Ⅰ

Po tym, jak Bóg stał się ciałem,

po tym, jak osobiście doświadczył życia wśród ludzkości

oraz ludzkiej egzystencji,

oraz po tym, jak zobaczył ludzką nieprawość

i warunki życia ludzi,

Bóg w ciele silniej odczuł,

jak beznadziejna, smutna i żałosna jest sytuacja ludzkości.

Dzięki swojemu człowieczeństwu oraz dzięki swoim cielesnym instynktom Bóg,

kiedy żył w ciele,

zyskał większe współczucie dla stanu człowieka.

Miał przez to w sobie więcej troski o swoich naśladowców.

Miał przez to w sobie więcej troski o swoich naśladowców.

Ⅱ

W Jego sercu ludzkość, którą pragnie zarządzać i którą pragnie zbawić,

jest najważniejsza, najważniejsza,

ceni On ludzkość ponad wszystko;

mimo że zapłacił za ludzi wysoką cenę,

mimo że nieustannie Go krzywdzą i są Mu nieposłuszni,

ani na chwilę z nich nie rezygnuje

i wciąż niestrudzenie wypełnia swoje dzieło, nie wnosząc skarg czy zażaleń.

Wie bowiem, że prędzej czy później

ludzie się przebudzą w odpowiedzi na Jego wezwanie

i, poruszeni Jego słowami, uznają, że jest On Panem stworzenia

i powrócą na Jego łono…

Wie bowiem, że prędzej czy później

ludzie się przebudzą w odpowiedzi na Jego wezwanie

i, poruszeni Jego słowami, uznają, że jest On Panem stworzenia

i powrócą na Jego łono, powrócą na Jego łono…

ze śpiewnika „Podążaj za Barankiem i śpiewaj nowe pieśni”