Omówienie tego, jak wdrożyć ustalenia dotyczące pracy, opatrzone przykładem

Przytoczmy konkretny przykład tego, jak wdrożyć ustalenia dotyczące pracy przekazane przez Zwierzchnictwo. Powiedzmy na przykład, że owe ustalenia wymagają, aby ludzie pisali artykuły zawierające świadectwa pochodzące z doświadczenia. To jest konkretne zadanie, które obejmuje szeroki zakres aspektów i jest długoterminowym i bieżącym, a nie tymczasowym ustaleniem dotyczącym pracy. Co zatem po wydaniu tych ustaleń powinni w pierwszej kolejności uczynić przywódcy i pracownicy? Zgodnie z dziewiątym obowiązkiem przywódców i pracowników, który wymaga od nich udzielania wskazówek, nadzorowania i przynaglania, a także weryfikowania i podejmowania działań następczych w związku ze stanem wdrażania ustaleń dotyczących pracy, pierwszą rzeczą, jaką muszą zrobić przywódcy i pracownicy, jest omówienie wraz z liderami zespołów i kierownikami tego, jak konkretnie zrealizować to zadanie we właściwy sposób, tak aby przyniosło rezultaty, równocześnie dbając, by wszyscy posiadali ścieżkę i zasady, jakich należy przestrzegać podczas wykonywania pracy. Tylko dzięki takiemu omówieniu praca może być dobrze wykonana. Po pierwsze, dopilnuj, aby wszyscy zrozumieli standardy wymagane przez Zwierzchnictwo w zakresie pisania artykułów zawierających świadectwo oraz to, jakiego rodzaju artykuły ze świadectwami są wymagane. W pierwszej kolejności określ konkretną treść, zasady i zakres takich artykułów oraz zadbaj o to, by wszyscy przywódcy i pracownicy się z tym zapoznali. Po drugie, zapewnij konkretne omówienie oraz udziel wskazówek dotyczących długości, formatu, tematyki i stylu artykułów – na przykład, wyjaśnij, że artykuły mogą być pisane w formie opowiadania, dziennika, osobistej relacji, poematu prozą i tak dalej. Czy nie jest to udzielanie wskazówek? (Zgadza się). Dzięki twoim wskazówkom wszyscy poznają konkretną koncepcję oraz definicję artykułów zawierających świadectwo, które muszą napisać. W następnej kolejności ustal, kto ma odpowiedni potencjał i doświadczenie potrzebne do pisania artykułów zawierających świadectwa, a komu brakuje głębokiego doświadczenia i może jedynie szkolić się w pisaniu przeciętnych artykułów tego rodzaju. Przywódcy kościoła muszą być tego głęboko świadomi. Kiedy już artykuły zostaną napisane, przejrzyj je, aby sprawdzić, czy są szczere i budujące. Jeżeli spełniają standardy, wówczas można posłużyć się nimi jako przykładami dla braci i sióstr, którzy nie napisali jeszcze własnych artykułów lub nie wiedzą, jak je napisać, aby mogli je przeczytać i odnieść się do nich. Jeżeli jakakolwiek osoba ma doświadczenie i chce pisać artykuły zawierające świadectwa, powinna postępować zgodnie z zasadami i wymaganiami, dzielić się tym, co ma w sercu, i wypowiadać praktyczne słowa, aby podbudować czytelników. Jeśli ktoś nie jest dobry w pisaniu artykułów i potrafi jedynie napisać prostą relację z wydarzeń, to co należy z kimś takim począć? Nawet jeżeli artykuły tej osoby nie spełniają standardów, powinna ona nadal się szkolić. Niech pisze artykuły o swoim szczerym zrozumieniu i docenieniu uzyskanym dzięki doświadczaniu słów Bożych. Jeżeli po ich zredagowaniu i sprawdzeniu można uznać, że ich treść spełnia standardy przewidziane dla artykułów zawierających świadectwa, to artykuły te są odpowiednie. Styl czy forma danego artykułu nie mają znaczenia – nieważne, czy jest to opowiadanie, czy dziennik – można go napisać, o ile przynosi korzyści czytelnikom i jest dla nich budujący. Zdarzają się również osoby słabo wykształcone, które mają pewne świadectwa pochodzące z doświadczenia, ale nie wiedzą, jak pisać o nich artykuły. Co należy zrobić w takich przypadkach? Osoby te mogą opowiedzieć ustnie o swoich doświadczeniach, a ktoś lepiej wykształcony może pomóc im je zapisać, a następnie dokładnie je wyrazić zgodnie z prawdziwym znaczeniem wypowiedzi, redagując je tak, aby powstał spełniający standardy artykuł zawierający świadectwo. Takie artykuły również są poprawne. Rozpoczynając tę pracę, w pierwszej kolejności omów, czym jest artykuł zawierający świadectwo, a także jego format. Następnie opracuj konkretne wymagania i ustalenia dla osób o różnym poziomie wykształcenia, z różnych grup wiekowych oraz o odmiennych doświadczeniach i postawach. Niech ci, którzy mają doświadczenie, jako pierwsi napiszą kilka artykułów. W międzyczasie wskaż w kościele odpowiednie osoby, które mogą przewodzić braciom i siostrom w pisaniu artykułów i które nadają się do redagowania i korekty takich tekstów, dzięki czemu mogą realizować te konkretne zadania. To są wstępne ustalenia dotyczące tej pracy. Czy dokonanie takich ustaleń oznacza, że praca została w pełni wdrożona i może się toczyć własnym trybem? Nie, jest to jedynie zapewnienie konkretnych wskazówek, pomocy i planów wdrożeniowych opartych na wymaganiach zamieszczonych w ustaleniach dotyczących pracy. Co w następnej kolejności powinni zrobić przywódcy i pracownicy? Powinni nadzorować pracę. Czy taki nadzór powinien być na coś ukierunkowany? Nadzór to nie przypadkowe wyrywkowe kontrole; musi on mieć pewien główny kierunek. Musisz mieć wyraźne zrozumienie tego, kto powinien być nadzorowany i które etapy pracy wymagają nadzoru. Przykładowo: jeżeli któraś z sióstr jest przywódczynią kościoła i zazwyczaj nie przykłada się do swojej pracy, lubi się przechwalać, mierzy wysoko, ale jest niekompetentna, ma skłonność do okłamywania swoich przełożonych i skrywania różnych kwestii przed tymi, którzy znajdują się niżej od niej w hierarchii, wypowiada się w wyjątkowo przyjemny sposób i ma tendencję do niedbalstwa w pracy, to koniecznie trzeba ją nadzorować, gdy ową pracę wykonuje. Nie można jej w pełni zaufać. Zatem pierwszy krok to weryfikacja jej pracy i sprawdzenie, jak radzi sobie ona z wdrażaniem ustaleń owej pracy dotyczących. Czy jest to jedynie samowolne nadzorowanie ludzi? (Nie). To rzecz niezbędna przy wykonywaniu tej pracy, gdyż jest ona zbyt ważna i ci, którzy ją realizują, muszą być godni zaufania. Jeżeli ludzie nie wykonują konkretnych zadań i nie są godni zaufania, to pokładanie w nich ślepej ufności opóźni pracę kościoła, a i ty będziesz zaniedbywać swoje zobowiązania. W przypadku takich osób nie możesz dać się zwieść ich przyjemnie brzmiącym słowom ani mocnym deklaracjom zaangażowania; w rzeczywistości one po prostu potrafią dobrze mówić, ale za kulisami nie robią nic konkretnego. Właśnie na takich ludzi powinien być ukierunkowany nadzór. Stosując nadzór, zaobserwuj, czy okazali oni skruchę. Jeżeli tego nie zrobili, natychmiast ich zwolnij i przestań marnotrawić na nich wysiłki. Tak naprawdę powinieneś praktykować wykonywanie działań następczych, nadzorowanie i udzielanie wskazówek w przypadku większości przywódców i pracowników. Jeśli chodzi o osoby, które potrafią wykonywać rzeczywistą pracę i mają poczucie odpowiedzialności, o ile jest to praca, którą umieją wykonać, to w ich przypadku nadzór nie jest konieczny. Jednakże co się tyczy nowej bądź istotnej pracy, przeprowadzanie działań następczych, nadzorowanie i udzielanie wskazówek i tak pozostają niezbędne. Można powiedzieć, że taki nadzór i wykonywanie działań następczych w odniesieniu do pracy to zadanie spoczywające na przywódcach i pracownikach. Przeprowadzanie działań następczych, nadzór i udzielanie wskazówek nie wynikają z nieufności, lecz z chęci zapewnienia płynnych postępów pracy. Jako że ludzie mają rozmaite wady, a do tego różne skażone skłonności, to bez praktykowania w ten sposób nie da się zagwarantować, że praca będzie dobrze wykonywana. Ci, którzy dopiero co otrzymali awans pozwalający na pracę, wymagają jeszcze więcej kontroli, nadzoru i wskazówek. To jest konkretne zadanie, które przywódcy i pracownicy muszą wykonać. Jeżeli nie praktykujesz działań następczych, nadzoru ani udzielania wskazówek, wówczas wiele zadań nie może zostać dobrze wykonanych, a niektóre prace mogą nawet zostać spartaczone lub stanąć w martwym punkcie. Jest to aż nazbyt powszechne zjawisko. Szczególnie ci przywódcy i pracownicy, którzy nie dążą do prawdy, wymagają jeszcze większego nadzoru. W przypadku pozostałych praca może być wdrażana całkiem solidnie, ale gdy chodzi o takie osoby, to nie ma pewności, czy praca będzie mogła zostać wdrożona lub jak dobrze zostanie to zrobione, a jeszcze trudniej jest stwierdzić, czy zostanie ona wdrożona zgodnie z ustaleniami dotyczącymi pracy. Jeśli chodzi o wykonywanie pracy, tacy ludzie nie są szczególnie godni zaufania. Jeżeli im ufasz, nie nadzorując tego, jak pracują, to w gruncie rzeczy jest to niedbalstwo i brak odpowiedzialności względem owej pracy. W przypadku takich osób musisz podejmować działania następcze, prowadzić nadzór i angażować się w pracę ich kościoła. Co powinieneś zrobić, jeżeli nie chcą cię przyjąć albo nie witają cię serdecznie? Możesz powiedzieć: „Po prostu przełknę swoją dumę i mimo wszystko tam pójdę”. Czy te słowa są słuszne? (Nie). To nie jest ich prywatny teren; to jest kościół, za który ty ponosisz odpowiedzialność. Nie przeciągasz swojego pobytu w ich domu, by na nich pasożytować; idziesz do kościoła po to, aby pracować. Tu nie chodzi o przełknięcie własnej dumy. Choć ten człowiek jest przywódcą, wybrańcy Boży nie są jego własnością. Musisz podejmować działania następcze i nadzorować jego pracę, ponieważ nie wykonuje jej odpowiedzialnie i lojalnie. Co zatem powinieneś zrobić, gdy się tam udasz? W pierwszej kolejności zapytaj go, kto w kościele ma za sobą życiowe doświadczenia i potrafi pisać artykuły zawierające świadectwa oparte na doświadczeniu, kto kładzie stosunkowo większy nacisk na dążenie do prawdy, a kto na pisanie dzienników i sporządzanie notatek na temat ćwiczeń duchowych, kto skupia uwagę na dzieleniu się swoimi doświadczeniami na zgromadzeniach, a kto posiada najwięcej świadectw pochodzących z doświadczenia. Niech najpierw wskaże te osoby. Jeżeli wskaże kilku braci i kilka sióstr, mówiąc, że są to ci, którzy kładą stosunkowo większy nacisk na czytanie słów Bożych, ci, którzy posiadają oświecenie i iluminację Ducha Świętego, często sporządzają notatki na temat ćwiczeń duchowych, w obliczu różnych sytuacji koncentrują się na praktykowaniu prawdy i często dzielą się świadectwami z doświadczenia i których inni chętnie słuchają, to powinieneś spotkać się z owymi braćmi i siostrami i przeprowadzić z nimi omówienie. Co więcej, w kościele z pewnością znajdują się osoby słabo wykształcone, które nie potrafią pisać artykułów, ale posiadają praktyczne doświadczenia. Osoby te potrzebują wskazówek i szkolenia, przy czym możesz poprosić ludzi, którzy wiedzą, jak pisać takie artykuły, by przez pewien czas im w tym pomagali. Równocześnie wybierz osobę, która będzie odpowiedzialna za realizację konkretnej pracy polegającej na pisaniu przez wybrańców Bożych artykułów ze świadectwami opartymi na doświadczeniu. Osoba ta będzie odpowiedzialna za zbieranie, redagowanie, sprawdzanie, a następnie dostarczanie gotowych artykułów. Co zaś powinien zrobić przywódca kościoła? Zlecić jej nadzorowanie owych zadań i podejmowanie w związku z nimi działań następczych. Ktoś mógłby zapytać: „Skoro jest już jakiś przywódca kościoła, to dlaczego musimy wybierać kogoś, kto będzie tym kierował? Czyż to nie jest niepotrzebne?”. Czy to nie jest zbędne? (Nie). Dlaczego? Otóż dlatego, że ów przywódca kościoła nie wykonuje rzeczywistej pracy i jest zbyt niesolidny – właśnie z tego powodu musisz wybrać inną osobę, która będzie odpowiedzialna konkretnie za tę pracę. Gdyby przywódca kościoła był godny zaufania, byłby w stanie stopniowo realizować pracę, otrzymawszy dotyczące jej ustalenia, a ty nie musiałbyś go w ten sposób nadzorować. Wybór innej osoby mającej przejąć odpowiedzialność nie ma na celu odsunięcia przywódcy kościoła na boczny tor, lecz osiągnięcie lepszych wyników w pracy. Jeżeli nie wskażesz takiej osoby, praca może zostać zaprzepaszczona, a to, kiedy zostanie ukończona czy kiedy przyniesie rezultaty, może stać się wielką niewiadomą.

Celem przywódców i pracowników uczestniczących w pracy kościoła jest przewodzenie wybrańcom Boga w praktycznym doświadczaniu dzieła Bożego. Powinni oni nie tylko dobrze wykonywać własne obowiązki, lecz także pomagać i przewodzić wybrańcom Bożym w realizowaniu wszelkiej pracy kościoła zgodnie ze standardami wymaganymi przez ustalenia dotyczące pracy. Jedynie ci przywódcy i pracownicy, którzy tak postępują, pozostają w zgodzie z intencjami Boga. Jeżeli jednak nie bierzesz konkretnie udziału w pracy ani nie praktykujesz nadzorowania przywódców i pracowników, którzy nie wykonują rzeczywistej pracy, to rezultaty owych zadań w kościele mogą spełznąć na niczym, zrujnowane przez fałszywych przywódców. Jeżeli w pełni rozumiesz sytuację panującą w danym kościele i w głębi serca wiesz, że przywódcy tego kościoła są nieodpowiedzialni, ale w porę nie podejmujesz działań następczych i nie udzielasz wskazówek, to czy nie jest to zaniedbywanie swoich zobowiązań? Czy w przypadku tego rodzaju pracy, jeśli wyraźnie podjąłeś działania następcze i w tym uczestniczyłeś, a także ustaliłeś, kto będzie kierownikiem i które osoby będą wykonywać pracę, możesz od razu odejść? (Nie). Najlepiej jest monitorować pracę jeszcze przez pewien czas. Zaś w tym czasie możesz, po pierwsze, przynaglać przywódców kościoła i udzielać im wskazówek, tak by aktywnie współdziałali przy tej pracy; po drugie, możesz zyskać dokładne zrozumienie tego, jak wygląda sytuacja w pracy osób, które wyznaczyłeś, a jednocześnie jesteś w stanie w porę wprowadzić poprawki i udzielić pomocy w przypadku jakichkolwiek problemów napotkanych przez te osoby w jakimkolwiek momencie. Jeżeli oddalisz się zbyt wcześnie, a potem, gdy pojawią się problemy, wrócisz, by się nimi zająć i je rozwiązać, to opóźnisz pracę. Podsumowując, w przypadku tej konkretnej pracy, oprócz uczestniczenia w wyznaczeniu personelu i kierownika, najlepszym rozwiązaniem jest również monitorowanie pracy przez pewien czas po to, by zobaczyć, jakie problemy pojawiają się w trakcie pracy. Po pierwsze, nadzoruj, czy przywódcy kościoła wypełniają swoje obowiązki; po drugie, sprawdzaj, w jaki sposób personel wykonuje swoją pracę. Jako że większość osób nie wykonywała wcześniej tej pracy i problemy, które mogą podczas niej wystąpić, są niewiadomą, uczestnicząc w owej pracy, będziesz nieustannie odkrywać pewne nieznane problemy. Rzecz jasna, najlepiej jest też w porę znaleźć rozwiązania. Przebywanie na miejscu, nadzorowanie i monitorowanie to najlepsze praktyki. Nie pozoruj jedynie pracy na łapu-capu i na tym koniec. To jest praca wykonywana w szczególnej sytuacji, zapewniająca pomoc i wskazówki. Rozwiązawszy problemy, przez pewien czas monitoruj pracę tych ludzi. Widzisz, że niektóre artykuły zostały już napisane i że istnieje wiele rodzajów artykułów odnoszących się do różnych kwestii i obejmujących rozmaite tematy: niektóre dotyczą doświadczeń związanych z prześladowaniami ze strony KPCh, inne – doświadczeń związanych z prześladowaniami przez rodziny; jeszcze inne tego, w jaki sposób ludzie dochodzą do zrozumienia skażonych skłonności, które przejawiają; w jaki sposób można uporać się ze skażonymi stanami, które ludzie przejawiają podczas wykonywania swoich obowiązków, i tak dalej. Wszystkie te artykuły ze świadectwami, zanim zostaną zaaprobowane i przekształcone w wideoklipy, muszą zostać sprawdzone, po to, by upewnić się, że są całkowicie zgodne z faktami i rzeczywiście podbudowują ludzi. Gdy praca wejdzie na ten poziom, rezultaty będą już widoczne. Jest to dowód na to, że, mówiąc wstępnie, personel i kierownik, których wyznaczyłeś do tej pracy, są względnie odpowiedni. Kolejna rzecz: jeśli są oni w stanie samodzielnie ukończyć tę pracę, to powinieneś się wycofać. Czy przywódcy i pracownicy, którzy w ten sposób pracują, również są podbudowani? Czy jest to bardziej satysfakcjonujące niż paplanie całymi dniami o teoriach i marnowanie czasu? (Tak). Ten rodzaj pracy przynosi wiele satysfakcji. Po pierwsze, uczysz się rozwiązywać rzeczywiste problemy. Po drugie, wypełniasz obowiązki przywódców i pracowników. Ponadto, twoje zrozumienie prawdy nie ogranicza się do poziomu słów i doktryn; zamiast tego częściej stosujesz prawdę w rzeczywistym życiu. Tym sposobem ludzie zdobywają realne doświadczenie, a ich zrozumienie prawdy staje się bardziej konkretne i praktyczne.

Po tym, jak pilotażowy projekt pracy kościoła został doprowadzony do tego etapu i osiągnięto wstępne wyniki, jaką pracę powinni w następnej kolejności wykonać przywódcy i pracownicy? Czy twoja praca dobiegła końca wraz z zakończeniem projektu pilotażowego? Czy jest jeszcze coś do zrobienia? Jest jeszcze tyle pracy! Gdy już ukierunkujesz pracę tego kościoła, sprawdź, czy praca w jakimś innym kościele nie wymaga zogniskowanych wskazówek, a następnie udaj się tam i dalej ich udzielaj. Jako że masz już pewne doświadczenie w pracy i pojąłeś niektóre z prawdozasad, o wiele łatwiej będzie ci ponownie udzielić wskazówek. Rzecz jasna, zgodnie z omówionymi wcześniej etapami pracy, powinieneś najpierw sprawdzić, czy wybrany personel spełnia standardy, czy nadaje się do tej pracy, a także czy jego potencjał, człowieczeństwo, poziom wykształcenia, stopień dążenia do prawdy, stosunek do obowiązków i zrozumienie prawdy, a także inne aspekty, są względnie idealne i czy są to osoby z najwyższej półki. W okresie nadzorowania i weryfikowania pracy będziesz miał sposobność odkryć, że niektórzy przywódcy i pracownicy bądź kierownicy nie spełniają standardów. Przykładowo: niektórzy ludzie mają mały potencjał i nie są w stanie wykonywać pracy. Inni mają zniekształcone pojmowanie, niewłaściwe poglądy, nie myślą normalnie i nie mają duchowego zrozumienia. Potrafią jedynie sprawdzać artykuły na podstawie własnej wiedzy akademickiej, ale są ignorantami, jeśli chodzi o stosowność określonych terminów duchowych i cytatów ze słów Bożych; oni nie są zdolni przeniknąć tych rzeczy, co pokazuje, że wybrano ludzi nieodpowiednich, których należy niezwłocznie zastąpić. Inni tymczasem są wybierani na kierowników i choć potrafią wykonać pewną pracę, osiągają lepsze wyniki, gdy piszą artykuły na własną rękę. Poproszeni o pełnienie funkcji kierowników, nie mają czasu na pisanie, zajęci swoją pracą, i nie wykonują zbyt dobrze pracy kierownika. Nie są biegli w udzielaniu wskazówek, weryfikowaniu pracy czy korygowaniu problemów – lepiej wychodzi im wykonywanie pojedynczego, konkretnego zadania. Stąd też wybór takiej osoby na stanowisko kierownika nie jest właściwy i należy wybrać innego kandydata. Z tego względu, gdy przywódcy i pracownicy weryfikują konkretne zadanie i podejmują w związku z nim działania następcze, nie wystarczy tylko zadawać pytań i dociekać, by sprawdzić, czy kierownik rozumie zasady. Musisz także obserwować, jakie jest człowieczeństwo danej osoby i czy jej potencjał, zdolność pojmowania i postawa są odpowiednie do wykonywania tego obowiązku. Jeżeli weryfikacja ujawni, że personel nie spełnia standardów, należy w porę dokonać zmian. Z tym właśnie wiąże się weryfikacja pracy.

Aby wdrożyć pracę polegającą na pisaniu artykułów zawierających świadectwa, przywódcy i pracownicy, poza weryfikowaniem, czy osoba nadzorująca tę pracę się do tego nadaje, muszą również nauczyć się sprawdzać artykuły oraz wytyczać pewien kierunek owej pracy i poddawać ją kontroli. Artykuły napisane w sposób konkretny i praktyczny mogą służyć jako przykłady. Artykuły puste i niepraktyczne, bez wartości i takie, które nie są dla ludzi budujące, powinny być od razu eliminowane. W ten sposób bracia i siostry będą wiedzieli, które rodzaje artykułów są wartościowe, a które nie, i w przyszłości nie będą pisać bezwartościowych tekstów, co pozwoli im uniknąć marnotrawienia energii i czasu. Dzięki temu twoja praca będzie wartościowa. Przystępując do weryfikowania pracy, należy sprawdzić wszelkiego typu artykuły zawierające świadectwa oparte na doświadczeniu, które napisali ci ludzie, aby przekonać się, czy nie zawierają one żadnych przekłamań lub fałszu oraz czy są budujące, czy też nie. W pierwszej kolejności musisz skontrolować te kwestie. Czy nie jest tak, że gdy je kontrolujesz, to jednocześnie się uczysz? (Zgadza się). W miarę, jak się uczysz, wykonujesz tę pracę coraz lepiej. Przypuśćmy, że nie weryfikujesz pracy, nie traktujesz jej poważnie, jesteś nieodpowiedzialny i tylko zachowujesz pozory, starając się jedynie wykonać zadanie, a następnie zgłaszasz osobom znajdującym się wyżej w hierarchii, że je ukończyłeś, myśląc: „Tak czy inaczej w naszym kościele jest wielu ludzi, którzy potrafią pisać artykuły zawierające świadectwa. Gdy skończą je pisać, przedłożę je wszystkie. Kogo obchodzi, czy spełniają one standardy, czy nie? Wystarczy, że przywódcy wyższego szczebla wiedzą, iż wykonałem dużo pracy, wdrożyłem ustalenia dotyczące pracy i cały czas byłem zajęty!”. Czy to jest odpowiedzialna postawa? (Nie). To jest nieodpowiedzialne. Jeżeli bierzesz za coś odpowiedzialność, musisz najpierw sam to skontrolować po swojej stronie. Każdy przedłożony za twoim pośrednictwem artykuł musi spełniać standardy; każdy, kto go czyta, powinien orzec, że jest budujący i że z chęcią go przeczyta. Tylko w ten sposób przywódcy i pracownicy mogą wypełniać swoje obowiązki. Weryfikowanie pracy nie polega na zachowywaniu pozorów, wykrzykiwaniu sloganów, głoszeniu doktryn czy samowolnym pouczaniu ludzi. Tu chodzi o weryfikację efektywności i rezultatów pracy, o zweryfikowanie tego, czy praca, którą wykonałeś, spełnia standardy, czy przynosi rezultat w postaci wdrożenia ustaleń dotyczących pracy, czy spełnia Boże wymagania, a także o zweryfikowanie tego, które jej obszary spełniają standardy, a które nie – wszystko to są rzeczy, które należy zweryfikować. Wiąże się to z wykonywaniem konkretnej pracy i odnosi do potencjału ludzi, do tego, czy mają oni duchowe zrozumienie, ile prawdy rozumieją, ile prawdorzeczywistości posiadają i do ich zdolności postrzegania rzeczy. Jeżeli potrafisz weryfikować pracę, a podczas weryfikacji jesteś w stanie wykryć problemy, uchwycić ich sedno, pojąć ich istotę i je rozwiązać, a przed przedłożeniem artykułów zawierających świadectwa sprawdzasz je zgodnie z zasadami, dając gwarancję, że wszystkie przedłożone przez ciebie artykuły spełniają standardy i są budujące dla tych, którzy je czytają, to jesteś przywódcą lub pracownikiem spełniającym kryteria i prawidłowo wykonałeś swoją pracę.

Większość ludzi jest w stanie wykonywać pracę polegającą na udzielaniu wskazówek, nadzorowaniu i przynaglaniu. Jednak to wtedy, gdy konieczna jest weryfikacja i kontrola, sprawdza się potencjał przywódców i pracowników oraz to, czy posiadają oni prawdorzeczywistość. Niektórzy ludzie potrafią udzielać wskazówek, nadzorować pracę i przycinać bądź zwalniać nieodpowiedni personel i się z nim rozprawiać, ale nie wiedzą, jak ocenić efektywność i wyniki pracy, którą zarządzili, to, czy jest ona zgodna z ustaleniami dotyczącymi pracy, a jeżeli tak nie jest, to jak temu zaradzić. Większość przywódców i pracowników może co najwyżej udzielać wskazówek, nadzorować i przynaglać, ale jeśli chodzi o weryfikowanie pracy, to nie mają pojęcia, co robić, nie mają zasad i nie wiedzą, co począć. Myślą: „Ustalenia dotyczące pracy zostały wdrożone, więc co tu jest do weryfikowania? Wszyscy pracują, nikt nie jest bezczynny, rozprawiono się z osobami powodującymi zakłócenia i niepokoje i odpowiednio postąpiono z tymi, którzy musieli zostać zwolnieni czy usunięci. Co jeszcze trzeba zweryfikować?”. Ci ludzie są po prostu nieświadomi. Weryfikacja pracy wymaga przeprowadzenia kontroli. Na czym polega przeprowadzanie kontroli? Na tym, że musisz wyciągnąć wnioski. Przykładowo: osoba nadzorująca pracę pisania artykułów zawierających świadectwa oparte na doświadczeniu przynosi ci artykuł, mówiąc, że jest on napisany całkiem niezłym stylem, płynnym językiem, i że zarówno jego styl językowy, jak i tematyka są dobre. Jednakże osoba ta czuje, że brakuje w nim realnej treści i że nie podbuduje on ludzi, że wymaga uzupełnienia i ulepszenia, lecz sama nie jest w stanie zgłębić tej kwestii i dlatego prosi ciebie, byś się jej przyjrzał. Co to dla niej oznacza, że prosi cię o przyjrzenie się tej kwestii? Oznacza to, że potrzebuje, byś ją sprawdził. To, w jaki sposób ją sprawdzisz i czy zrobisz to dobrze, testuje twoją rzeczywistą postawę. Co oznacza rzeczywista postawa? To, czy rozumiesz prawdozasady. Jeżeli kierownik nie rozumie zasad pisania artykułów zawierających świadectwa pochodzące z doświadczenia, nie potrafi ocenić, czy dany artykuł jest praktyczny i szczery, i nie wie, jak wydać osąd, ty zaś jesteś taki sam, niezdolny do wydania osądu czy podjęcia decyzji, to dowodzi to jednego: twój potencjał jest mniej więcej taki sam jak jego i nie potrafisz sprawdzać artykułów. Czy tak nie jest? Rozumiesz mniej więcej tyle samo prawdy, co on, i nie potrafisz przejrzeć problemów, których i on nie jest w stanie przejrzeć – to oznacza kłopot. Jeżeli jesteś zdolny przejrzeć problemy, których on nie jest w stanie przejrzeć, i potrafisz drogą weryfikacji wykryć problemy, których on nie jest w stanie wykryć, to dowodzi to, że jesteś w stanie sprawdzać artykuły. Przykładowo: osoby te uważają większość artykułów za zgodne ze standardami i pozbawione istotnych problemów, lecz ty, w wyniku przeprowadzonej weryfikacji i kontroli, odkrywasz, że część z nich nie spełnia standardów. Wyjaśniasz problemy występujące w tych artykułach na drodze ich szczegółowej analizy i omówienia; wszyscy zgadzają się co do tego, że twoje uwagi są rozsądne, zgodne z zasadami, i że nie jest to szukanie dziury w całym, lecz rzeczywiste problemy, które należy skorygować. Niektóre artykuły są puste i brak w nich praktycznego zrozumienia pochodzącego z doświadczenia; niektóre zawierają praktyczne zrozumienie pochodzące z doświadczenia, lecz nie są wyrażone wystarczająco konkretnie; w innych słowa Boże są cytowane niestosownie, nie dobiera się w nich co bardziej odpowiednich fragmentów słów Bożych, czego wynikiem są gorsze rezultaty; niektóre artykuły prezentują błędne poglądy, o zniekształconym rozumieniu i pozbawione omówienia dotyczącego zrozumienia prawdy, przez co pozostawiają czytelników niepodbudowanymi i łatwo wywołują u nich zniechęcenie, błędne mniemania i tak dalej. Możesz wykryć i zgłębić wszystkie te kwestie. Poprzez swoje omówienie pomagasz ludziom pojąć zasady, umożliwiając tym, którzy mają doświadczenia, pisanie szczerych świadectw na nich opartych. Wybierasz te artykuły, które są budujące i wartościowe dla ludzi jako świadectwa oparte na doświadczeniu, które spełniają standardy, tak aby wybrańcy Boży, czytając je, byli podbudowani. W międzyczasie eliminowane są te artykuły, w których brakuje szczerego zrozumienia pochodzącego z doświadczenia lub które zawierają zniekształcone pojmowanie. Skoro to robisz, to czy nie przeprowadzasz kontroli? Skoro posiadasz taką zdolność postrzegania różnych spraw i wykonywania pracy, to czyż twój potencjał nie jest wystarczający? Czyż nie wypełniasz obowiązków nałożonych na przywódców i pracowników? (Zgadza się). Jeżeli ludzie sądzą, że większość artykułów jest zadowalająca, i przynoszą ci je do sprawdzenia, a ty również uważasz, że w przeważającej części są one dobre, gdy tymczasem w przypadku niektórych z nich występują pewne problemy i konieczna jest dalsza selekcja, redakcja oraz korekta owych kwestii, lecz ty nie jesteś w stanie ich przeniknąć – a gdy przedłożysz artykuły Zwierzchnictwu, ono odkryje, że niektóre z nich nie spełniają standardów, i je wyeliminuje – czy to nie oznacza, że nie przeprowadziłeś należytej kontroli? Weryfikowanie pracy testuje, po pierwsze, potencjał przywódców i pracowników, a po drugie, sprawdza, w jakim stopniu rozumieją oni prawdę. Niektórzy ludzie nie są w stanie przeprowadzać kontroli, ponieważ mają mały potencjał, który im to uniemożliwia, nie rozumieją prawdy na tym polu i nie potrafią przeniknąć problemów. Ich weryfikacje polegają jedynie na pozorowaniu, gdyż nie wiedzą, co mieliby weryfikować. Inni mają odpowiedni potencjał, ale jako że ich zrozumienie prawdy jest płytkie, potrafią dostrzec problemy, lecz nie wiedzą, jak je rozwiązać. Tacy ludzie wciąż mogą się poprawić. Jednakże ci, którzy nie potrafią nawet dostrzec problemów, nie mają szans na poczynienie postępów.