymi z ludzi i są całkowicie nienasyceni. Ich natura ukazuje się poprzez ich miłość do zysku i brak jakiejkolwiek miłości do prawdy. Niektórzy mężczyźni są urzeczeni kobietami, zabawiając się z nimi, gdziekolwiek pójdą. Piękne kobiety są obiektem westchnień takich ludzi i cieszą się najwyższym szacunkiem w ich sercach. Są oni gotowi oddać swoje życie i poświęcić wszystko dla pięknych kobiet; kobiety wypełniają ich serca. Jaka jest natura tych mężczyzn? Ich natura to miłość do pięknych kobiet, uwielbienie dla nich i kochanie zła. Są to lubieżnicy o złej, chciwej naturze. Dlaczego mówię, że taka jest ich natura? Ujawnia się ona w ich czynach. Te zachowania nie są jedynie okazjonalnymi wykroczeniami, nie są to osoby tylko trochę gorsze od zwykłych ludzi. Raczej pochłonęły ich te rzeczy, które stały się ich naturą i istotą. W ten sposób rzeczy te stały się przejawami ich natury. Składniki natury danej osoby stale się ujawniają. Wszystko, co ktoś robi, niezależnie od tego, co to jest, może ujawnić naturę tej osoby. Ludzie mają własne pobudki i cele we wszystkim, co robią, i czy jest to udzielanie gościny, głoszenie ewangelii, czy jakakolwiek inna praca, mogą kompletnie nieświadomie ujawniać części swojej natury, ponieważ natura osoby jest jej życiem, a ludzie są kierowani przez swoją naturę tak długo, jak żyją. Natura danej osoby nie ujawnia się tylko przy okazji lub przez przypadek; jest raczej tak, że może ona całkowicie reprezentować istotę tej osoby. Wszystko, co wypływa z wnętrza ludzkiej krwi i kości, jest reprezentatywne dla ich natury i życia. Niektórzy ludzie uwielbiają piękne kobiety. Inni kochają pieniądze. Niektórzy mają szczególne umiłowanie do statusu. Inni najbardziej cenią sobie reputację i swój osobisty wizerunek. Niektórzy szczególnie kochają lub czczą idoli. A jeszcze inni są wyjątkowo aroganccy i zarozumiali, nie podporządkowują się nikomu w swoim sercu i dążą do osiągnięcia statusu, lubią wyróżniać się wśród innych i mieć nad nimi władzę. Istnieje wiele różnych natur. Mogą się one różnić między ludźmi, ale ich wspólnym elementem jest opór wobec Boga i zdradzanie Boga. W tym sensie wszystkie są identyczne.

Przyjrzyjmy się jeszcze kilku przykładom dotyczącym tego, jak poznać czyjąś naturę. Weźmy na przykład egoizm. Można powiedzieć, że egoizm jest elementem natury człowieka. Każdy ma w sobie tę cechę. Niektórzy ludzie są okropnie samolubni, wprost skrajnie egoistyczni, i we wszystkim biorą pod uwagę tylko siebie, nie szukają niczego poza osobistym zyskiem i nie mają najmniejszego szacunku dla innych. Ten egoizm reprezentuje ich naturę. Każdy jest trochę samolubny, ale jest różnica. Przebywając z innymi ludźmi, niektórzy potrafią opiekować się nimi, troszczyć się o nich, przejmować nimi oraz uwzględniać ich we wszystkim, co robią. Nie wszyscy jednak tacy są. Zdarzają się też ludzie, którzy są wyjątkowo samolubni i zawsze są małostkowi, gdy goszczą braci i siostry. Dają swojej rodzinie największe porcje najlepszego jedzenia, a braciom i siostrom porcje mniejsze i mniej smaczne. Kiedy przyjeżdżają ich krewni, dbają o to, by było im bardzo wygodnie. Kiedy jednak odwiedzają ich bracia i siostry, każą im spać na podłodze. Uważają, że wystarczy, iż pozwalają braciom i siostrom zostać na noc. Kiedy bracia i siostry zachorują lub mają jakieś inne trudności, tacy ludzie nawet o nich nie pomyślą, zachowując się tak, jakby tego nie zauważali. Tacy ludzie w najmniejszym stopniu nie troszczą się o innych ani się nimi nie przejmują. Dbają tylko o siebie i swoich bliskich. Ta ich samolubna natura determinuje to, że nie mają ochoty troszczyć się o innych. Czują, że troska o innych wiąże się z ponoszeniem strat i jest dużym kłopotem. Niektórzy ludzie mogliby powiedzieć: „Samolubny człowiek nie wie, jak troszczyć się o innych”. Nie są to prawdziwe słowa. Skoro samolubni ludzie nie wiedzą, jak okazywać troskę, to dlaczego są tak dobrzy dla swoich krewnych i uwzględniają wszystkie ich potrzeby? Dlaczego wiedzą, czego im samym brakuje i co należy nosić lub jeść w określonym czasie? Dlaczego nie są w stanie być tacy dla innych? W rzeczywistości rozumieją wszystko, tyle że są samolubni i podli. Decyduje o tym ich natura. Ci, którzy w każdej sytuacji są samolubni, nie są w stanie traktować innych sprawiedliwie. Dochodzi też do tego aspekt zła. Dom Boży postanowił, że wszyscy, którzy regularnie dopuszczają się rozpusty, muszą zostać usunięci. Ale w przypadku niektórych było to tylko jednorazowe wykroczenie. Czy należy ich traktować jak tych, którzy regularnie dopuszczają się rozpusty? Jest to kwestia zasady. Ci, którym zdarzyło się dopuścić rozpusty, nie mogą być uważani za ludzi o złej naturze. Jeśli ktoś wykorzystuje każdą sytuację i każde miejsce, by zabawiać się z osobami płci przeciwnej, a do tego jest bezwstydny i w relacjach międzyludzkich nie stosuje się do zasad moralnych, jest to ktoś zły, ktoś, kto posiada złą naturę. Taka osoba ujawni ją bez względu na to, jakie działania będzie podejmować lub jaką pracę wykonywać. Natura takich ludzi jest poza kontrolą, a ich serca są wypełnione tymi plugastwami. Gdziekolwiek się nie udadzą, zabawiają się z płcią przeciwną, a nawet jeśli na jakiś czas przestaną to robić, to tylko dlatego, że środowisko na to nie pozwala bądź nie mogą znaleźć odpowiednich partnerów. Elementy natury mogą wyjść na światło dzienne w dowolnym czasie i miejscu; nic nie może ich ograniczać. Niektórych szczególnie pociągają ubrania, uroda i próżność; są niezwykle próżni. Przebierają się kilka razy dziennie. Patrzą, kto nosi ładne ubrania i kto ma dobry styl, a jeśli nie stać ich na takie same ubrania, nie mogą spać i pożyczą pieniądze lub zrobią wszystko, aby je kupić. Jeśli nie zdobędą tych rzeczy, mogą stracić zainteresowanie wiarą w Boga, przestać chcieć chodzić na zebrania i stracić serce do czytania słowa Bożego. Tamte rzeczy całkowicie zaprzątają ich umysł. Nie potrafią myśleć o niczym innym. Tacy ludzie są szczególnie próżni, znacznie bardziej niż przeciętny człowiek. Jest to coś, co tkwi w ich naturze, w ich istocie. Sama ich natura jest próżna. Elementy natury człowieka nie ujawniają się w chwili słabości, a raczej przejawiają się w sposób konsekwentny. Bez względu na to, co ludzie robią, zawsze tkwią w nich składowe ich natury. Nawet jeśli nie są one widoczne z zewnątrz, to, co nieczyste, nadal tkwi we wnętrzu. Jeśli jakaś kłamliwa osoba mówi szczerze, w rzeczywistości jej słowa wciąż mają ukryte znaczenie. Są one i tak skażone oszustwem. Kłamca oszukuje wszystkich, nawet swoich krewnych i dzieci. Będzie cię okłamywał bez względu na to, jak szczery jesteś wobec niego. Takie jest jego prawdziwe oblicze, taka jest właśnie jego natura – niełatwo to zmienić i zawsze tak będzie. Osoba uczciwa czasami wypowiada przewrotne i kłamliwe słowa, ale zazwyczaj jest szczera, działa ze względną powagą, nie wykorzystuje innych podczas interakcji z nimi i nie ma zamiaru kusić innych, gdy z nimi rozmawia. Potrafi się otworzyć i szczerze rozmawiać z innymi, a wszyscy potwierdzają jej prostolinijność. Kiedy zdarza jej się wypowiedzieć oszukańcze słowa, jest to jedynie ujawnienie jej zepsutego usposobienia. Nie odzwierciedla to jej natury, ponieważ nie jest kłamliwym człowiekiem. Dlatego też, jeśli chodzi o naturę osoby, musisz zrozumieć, co się na nią składa i czym jest zepsute usposobienie. Musisz być w stanie wyraźnie odróżnić te dwie rzeczy. Otóż kiedy prosi się ludzi o przeanalizowanie własnej natury, niektórzy mówią: „Czasami wypowiadam się w sposób opryskliwy” lub „Jestem niekulturalny i nie wiem, jak się zachować”, albo też „Kiedy wykonuję swoje obowiązki, czasami pojawiają się nieczystości”, ale nie mówią o tym, jaka jest ich natura ani czy ich człowieczeństwo jest dobre. Zawsze unikają tego rodzaju rzeczy i nie są w stanie naprawdę poznać siebie. Ciągłe maskowanie się i obawa utraty twarzy są nie do przyjęcia. To, co leży w twojej naturze, musi zostać ujawnione. Jeśli nie da się wydobyć tego na światło dzienne, to nie można tego zrozumieć, a jeśli nie można tego zrozumieć, to nie można tego zmienić. Musisz być bardzo surowy, jeśli chodzi o poznanie siebie. Nie wolno ci się oszukiwać i nie możesz w tej kwestii tylko pozorować prawdziwych działań.

Zrozumienie własnej natury polega przede wszystkim na zrozumieniu, jakim naprawdę jesteś człowiekiem. To, jakim jesteś człowiekiem, wskazuje na to, jaką masz naturę. Przykładowo, powiedzenie, że ktoś jest taką a taką osobą, mówi najwięcej o jego naturze. Rodzaj natury, którą posiada dana osoba, wyznacza to, jakim typem osoby ona jest. Natura człowieka jest jego życiem. W jaki sposób można się przekonać, jaka jest natura człowieka? Musisz często wchodzić z nim w kontakt i przez dłuższy czas obserwować, jaką jest osobą. O tym, co najbardziej go wyróżnia i jest reprezentatywne dla jego istoty i cech, można powiedzieć, że jest jego naturoistotą. Owe składowe jego istoty tworzą jego naturę. To najwłaściwszy sposób na sprawdzenie, kim naprawdę jest dana osoba. Jakakolwiek jest istota danej osoby, taka też jest jej natura. Natura człowieka określa, jakim jest on człowiekiem. Na przykład, jeśli ktoś szczególnie kocha pieniądze, to jego naturę można podsumować w kilku słowach: Kocha pieniądze. Jeśli czyjąś najbardziej wyróżniającą się cechą jest miłość do kobiet i ten ktoś nieustannie ugania się za nimi, to jest to ktoś, kto kocha zło i ma złą naturę. Niektórzy ludzie najbardziej kochają jeść. Jeśli dasz takiej osobie trochę alkoholu i porcję mięsa, wtedy będzie ci sprzyjać. To zatem pokazuje, że ta osoba ma żarłoczną naturę, jest jak świnia. Każdy człowiek ma jakąś skażoną skłonność i fatalną wadę, a w swoim prawdziwym życiu jest kontrolowany przez zepsute usposobienie. Kieruje się tym zepsutym usposobieniem, które reprezentuje jego naturę. Można powiedzieć, że to właśnie jego natura jest ową składową, która stanowi jego fatalną wadę – jego fatalną wadą jest jego natura. Niektórzy ludzie wydają się mieć człowieczeństwo na akceptowalnym poziomie i na pierwszy rzut oka nie wykazują żadnych większych wad, ale ich największą słabością jest ich nadmierna delikatność. Nie mają żadnych celów życiowych ani aspiracji, po prostu brną przez życie, upadając przy najmniejszym niepowodzeniu i popadając w zniechęcenie, gdy robi się ciężko. Jeśli kończą przepełnieni pojęciami do tego stopnia, że nie chcą dłużej wierzyć, to ich największą słabością jest ich nadmierna delikatność; ich natura jest delikatna, są bezwartościowi i nie można im pomóc. Niektórzy ludzie są wyjątkowo sentymentalni. Każdego dnia, we wszystkim, co mówią, i we wszystkich swoich zachowaniach wobec innych, kierują się swoimi uczuciami. Darzą sympatią tę czy tamtą osobę i spędzają całe dnie zaprzątnięci są subtelnym okazywaniem uczuć. We wszystkim, co ich spotyka, żyją w królestwie emocji. Kiedy umrze niewierzący krewny takiej osoby, będzie ona płakać przez trzy dni. Inni mogą chcieć pogrzebać ciało, lecz ona na to nie pozwala. Nadal żywi uczucia do zmarłego, a uczucia te są zbyt mocne. Można powiedzieć, że uczucia są katastrofalną wadą takiej osoby. Uczucia kontrolują ją we wszystkim, nie jest ona w stanie praktykować prawdy ani postępować zgodnie z zasadami i często jest skłonna buntować się przeciwko Bogu. Uczucia są największą słabością takich ludzi, ich fatalną skazą, i mogą one doprowadzić ich do zupełnej ruiny i zniszczyć. Ludzie nadmiernie emocjonalni nie są w stanie wprowadzić prawdy w życie ani być posłuszni Bogu. Są zaabsorbowani ciałem, a także głupi i zagubieni. Silna emocjonalność jest naturą takiej osoby, emocjami kieruje się ona w życiu uczuciami. Jeśli więc chcesz dążyć do zmiany swojego usposobienia, musisz poznać swoją naturę. „Lampart nie może zrzucić swoich cętek”. Nie zakładaj, że naturę da się zmienić. Jeśli natura człowieka jest zbyt zła, to nigdy się on nie zmieni, a Bóg go nie zbawi. Co oznacza przemiana usposobienia? Dochodzi do niej wtedy, gdy osoba, która kocha prawdę, doświadczając dzieła Boga, przyjmuje sąd i karcenie Jego słowami i doświadcza wszelkiego rodzaju cierpienia i oczyszczenia. Taka osoba zostaje obmyta z szatańskich trucizn, jakie miała w sobie, i całkowicie uwalnia się od swojego skażonego usposobienia, tak że może podporządkować się słowom Boga i wszystkim Jego ustaleniom i zarządzeniom oraz nigdy więcej nie buntować się przeciw Niemu ani nie sprzeciwiać się Mu. Tym jest przemiana usposobienia. Jeśli natura człowieka jest bardzo zła, jeśli jest on złym człowiekiem, to Bóg go nie zbawi, a Duch Święty nie będzie w nim działał. Można to porównać do lekarza leczącego pacjenta: osobę, która ma jakiś stan zapalny, można leczyć, ale osoby, u której rozwinie się nowotwór, nie można uratować. Przemiana usposobienia oznacza, iż osoba, jako że kocha prawdę i potrafi ją przyjąć, w końcu poznaje swoją naturę, którą jest nieposłuszeństwo i sprzeciw wobec Boga. Osoba taka rozumie, że ludzie są zbyt głęboko skażeni, i widzi ich absurdalność oraz nieuczciwość, a także słabość i nędzę rodzaju ludzkiego, i ostatecznie zaczyna rozumieć ludzką naturoistotę. Wiedząc to wszystko, staje się zdolny do tego, by całkowicie wyprzeć się i porzucić siebie, kierować się w życiu słowem Bożym i we wszystkim praktykować prawdę. Jest to ktoś, kto zna Boga, i ktoś, kogo usposobienie przeszło przemianę.

Cała ludzkość została zepsuta przez szatana, a naturą człowieka jest zdradzanie Boga. Jednak wśród wszystkich ludzi, którzy zostali zepsuci przez szatana, są tacy, którzy potrafią podporządkować się dziełu Bożemu i przyjąć prawdę. Są to ludzie, którzy mogą uzyskać prawdę i osiągnąć przemianę usposobienia. Niektórzy ludzie nie dążą do prawdy, a zamiast tego po prostu idą z prądem. Będą posłuszni i zrobią wszystko, co im każesz, potrafią rezygnować z rzeczy i samemu ponosić koszty i mogą znieść każde cierpienie. Tacy ludzie mają nieco sumienia i rozumu i mają nadzieję na zbawienie i przetrwanie, ale ich usposobienie nie może się zmienić, ponieważ nie dążą do prawdy i zadowala ich samo zrozumienie doktryny. Nie mówią ani nie robią rzeczy sprzecznych z sumieniem, są w stanie szczerze wykonywać swoje obowiązki i potrafią przyjąć omówienie prawdy w odniesieniu do każdego problemu. Nie podejmują jednak poważnych wysiłków w poszukiwaniu prawdy, mają mętlik w głowie i nie potrafią zrozumieć istoty prawdy. Nie jest możliwe, aby ich usposobienie się zmieniło. Uzyskanie obmycia z zepsucia i osiągnięcie zmiany usposobienia, wymaga miłowania prawdy i umiejętności jej zaakceptowania. Jak można zaakceptować prawdę? Akceptacja prawdy oznacza, że bez względu na to, jakiego rodzaju zepsute usposobienie posiadasz lub który jad wielkiego, czerwonego smoka – jad szatana – jest w twojej naturze, gdy słowa Boże ujawniają te sprawy, powinieneś przyznać się do wszystkiego i podporządkować; nie możesz dokonać innego wyboru, powinieneś poznać siebie zgodnie ze słowami Bożymi. Oznacza to zdolność do przyjęcia słów Bożych i zaakceptowania prawdy. Bez względu na to, co Bóg powie, bez względu na to, jak ostre są Jego wypowiedzi, bez względu na to, jakich słów użyje, możesz to zaakceptować, o ile jest to prawda, i możesz to uznać, o ile jest zgodne z rzeczywistością. Możesz podporządkować się słowu Bożemu bez względu na to, jak głęboko je rozumiesz, a także przyjąć i poddać się światłu oświecenia od Ducha Świętego, przekazywanemu przez braci i siostry. Kiedy dążenie takiej osoby do prawdy osiągnie pewien punkt, może ona uzyskać prawdę i osiągnąć zmianę swojego usposobienia. Nawet jeśli ludzie, którzy nie kochają prawdy, mają odrobinę człowieczeństwa, mogą dokonać kilku dobrych uczynków oraz rezygnować i ponosić koszty dla Boga, to jednak są zdezorientowani co do prawdy i nie traktują jej poważnie, dlatego ich usposobienie życiowe nigdy się nie zmienia. Widzisz, że Piotr miał podobne człowieczeństwo jak inni uczniowie, ale wyróżniał się swoim żarliwym dążeniem do prawdy. Cokolwiek Jezus powiedział, on sumiennie wszystko rozważał. Jezus zapytał: „Szymonie, synu Jonasza, czy Mnie miłujesz?”. Piotr odpowiedział szczerze: „Miłuję tylko Ojca, który jest w niebie, lecz nie umiłowałem Pana na ziemi”. Później zrozumiał to, myśląc: „To nie jest w porządku, Bóg na ziemi jest Bogiem w niebie. Czyż Bóg na ziemi i w niebie nie jest tym samym Bogiem? Jeśli kocham tylko Boga w niebie, to moja miłość nie jest prawdziwa. Muszę kochać Boga na ziemi, bo tylko wtedy moja miłość będzie prawdziwa”. W ten sposób Piotr zrozumiał prawdziwe znaczenie Bożego słowa z tego, o co zapytał Jezus. Aby kochać Boga i aby ta miłość była prawdziwa, trzeba kochać wcielonego Boga na ziemi. Kochanie Boga mglistego i niewidzialnego nie jest ani realistyczne, ani praktyczne, podczas gdy kochanie Boga praktycznego i widzialnego jest prawdą. Piotr uzyskał prawdę i zrozumienie Bożej woli dzięki słowom Jezusa. Najwyraźniej wiara Piotra w Boga koncentrowała się tylko na dążeniu do prawdy. Ostatecznie osiągnął on miłość do praktycznego Boga – Boga na ziemi. Piotr był szczególnie gorliwy w dążeniu do prawdy. Za każdym razem, gdy Jezus udzielał mu rad, sumiennie rozważał Jego słowa. Być może rozmyślał całymi miesiącami, przez rok, a nawet przez kilka lat, zanim Duch Święty go oświecił i wówczas zrozumiał istotę słów Boga. W ten sposób Piotr wkroczył w prawdę, a gdy to zrobił, jego usposobienie życiowe uległo transformacji i odnowieniu. Jeśli ktoś nie dąży do prawdy, nigdy jej nie zrozumie. Możesz mówić o literach i doktrynach dziesięć tysięcy razy, ale nadal będą to tylko litery i doktryny. Niektórzy ludzie mówią po prostu: „Chrystus jest prawdą, drogą i życiem”. Nawet jeśli powtórzysz te słowa dziesięć tysięcy razy, nadal będą one bezużyteczne – nie rozumiesz bowiem, co znaczą. Dlaczego jest powiedziane, że Chrystus jest prawdą, drogą i życiem? Czy potrafisz wyrazić wiedzę, jaką zdobyłeś na ten temat w drodze doświadczenia? Czy wkroczyłeś w rzeczywistość prawdy, drogi i życia? Bóg wypowiedział swe słowa, abyście mogli ich doświadczyć i zdobyć wiedzę. Samo mówienie o literach i doktrynach jest bezużyteczne. Możesz poznać samego siebie tylko wtedy, gdy zrozumiesz słowa Boga i wkroczysz w nie. Jeśli nie rozumiesz Bożych słów, nie możesz poznać siebie. Możesz zyskać rozeznanie tylko wtedy, gdy rozumiesz prawdę. Bez zrozumienia prawdy nie możesz zyskać rozeznania. Możesz jasno dostrzegać sprawy tylko wtedy, gdy rozumiesz prawdę. Bez zrozumienia prawdy nie będziesz mógł jasno ich dostrzec. Możesz poznać siebie tylko wtedy, gdy rozumiesz prawdę. Bez zrozumienia prawdy nie możesz poznać siebie samego. Twoje usposobienie może się zmienić tylko wtedy, gdy zyskałeś prawdę. Bez prawdy nie może ono ulec zmianie. Dopiero po zyskaniu prawdy będziesz mógł służyć zgodnie z wolą Boga. Bez zyskania prawdy będzie to niemożliwe. Dopiero po zyskaniu prawdy będziesz mógł wielbić Boga. Bez zrozumienia prawdy, nawet jeśli Go czcisz, twoje oddawanie czci nie będzie niczym więcej niż odprawianiem obrzędów religijnych. Bez prawdy nic, co robisz, nie jest realne. Gdy zyskujesz prawdę, wszystko, co robisz, staje się realne. Te wszystkie sprawy są całkowicie zależne od uzyskania prawdy zawartej w słowach Boga. Niektórzy ludzie zapytają: „Co dokładnie oznacza zyskać prawdę ze słów Boga?”. Czy naprawdę trzeba zadawać takie pytanie? Całość prawdy została wyrażona przez Boga i zawiera się w Jego słowach. Nie ma prawdy poza Bożymi słowami. Wielu ludzi wierzy, że umiejętność opowiadania o literach i doktrynach jest tożsama ze znajomością prawdy, co jest niedorzeczne. Nie możesz zyskać prawdy, po prostu głosząc doktrynę. Jaki jest pożytek ze zwykłego omawiania dosłownego znaczenia Bożych słów? Musicie zrozumieć autentyczne znaczenie Bożych słów, ich źródło oraz skutek, jaki mają osiągnąć. Słowo Boże zawiera prawdę, życie, światło, zasady i ścieżki. Każde słowo Boga zawiera wiele aspektów; nie wystarczy po prostu powiedzieć, jakie jest ich dosłowne znaczenie, i na tym poprzestać. Dam wam przykład. Bóg powiedział: „Bądźcie ludźmi uczciwymi, a nie kłamliwymi”. Co oznacza to stwierdzenie? Niektórzy ludzie mówią: „Mówi ono ludziom, żeby byli uczciwi i nie kłamali, nieprawdaż?”. Jeśli dopytasz ich, co jeszcze ono znaczy, powiedzą: „Oznacza ono, że powinieneś być osobą uczciwą, a nie osobą kłamliwą. Mówi tylko o tych dwóch rzeczach”. Możesz wtedy zapytać: „Co to właściwie znaczy być uczciwym człowiekiem? Jaką osobę można uznać za uczciwą? Jak zachowuje się osoba uczciwa? Jak zachowuje się osoba kłamliwa?”. Odpowiedzieliby tak: „Uczciwy człowiek to ktoś, kto mówi szczerze, nie zabarwia fałszem swoich wypowiedzi i nie kłamie. Osoba kłamliwa to ktoś, kto kręci, nie mówi prawdy, zawsze jest nieczysty w swoich słowach i uwielbia kłamać”. To wszystko, co są w stanie powiedzieć. Ludzkie myślenie jest zbyt proste. Czy możesz kiedykolwiek wejść w prawdorzeczywistość, jeśli w tak prosty sposób wyjaśniasz, czym są uczciwi ludzie? Co Słowo Boże mówi o ludziach uczciwych? Po pierwsze, że uczciwi ludzie nie mają wątpliwości co do innych, i po drugie, że potrafią przyjąć prawdę. To są dwie główne cechy. Co Bóg przez to rozumie? Dlaczego Bóg to mówi? Na podstawie słów Boga możesz zrozumieć głębsze znaczenie tego, co to znaczy być osobą uczciwą, do czego się to odnosi i jaka jest dokładna definicja uczciwej osoby. Kiedy już dokładnie zrozumiesz tę definicję, wtedy w Słowie Bożym będziesz mógł zobaczyć, czym przejawia się bycie osobą uczciwą, kim są ludzie kłamliwi i jak przejawia się bycie osobą kłamliwą. Jeśli następnie ocenisz te przejawy, zrozumiesz dokładnie, kim jest osoba uczciwa, a kim jest osoba kłamliwa, a także to, jak ludzie kłamliwi traktują słowo Boże, jak traktują Boga i jak traktują innych ludzi. W ten sposób naprawdę zrozumiesz Boże słowa i poznasz, jak różni się ludzkie pojmowanie tego, kim są ludzie uczciwi i kłamliwi, od tego, co mówi na ten temat słowo Boże. Kiedy słowo Boże mówi ci: „Bądźcie ludźmi uczciwymi, a nie kłamliwymi”, związanych jest z tym wiele szczegółów. Kiedy naprawdę zrozumiesz znaczenie tych słów, będziesz wiedzieć, kim jest osoba uczciwa, a kim osoba kłamliwa. Kiedy będziesz praktykować, będziesz wiedzieć, jak praktykować w sposób, poprzez który na pewno uwidaczniać będziesz przejawy uczciwej osoby i jasno zobaczysz ścieżkę praktyki oraz zasady praktyki dotyczące tego, jak być osobą uczciwą, co gwarantuje ci, że pomyślnie przejdziesz próbę przed Bogiem. Jeśli naprawdę zrozumiesz te słowa i wprowadzisz je w życie, będziesz w stanie zyskać Bożą aprobatę. Jeśli jednak ich nie zrozumiesz, nie będziesz uczciwą osobą i nigdy nie zyskasz aprobaty Boga. Prawdziwe zrozumienie Bożych słów nie jest prostą sprawą. Nie należy myśleć w następujący sposób: „Potrafię zinterpretować dosłowne znaczenie słów Boga, każdy twierdzi, że moja interpretacja jest właściwa i popiera ją, więc oznacza to, że rozumiem Boże słowa”. To jednak nie jest tożsame ze zrozumieniem słów Boga. Jeśli uzyskałeś nieco światła z wypowiedzi Boga i uchwyciłeś sens prawdziwego znaczenia Jego słów oraz jeśli potrafisz wyrazić intencję stojącą za Jego słowami oraz określić skutek, jaki ostatecznie wywołają, jeśli osiągniesz jasne zrozumienie tych wszystkich rzeczy, będzie można uznać, że posiadłeś w jakimś stopniu zrozumienie słów Boga. Dlatego też zrozumienie Bożych słów wcale nie jest takie proste. Sam fakt, że potrafisz w kwiecisty sposób wyjaśnić dosłowne znaczenie słów Boga, nie oznacza, że je rozumiesz. Bez względu na to, w jak wielkim stopniu potrafisz wyjaśnić ich dosłowne znaczenie, twoje wyjaśnienie nadal opiera się na ludzkiej wyobraźni i ludzkim sposobie myślenia. To bezużyteczne! Jak możesz zrozumieć słowa Boga? Kluczem jest poszukiwanie prawdy wewnątrz nich. Tylko w ten sposób będziesz mógł naprawdę zrozumieć Boże słowa. Bóg nigdy nie wypowiada pustych słów. Każde wypowiadane przez Niego zdanie zawiera szczegóły, które z pewnością zostaną później ujawnione w Jego słowach, ale mogą być inaczej wyrażone. Człowiek nie potrafi pojąć sposobów, w jakie Bóg wyraża prawdę. Wypowiedzi Boga są bardzo głębokie i nie można ich łatwo uchwycić za pomocą ludzkiego myślenia. Ludzie mogą odkryć mniej więcej pełne znaczenie każdego aspektu prawdy, o ile podejmą wysiłek. Pozostałe szczegóły zostaną uzupełnione dzięki kolejnym doświadczeniom, mocą oświecenia przez Ducha Świętego. Jedną kwestią jest rozważenie i zrozumienie słów Boga i poszukiwanie w nich konkretnych treści poprzez ich czytanie. Kolejną kwestią jest zrozumienie znaczenia Bożych słów poprzez ich doświadczenie i uzyskanie oświecenia przez Ducha Świętego. Poprzez stały postęp w tych dwóch aspektach można dojść do zrozumienia słowa Bożego. Jeśli interpretujesz je na dosłownym, literalnym poziomie lub na podstawie własnego myślenia i wyobrażeń, to nawet jeśli wyjaśniasz je kwieciście i elokwentnie, nadal w zasadzie nie rozumiesz prawdy, a wszystko to wciąż opiera się na ludzkim myśleniu i wyobrażeniach. Nie jest to uzyskane z oświecenia Ducha Świętego. Ludzie mogą interpretować słowa Boga na podstawie swoich pojęć i wyobrażeń, a nawet mogą błędnie interpretować słowa Boga poza kontekstem, co naraża ich na to, że mogą błędnie zrozumieć i osądzić Boga, a to jest przyczyną problemów. Dlatego prawdę zdobywa się głównie poprzez zrozumienie słów Bożych i oświecenie przez Ducha Świętego. Możliwość zrozumienia i wyjaśnienia dosłownego znaczenia słów Bożych nie oznacza, że zyskałeś prawdę. Gdyby zrozumienie dosłownego znaczenia słowa Bożego oznaczało, że zrozumiałeś prawdę, wtedy wystarczyłoby ci tylko trochę wykształcenia i wiedzy, więc po co by było ci oświecenie Ducha Świętego? Czy dzieło Boże jest czymś, co ludzki umysł może pojąć? Tak więc zrozumienie prawdy nie opiera się na ludzkich pojęciach czy wyobrażeniach. Potrzebujesz oświecenia, iluminacji i przewodnictwa Ducha Świętego, aby mieć prawdziwe doświadczenie i wiedzę. Taki jest proces zrozumienia i zdobycia prawdy, jest to również warunek konieczny.