Ⅰ

Wielki był gniew Boga na mieszkańców Niniwy,

gdy oznajmił im, że zniszczy ich miasto.

Lecz oni ogłosili post,

włożyli wory i siedli w popiele,

a serce Boga zmiękło, odmieniło się.

Boży gniew wobec niniwian

zmienił się w miłosierdzie i tolerancję,

bo wyznali grzechy swe,

bo okazali skruchę.

Gdy Bóg na ludzi gniewa się,

nadzieję ma, że okażą skruchę.

Ześle wtedy miłosierdzie swe.

Zło człowieka budzi Boży gniew.

Ci, którzy słuchają Boga

i skruszeni odwracają się od nieprawości,

porzucają całą swą przemoc,

uzyskują miłosierdzie i tolerancję Boga, Boga, Boga.

Ⅱ

Brak sprzeczności w tym objawieniu

dwóch aspektów Bożego usposobienia.

Bóg przejawił odmienną istotę

przed i po okazaniu skruchy przez niniwian;

istota Boga została objawiona.

I tak ludzie mogą ujrzeć realność istoty Boga

i nienaruszalność Jego istoty.

Gdy Bóg na ludzi gniewa się,

nadzieję ma, że okażą skruchę.

Ześle wtedy miłosierdzie swe.

Zło człowieka budzi Boży gniew.

Ci, którzy słuchają Boga

i skruszeni odwracają się od nieprawości,

porzucają całą swą przemoc,

uzyskują miłosierdzie i tolerancję Boga, Boga, Boga.

Ⅲ

Bóg wykorzystał postawę swą, by powiedzieć ludziom,

iż nie jest tak, że Bóg nie chce okazać miłosierdzia,

ale niewielu jest skruszonych,

niewielu porzuca przemoc, rzadko stroniąc od zła.

Postawa Boga wobec niniwian ujawnia,

że można zyskać Jego miłosierdzie.

Jeśli ludzie okazują skruchę i porzucają zło,

odmienia się serce Boga względem nich.

Gdy Bóg na ludzi gniewa się,

nadzieję ma, że okażą skruchę.

Ześle wtedy miłosierdzie swe.

Zło człowieka budzi Boży gniew.

Ci, którzy słuchają Boga

i skruszeni odwracają się od nieprawości,

porzucają całą swą przemoc,

uzyskują miłosierdzie i tolerancję Boga.

ze śpiewnika „Podążaj za Barankiem i śpiewaj nowe pieśni”